Vetmia e zgjedhur lirisht në një moment specifik të jetës sonë nuk vepron vetëm si një balsam, si një terapi efektive për të rizbuluar lidhjen me veten. Ndonjëherë, është gjithashtu një mënyrë për të vendosur një distancë të shëndetshme midis nesh dhe asaj që nuk është e mirë për ne, e cila shqetëson, ndryshon ose mjegullon paqen tonë të brendshme.
Po flasim për atë që në psikologji shpesh quhet “vetmi funksionale”, një shprehje që përshkruan një ndjesi që sigurisht do të jetë e njohur për më shumë se një nga lexuesit tanë: nevojën për t’u larguar nga një mjedis i dëmshëm ose mbytës, për të gjetur. veten dhe për të rikuperuar mirëqenien tonë psikologjike.
Në këtë rast, pra, nuk po flasim për vetminë e imponuar, atë izolim që ndonjëherë shkaktohet nga marrëdhëniet e papërshtatshme shoqërore apo atë trishtim të lidhur me mungesën e marrëdhënieve domethënëse. Në këtë rast, ka një komponent thelbësor terapeutik në vetmi, i cili ka fuqinë të rikompozojë dimensione themelore si ai i vetëvlerësimit ose identifikimi i prioriteteve tona . Është një vetmi që na kthen atë hapësirë personale, intime dhe private që na ishte marrë.
Siç tha dikur Pearl S. Buck, shkrimtar dhe fitues i çmimit Nobel për letërsinë, brenda secilit prej nesh rrjedhin burime bukurie të mëdha që herë pas here duhet të rinovohen për të vazhduar të ndihemi të gjallë . Sado e çuditshme të duket, është një detyrë që ne mund ta kryejmë vetëm gjatë atyre periudhave të vetmisë së zgjedhur, jetësore dhe të vetëkënaqur.
Ndjenja e vetmisë në shoqëri: një humnerë e rrezikshme
Vetmia tremb shumicën e njerëzve. Në fakt, ne vetëm duhet ta imagjinojmë veten duke ecur në një qendër tregtare të shkretë të shtunën pasdite që truri ynë të na dërgojë menjëherë një sinjal alarmi. Ndjejmë ankth dhe frikë. Ky reagim është për shkak të një mekanizmi bazë, një instinkt që na kujton se ne nuk mund të mbijetojmë në vetmi. Qeniet njerëzore janë kafshë shoqërore nga natyra, dhe kjo është pikërisht mënyra se si specia jonë ka arritur të përparojë dhe të evoluojë: duke jetuar në komunitet.
E vërteta, megjithatë, është se çdo ditë shumë njerëz e gjejnë veten duke përjetuar situata shumë më të këqija sesa një qendër tregtare pa klientë. Siç zbulojnë disa studime, pothuajse 60% e të martuarve ndihen të vetmuar. Dhe 70% e adoleshentëve, pavarësisht se kanë miq të shumtë, ndihen të vetmuar dhe të keqkuptuar. Këto të dhëna na detyrojnë të kujtojmë se vetmia nuk ka të bëjë vetëm me numrin e njerëzve në jetën tonë, por me cilësinë e marrëdhënies emocionale që kemi krijuar me secilin prej tyre.
Nga ana tjetër, një gabim tjetër në të cilin biem shpesh është ai i dhënies së vlerës dhe përcjelljes së dinamikave joadekuate të marrëdhënieve me kalimin e kohës, të cilat gjenerojnë pakënaqësi të qartë tek ne. Ndihemi të vetmuar, të keqkuptuar dhe të mbytur në vendin tonë të punës, por vazhdojmë të punojmë atje sepse “duhet të jetosh me diçka”. Ne dalim me miqtë e vjetër edhe nëse nuk ndihemi më të sintonizuar me ta, sepse ata janë ata “gjithmonë”… Si mund të largoheshim prej tyre tani? Një gabim edhe më i rëndë është të vazhdosh një lidhje romantike pavarësisht se ndihet i vetmuar, sepse ai ka edhe më shumë frikë nga boshllëku që nuk ka askënd në krah.
Të gjithë këta shembuj i japin formë asaj vetmie jofunksionale, në të cilën shumë shpesh ne krijojmë vetë mekanizma të vërtetë mbrojtës për të mos parë realitetin, për t’i thënë vetes se gjithçka është në rregull, se njerëzit rreth nesh na duan, na duan. dhe na vlerësojnë. Jemi si një person që po mbytet dhe, pavarësisht gjithçkaje, vazhdon të nxjerrë kokën për të kërkuar më shumë ujë.
Palumturia nuk mund të shërohet me më shumë vuajtje. Askush nuk e meriton të ndihet vetëm kur është në shoqëri.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
