Konstatoj se liria me të cilën – në rrjetet sociale – hyn në jetën e të tjerëve, për të komentuar, për të denigruar, për të gjykuar, për të zhvlerësuar është vërtet e tepërt. Të gjithëve mund t’i ndodhë të shohë një distancë midis asaj që tregon për veten në rrjetet sociale dhe asaj që është në jetën reale. Kjo vlen për të gjithë, përfshirë edhe mua. Por besoj se kjo nuk autorizon askënd që të bëjë deklarata publike për një person tjetër, që ka për qëllim të ofendojë apo denigrojë.
Alberto Pellai, mjek, ekspert në parandalimin e zhvillimit moshor, psikoterapeut që punon si studiues pranë Departamentit të Shëndetit Publik në Universitetet e Studimeve Milano
Nëse dikush ka urgjencën për të thënë diçka për një person tjetër, ai mund ta bëjë këtë duke dërguar mesazhe DM, duke shkruar një e-mail, mundësisht duke bërë një telefonatë, në rast se ka kontakt.
Cila është nevoja që na shtyn të bëjmë gjykime negative publike për njerëzit e tjerë? Për të vënë në qendër të vëmendjes së publikut burra apo gra që kanë bërë gabime, duke diskredituar imazhin e tyre? Çfarë i shtyn disa prej nesh të kthehemi në sherifë të internetit, duke mbushur rrjetin social të një të panjohuri me ofendime, vetëm sepse gabimi i tij u përgjua dhe u bë publik?
Do të doja të thoja: “Kush jam unë që të flas keq për këtë apo atë?”; “Çfarë sigurie kam se jam vërtet mbi palët?”, “Dhe nëse nesër, gabimi im më vendos në të njëjtin vend me atë person që po ofendoj sot, si do të ndihesha, si do të reagoja?”.
Pse, nëse një person bën një gabim, duhet të shkojmë në profilin e tij social dhe të bëhemi bashkëprotagonistë të një stuhie?
Ne flasim për parandalimin e bullizmit dhe ndonjëherë jemi të parët që lëvizim me stilin e dhunuesit. Ne flasim për dhunë verbale dhe ndonjëherë hedhim fjalë që peshojnë më shumë se gurët në internet. Është vërtet e rëndësishme të bëheni të vetëdijshëm për vlerën e fjalëve. Mendja jonë është e pajisur me qarqe neuronale të dedikuara ndaj ndjeshmërisë.
Shumë herë, në jetën reale, ne zgjedhim me kujdes fjalët që u drejtojmë atyre që kemi përballë, sepse duam të jemi mikpritës dhe nuk duam të jemi shkaktar i dhimbjes dhe vuajtjes së të tjerëve. Me fjalë mund të shpjegojmë, motivojmë, nënkuptojmë, negociojmë. Por për ta bërë këtë, ne duhet të heqim dorë nga shkarkimi i tyre në hapësirën midis meje dhe “tjetrit prej meje” në një mënyrë impulsive, emocionale, hakmarrëse, të neveritshme.
Javët e fundit kam parë njerëz të shënjestruar në internet, të cilët janë pushtuar nga miliona fyerje me kënaqësinë e vetme, t’i ofendojnë. Unë vetë kam marrë të vogla dhe thirrje për të mos ndjekur këtë apo atë. Pse, pyes veten, pse duhet të bëjmë arenën online ku të gjithë bëhen gladiatorë?
Kur një person vuan, nuk ka nevojë të ‘masakrohet’. Kur një person kapet duke bërë një gabim, nuk është njerëzore të kënaqesh duke i bërë të ndihen gabim. Ky pasion për t’i drejtuar gishtin tjetrit, për të kapur dobësitë e tyre dhe për të vënë në dukje të metat e tyre në një arenë publike ku të gjithë janë aktorë dhe spektatorë, është një praktikë gladiatoriale. Që na bën thellësisht çnjerëzorë.
Sa herë që shkruaj në rrjetet e mia sociale, e di se të lexosh nga shumë njerëz është një privilegj i madh dhe një përgjegjësi e madhe. Unë i mbaj këto dy fjalë së bashku – privilegj dhe përgjegjësi – dhe gjithmonë përpiqem ta bëj atë që shkruaj një mjet për ta bërë botën një vend më të mirë sesa në çastin kur u zhduk postimi im.
Nëse kam intuitën se postimi që do të publikoj shërben për të ndarë apo shkatërruar, ndalem dhe heq dorë. Kur një person bën një gabim të bujshëm dhe duhet komentuar, përpiqem në postimet e mia të vendos gabimin në qendër të përmbajtjes sime dhe asnjëherë kush e ka bërë.
Për mua, kjo është të kesh një etikë në mediat sociale.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
