Virginia Woolf lindi në Londër më 25 janar 1882 me emrin Adeline Virginia Stephen, vajza e kritikut, filozofit dhe alpinistit britanik Leslie Stephen dhe e Julia Prinsep-Stephen, një modele e lindur në Indi. Ambienti i origjinës ishte i kulturuar, Virxhinia e vogël takoi menjëherë shkrimtarë dhe poetë të rëndësishëm që frekuentonin zakonisht shtëpinë e saj. Ajo nuk kishte arsim klasik, u shkollua në shtëpi me mësime private…
Shkrimtarja e talentuar e njohur për eksperimentimin me të ashtuquajturën rrymë të ndërgjegjes, një teknikë shkrimi që përfshin sjelljen e mendimeve që nuk janë të strukturuara në fjali në faqe, ajo iu përkushtua menjëherë grave, për të promovuar dhe mbështetur me angazhimin e saj emancipimin dhe e drejta e votës, duke u ndalur në këto çështje edhe në librat e tij. Personazhet e saj femra shpesh vendoseshin mes asaj që dëshironin dhe asaj që shoqëria i diktonte, si personazhi kryesor i “Zonjës Dalloway”, e cila në një moment guxoi të vinte në dyshim idetë e të shoqit. Një temë gjithmonë e pranishme! Në vitin 1895, në moshën 13-vjeçare, ai humbi nënën e tij dhe brenda 6 vjetësh edhe gjysmë motrat dhe babain. Këto zi e shënuan atë duke shkaktuar thellësisht krizat e para nervore. Më vonë, në tregimet e tij, ai zbuloi gjithashtu se ishte abuzuar seksualisht nga njerkët e tij. Vdekja e babait të saj e bëri atë të transferohej në Londër me Vanessa dhe vëllain e saj Thoby, duke themeluar së shpejti Bloomsbury Group, një klub kulturor shumë i famshëm në Angli.
Në 1912 Woolf u martua me shkrimtarin Leonard Woolf dhe në 1915 ajo botoi romanin e saj të parë, Cruise. Në vitin 1917 ajo themeloi shtëpinë botuese Hogarth Press me të shoqin. Romanet më të famshëm datojnë në vitet 1920. Ndërkohë, shkrimtarja vazhdoi të vuante nga depresioni dhe në vitin 1941 u vetëvra duke i mbushur xhepat me gurë dhe duke u mbytur në lumin Ouse, afër shtëpisë. Para se të vdiste, ajo i shkroi një letër prekëse burrit të saj:
“I dashur, jam i sigurt se do të çmendem përsëri. Më duket sikur nuk mund të kalojmë një tjetër nga ato momente të tmerrshme. Dhe këtë herë nuk do të shërohem. Filloj të dëgjoj zëra dhe nuk mund të përqendrohem. Kështu që unë jam duke bërë atë që duket si gjëja më e mirë për të bërë. Ti më ke dhënë lumturinë më të madhe të mundshme. Ti ishe në çdo mënyrë gjithçka që askush nuk mund të ishte kurrë. Nuk mendoj se dy njerëz mund të ishin më të lumtur derisa të vinte kjo sëmundje e tmerrshme. Nuk mund të luftoj më. E di që po të shkatërroj jetën, por pa mua mund të vazhdosh. Ajo që dua të them është se të kam borxh gjithë lumturinë e jetës sime. Ti ke qenë plotësisht i durueshëm me mua, dhe tepër i mirë. Unë dua të them – të gjithë e dinë…Nëse dikush mund të më kishte shpëtuar, do të ishe ti. Gjithçka ka ikur nga unë, përveç sigurisë së mirësisë sate. Nuk mund të vazhdoj të të shkatërroj jetën. Unë nuk mendoj se dy njerëz mund të kenë qenë më të lumtur se ne.”
Përgatiti K.I / Burimi www.eticamente.net
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
