Shumë thonë që kjo filloi me marrëzitë që hanë kinezët. Të tjerë thonë se ajo është bërë nga laboratori dhe zbarkoi në tokë nga Kina ose Amerika për arsye që vetëm ata mund ta dinë. Të tjerë thonë se erdhi nga hapësira. Dëgjojmë vazhdimisht shumë. Mendoj se ky evolucion i papritur në jetën tonë të përditshme është thjesht “Karma” jonë në këtë planet.
Aty ku një zonjë negocionte çmimin me të cilin do të mbyllte apartamentin e saj të ri dhe zotëria tjetër torturonte mendjen se çfarë justifikimi do t’i jepte gruas dhe fëmijëve të tij kur të shkonte të shihte të dashurën, pikërisht këtu hyri në jetën tonë “gangsteri i vogël”.
Në kohën e ejakulimit gjetëm të keqen…., arriti e vërteta.
Të paktën për dy shekuj – thjeshtë me fuqinë e trurit – që na u dha nga universi – ta shkatërrojmë këtë planet.
Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlore, Terapiste EMDR 1
Që nga viti 1970 ne kemi shfarosur 70% të kafshëve që jetonin në këtë planet për miliona vjet, duke e ndarë mbretërinë me të gjithë organizmat e tjerë të gjallë. 70% !
Natyra numëron humbje. Pyjet e kudogjendura po vuajnë. Pyjet e Amazonës edhe më shumë. Njerëzit duan të shndërrojnë gjithçka në skela, ndërtesa apartamentesh, në para. Imazhet nga satelitët janë tronditëse. Nuk ka asnjë mënyrë tjetër që kjo mendje e kafshës më të zgjuar( njeriu) mund të mendojë se materialet janë kalimtare, të panevojshme. Kjo nevojë e njeriut, aty ku ka tokë të ndërtojë dhe aty ku nuk ka ta krijojë për ta ndërtuar atë, shkatërroi ekosistemin, traditat dhe historinë…, është pothuajse skizofrenike.
Evolucioni i mjekësisë dhe farmakologjia e kanë shndërruar njeriun në një qenie të përjetshme dhe shumëfishuan numrat e tij në planet. Në vitin 1955 popullsia jonë në Tokë ishte 2.7 miliardë. Tani jemi pothuajse në 8. Ne jemi trefishuar dhe natyrisht, sa më shumë rritemi, aq më e madhe është nevoja jonë për ushqim dhe aq më e madhe është nevoja për ndërtesa që të kemi ku të jetojmë. Ne kemi nevojë për grurë për t’u ushqyer. Toka nuk është në gjendje të plotësojë nevojat e 8 miliardëve grurë. Kështu që ne mësuam të ndërhyjmë në ADN-në e drithërave në laborator, në mënyrë që gjithçka të bëhet më e shpejtë. Drithëra të sëmurë që sollën në jetën tonë intolerancat, alergjitë dhe sëmundjet autoimune që ishin gati të panjohura për njeriun dy shekuj më parë.
Pothuajse njësoj, të gjitha kafshët që “ i rritëm” për nevojat tona. Gjithçka mbi altarin e stomakut dhe xhepit tonë. Disa pula të djegura nuk e kanë parë kurrë dritën e diellit, thjeshtë lindin, rriten dhe përfundojnë në stomakun tonë. Në të kaluarën, familjet grumbullonin para për të ngrënë mish dy herë në muaj. Sepse atëherë mishi do të thoshte jetë. Dhe jeta kishte vlerën e vet. Tani mishi është i lirë. Mënyra se si i trajtojmë kafshët që na japin, të gjithë tani mund të hanë mish çdo ditë. Sepse vlera e jetës është e lirë.
Dhe bashkë me të, jeta e njeriut është bërë e lirë. Kush në gjithë këtë paranojë ka humbur sensin e tij të shoqërimit, solidaritetit dhe dhembshurisë. Njohuritë dhe gjeniu ynë po na çojnë gjithnjë e më shumë duke na izoluar nga shoqëria. Na mbyllën në shtëpira, në kuti që na tregojnë skenarë të rremë të një jete që ekziston vetëm në filma. Fëmijët tanë nuk luajnë më të varur nëpër pemë, ne i mësuam të humbasim në telefonat mobile duke kërkuar heronj dhe beteja të pamundura, pasi si prindër, nuk arritëm t’u tregojmë atyre jetën reale: atë që të luanin me fëmijët e tjerë në lagje, paçka se do të goditeshin apo do bënin pis pantallonat…, nuk i lamë të “shkërmoqeshin”.
Ndaluam të shihnim yjet, dhuratën e diellit perëndimor me ngjyrat e tij të zjarrta, hënën e plotë që dikur ndriçonte hapat tona. Ndaluam të dëgjonim zhurmën e zhurmshme të gjetheve dhe valët që përkëdhelin shkëmbinjtë. Dikur ia thoshnim sekretet tona detit por edhe këtë e harruam.
Nuk ka më kohë. Ne jemi të humbur në mendimet tona. Të mjegulluar dhe të errësuar nga jeta jonë e përditshme. Jemi të sëmurë! Jetojmë në një planet që i’a arritëm të sëmuremi shumë përpara se të sëmuremi. Në një planet ku temperaturat kanë filluar të rriten në një masë të tillë që nuk mund të jetojmë më pa ndihmën e kondicionerëve ose ventilatorëve. Në një planet ku ishujt dhe qytetet tona po fundosen, ku akulli po shkrihet dhe oqeanet do të thithen (rrufiksen) nga kultura jonë e sëmurë.
Jo! As Kina dhe Amerika nuk janë konstrukti “gangster i vogël apo bandat e vogla”. Dhe, nuk është këtu për keq. Erdhi të na trondisë. Si një mik universal që dëshiron të na hapë sytë. Një mik i cili dëshiron të na kujtojë se si ta kthejmë kokën mbrapa për të parë yjet. Për të na kujtuar erën e livadhit të pranverës. Sa të bukura janë kur kujdesemi për to dhe kur i vlerësojmë. Për të na kujtuar gëzimin e vesës së mëngjesit. Për të na kujtuar pse dashuria kërkon sakrifica, për të na treguar se kush jemi vërtetë, për të zbutur shpirtrat tanë, për t’i shkrirë ato, për të pikuar lotët në izolim, për aq sa mund të bënim, për aq sa thamë se jemi penduar, për aq sa është bërë dhe nuk guxuam. Jo nuk është këtu për keq”gangsteri i vogël”. Është butoni për të rifilluar sepse kemi humbur disa prej shkëmbinjve që hodhëm për të gjetur rrugën tonë. Është një mik që erdhi për të na kujtuar se sa i bukur është një udhëtim pa makinë. Një mik i cili më në fund na tregon gjithë të vërtetën…
Për të gjithë ju që kuptuat PSE-në!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
