Ne duhet ta kuptojmë se ndjenja e vetmisë pavarësisht pranisë së të tjerëve nuk bën gjë tjetër veçse të na konsumojë dhe të na shkatërrojë pak nga pak. Të kesh guximin ta pranosh dhe të largohesh prej saj është mënyra më e mirë për të filluar të jetosh një jetë më të kënaqshme dhe emocionale.
Ekziston një frazë që, zbulon një të vërtetë të madhe, edhe nëse disa kanë menduar me të vërtetë për këtë dhe e kanë vënë në praktikë, “më mirë vetëm se i shoqëruar keq”. Është një referencë e qartë për vetminë e një çifti, ndoshta më të tmerrshmit.
Vetmia e çiftit dhe boshllëku
Vetmia e një çifti krijon një zbrazëti të thellë që fshihet brenda nesh dhe që fillon të rritet, duke krijuar një ndjenjë sikletesh që besojmë se nuk ka ilaç, pasi kemi një partner!
Dhe është e vërtetë: ne nuk jemi vetëm, të paktën jo fizikisht. Megjithatë, thuhet se një person i pranishëm fizikisht është gjithashtu shpirtërisht.
Ndonjëherë është e nevojshme t’i kushtojmë vëmendje sinjaleve që na paralajmërojnë për mungesën e partnerit tonë: detajet që na tregojnë se ai është me ne, por e ka mendjen diku tjetër.
Ai nuk na dëgjon, nuk i kushton vëmendje asaj që i tregojmë. Ndoshta ai përpiqet të jetë i kujdesshëm, por ai pretendon dhe e kuptojmë atë. Ne e befasojmë atë duke i bërë ndonjë pyetje, për të cilën ai jep një përgjigje pa lidhje. E kapëm atë ndërsa dyshonim, se ai nuk po na dëgjonte.
– Ju bën të ndiheni inferior, ndoshta pa e kuptuar. Në vend që të na inkurajojë dhe motivojë për të arritur ëndrrat tona dhe për të ndjekur projektet tona, të çmendura dhe aventureske, thjesht na thonë për të ndaluar këtë absurditet.
– Por … A është gjithmonë faji ynë? Një partner duhet të qëndrojë pranë nesh për të na mbështetur, për të mos na demoralizuar. Natyrisht, mund të kemi bërë gabime, por kjo nuk do të thotë që partneri ynë duhet të na fajësojë ose që ne të dorëzohemi në vështirësinë e parë.
A është partneri ynë një person egoist? Nuk ka dyshime. Dhe pikërisht ai është personi i cili ka tendencë të dominojë dhe nga e cila duhet të qëndrojmë larg sa më shumë që të jetë e mundur. Veçanërisht kur fillojmë të ndihemi vërtet vetëm.
Plagët emocionale të çiftit të vetmuar
Nuk ka të bëjë vetëm me të qenit i sëmurë dhe ndjenjës së trishtuar, të shkretuar apo zhgënjyer, vetmia e një çifti mund të ketë pasoja afatgjata që mund të jenë shkatërruese.
Të jetosh së bashku me një person egoist dhe të përjetosh vetminë çdo ditë është si të jetosh me një person toksik. Na minon pak dhe pak, deri sa asgjë nuk mbetet prej nesh.
Papritmas, ne e gjejmë veten duke vuajtur nga sulmet e ankthit dhe që kanë të bëjnë me depresionin. Pse? Përgjigja qëndron tek personi me të cilin jemi.
Vështirësia e madhe, megjithatë, konsiston në gjetjen e guximit dhe forcës për t’u shkëputur. Në një farë mënyre, vetëvlerësimi ynë është zvogëluar në mënyrë progresive deri në pikën ku ndihemi fajtorë për situatën që po përjetojmë.
Ne qortojmë veten për ndjenjën e vetmisë.
Ne fillojmë të përqendrojmë të gjitha përpjekjet tona në gjetjen e një lidhjeje intime dhe emocionale me personin tjetër, në mënyrë të jetë një lidhje solide, e fortë dhe e shëndetshme.
Ne fillojmë të kemi frikë se partneri do të na braktisë, sepse nuk kemi qenë në gjendje të zgjidhim problemet mes nesh. Në këtë pikë, ne kemi zhvilluar një varësi të fortë emocionale dhe mosbalancimi bëhet i dukshëm.
Ne kemi pushuar të jemi vetvetja, kemi humbur të gjitha forcat tona prapa një kauze të pamundur. Nëse partneri ynë na bën të ndihemi të vetmuar, nuk duhet të fajësojmë veten. Ne nuk jemi problemi. Ai është partneri ynë.
Vetmia duhet të jetë një zgjedhje, jo një imponim
Në raste si këto, kur kuptojmë se çfarë po ndodh, duhet të kërkojmë ndihmë. Nuk ka rëndësi nëse zgjidhni miqtë, familjen ose një profesionist. Ajo që është e sigurt është se ne nuk mund të dalim pa ndihmën dhe mbështetjen e dikujt.
Sapo të jemi ndarë me partnerin dhe ta kemi lënë prapa këtë histori, do të duhet të mësojmë të kultivojmë vetminë tonë. Vetmia e krijuar nga partneri ynë ishte e dëmshme dhe na bëri të ndihemi keq, kështu që tani është e rëndësishme të kërkojmë të mirën tonë: jo një situatë të imponuar, por një hapësirë e intimitetit që t’i kushtohet vetes që ne zgjedhim.
Në këtë rast, kjo është një vetmi e shëndetshme, në të cilën do të mësojmë të njohim njëri-tjetrin dhe do të ndihemi të qetë dhe të sigurt për veten tonë.
Megjithëse në të kaluarën kemi pasur frikë të jemi vetëm, tani kemi mësuar se kjo lloj vetmie është shumë më e mirë sesa lloji që na bëri të ndihemi personi që ishte në atë kohë.
Do të ketë shumë njerëz që do të takojmë në rrugën tonë dhe kjo do të minojë baraspeshën tonë. Sidoqoftë, duhet të mendojmë se jeta është bërë me sprova , të cilat duhet t’i jetojmë.
Këto përvoja do të jenë një burim i mësimdhënies dhe do të na mundësojë që të bëhemi më të fortë. Ajo që përjetuam nuk ishte e kotë. Tani e dimë dhe nuk do të lejojmë që kjo të ndodhë përsëri…
Përgatiti: Brikela Daci | Burimi / http://aprilamente.info
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
