E bëjmë mbi të gjitha ne gratë: me ndjeshmërinë tonë, e marrim fajin përsipër edhe në gjërat më të vogla, dhe madje edhe kur nuk e bëjmë objektivisht, nuk ndihemi kurrë të përjashtuara, mendojmë se gjithsesi kemi bërë diçka të gabuar.
Duhet të jetë një mision stërgjyshëror, por ne gratë kemi një instinkt të lindur në dëshirën për t’i bërë të tjerët të lumtur. Kjo është pothuajse një detyrë, dhe nëse gjërat nuk funksionojnë, i bëjmë vetes njëmijë pyetje dhe hetojmë aq shumë brenda nesh saqë në fund e gjejmë një nga fajet tona.
Ne kemi një vizion shumë të gjerë të situatave dhe kur kuptojmë se ndoshta gjinia mashkullore nuk arrin të kuptojë disa aspekte, punojmë në mënyrë aktive deri në rraskapitje në mënyrë që t’i lëmë ata të marrin pjesë në gjërat që shohim.
Por çfarë dua të them me lodhje! Ne nuk ndihemi të lodhura, kurrë nuk jemi të lodhura dhe punojmë shumë, sepse këtë detyrë stërgjyshore kemi, që t’u japim lumturi atyre që nuk janë të lumtur, të rregullojmë gjërat ose njerëzit që nuk punojnë.
Në të njëjtën kohë, pavarësisht se kemi një ndjeshmëri dhe një intuitë shumë të mprehtë, ne i lëmë pas dore talentet tona dhe mbështetemi pothuajse plotësisht tek tjetri, duke supozuar linjën e tij të mendimit dhe veprimit si një mënyrë jetese.
Më pëlqeu ta shkruaj këtë post të shkurtër për të nxjerrë në pah dobësitë që ne gratë jetojmë, ndërsa kam një forcë të madhe brenda meje.
Kur bëjmë “kryqin e kuq” dhe duam të shpëtojmë të tjerët, kur duam të ndryshojmë të tjerët sepse mendojmë se është detyra jonë, kur heqim dorë nga vullneti ynë për të jetuar siç thonë të tjerët, sepse mendojmë se nuk jemi në gjendje të mendojmë dhe veprojmë me forcat tona, këtu në të gjitha këto raste ne e harrojmë se kush jemi në të vërtetë dhe për çfarë do të ishim të aftë nëse nuk do të na drejtonin vetëm ndjenjat e fajit dhe një nevojë e detyruar për të shpëtuar dikë ose diçka.
Ajo që ende na mungon është forca për të respektuar veten në jetën e përditshme, në intimitetin e shtëpisë, sepse marrim role antike, por i jetojmë në mënyra që nuk janë konstruktive për ne, duke mos iu përgjigjur nevojave tona por një ndjenje të detyruar të gabuar dhe të dëmshme për ne.
Dhe përfundojmë duke u identifikuar me këto role që nuk pasqyrojnë pasurinë e personit tonë, e cila është shumë më tepër sesa këto role, dhe mbase kjo është arsyeja pse shpesh ndihemi gabim, sepse braktisim rrobat tona të vërteta për të veshur ato që na kërkohen, njerëz të brishtë, të pasigurt dhe joadekuat, duke sakrifikuar në vend të kësaj fuqinë e vërtetë dhe të pamasë që është e natyrshme tek ne.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Metodo StudiAmo – D.ssa Lucia Goldoni:
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
