Ekstrakt nga libri mbi ‘Abuzimin seksual te fëmijët’
Autorë : E Kazanxhi, D. Çelo, S. Halili, E. Këlliçi
Vëmendje e veçantë duhet t’i kushtohet incestit. Në rastet e incestit, paradoksi, përmbysja e kuptimit të rendit gjenerues, përmbysja e ligjit dhe rendi simbolik, janë të gjitha karakteristika që dallojnë dinamikën e familjes abuzuese.
Në lidhje me etiologjinë, hulumtimi nxjerr në pah se si baballarët incestues kanë qenë viktima të keqtrajtimit dhe neglizhencës, duke rezultuar në baballarë me marrëdhënie jo adekuate emocionale dhe fizike ndaj fëmijëve të tyre, dhe nuk janë në gjendje të zhvillojnë përgjegjësi dhe një perceptim realist të fëmijëve të tyre ( Briggs, 1986). Ata janë njerëz që nuk kanë qenë në gjendje të integrojnë një imazh të brendshëm mjaftueshëm të prindërve. Për këto arsye madje nuk është e mundur që ata të fitojnë një aftësi ose funksion të efektshëm prindëror dhe kontrolli i tyre mbi disqet mungon gjithmonë.
Në nivelin fenomenologjik, sidoqoftë, duhet thënë se simptoma që vjen nga abuzimi seksual është e paparashikueshme dhe jo specifike. Për këtë arsye, nuk është e mundur të gjurmoni një profil sindromik të viktimës së abuzimit pasi incidenca dhe efektet e abuzimit seksual tek fëmijët ndryshojnë për shkak të shumë variablave, duke filluar nga i njëjti mjedis kulturor, në të cilin thyhet tabu incest. Për më tepër, duhet të theksohet se simptomat shpesh shfaqen shumë kohë pas fakteve. Për këtë arsye, në disa raste sekreti mbahet nga viktima dhe shenjat, të cilat në vetvete nuk janë patognomonike, nuk lidhen gjithmonë drejtpërdrejt me përvojën abuzive.
Di Cori dhe Sabatello (1999), duke reflektuar në ndryshimin e ndikimit traumatik midis atyre që pësuan incestin dhe të tjerëve të traumatizuar, siç janë të mbijetuarit e kampit të përqendrimit ose torturave, argumentojnë se në rastin e incestit “kontrolli qëndron në faktin se nga njëra anë viktima paloset në heshtje përmes simptomave disociuese (të cilat vazhdimisht e çojnë atë përsëri në skenën e traumës) dhe komunikimin, transferuar në regjistrin supra-individual të transgjenerimit, aktualizon dhe transferon, pa ndërmjetësimin e gjuhës, përvojën e tij [ …].
Ajo që përfaqëson traumën qëndron e ndarë në personalitetin e viktimës dhe në gjeneratat pasuese. Viktima kështu e gjen veten në një konfuzion serioz të brendshëm. Ndikimi i dhunshëm i gjuhës së pasionit të të rriturve në një strukturë ende të zhvilluar personalisht të dobët, të frymëzuar nga dashuria dhe butësia pasive, përfaqëson patogjenin kryesor. Kufijtë gjeografikë të vetvetes ndryshohen nën goditjet e të rriturit i cili konkretizon një vetë-zgjerim të pakufizuar të trupit të tij nga ana tjetër, në tjetrin “.
Duke mos qenë në gjendje të mendojë për mjedisin familjar si fajtor për mangësitë e tij, ai e konsideron veten si arkitektin e traumatizmit. Ai u atribon instinkteve dhe emocioneve të tij të refuzuara nga mjedisi përgjegjësinë e humbjes së prindërve.
Në veçanti, fëmijët që kanë pësuar incest “shpesh përfshihen në aktivitete seksuale, duke tërhequr pak kufij në marrëdhëniet me të tjerët” (Finkelhor and Broëne, 1985).
Johnson thekson gjithashtu se “viktimat e incestit të vërtetë shpesh rriten për tu bërë gra që janë arketipi i feminitetit: i orientuar me vendosmëri drejt mashkullit, seksi pa marrë kënaqësi në seks, i viktimizuar në mënyrë të përsëritur por gjithnjë me dëshirë për tu humbur në dashuri për një burrë të parezistueshëm, plot përbuzje ndaj vetes dhe grave të tjera, punëtore të palodhur, të gatshëm për të dhënë dhe sakrifikuar. Herman i konsideron ato raste ekstreme për sa i përket humbjes së autonomisë dhe kërkimit të një realizimi përmes mashkullit.
Edhe më e ndërlikuar është situata e incestit midis vëllezërve, kushërinjve ose miqve të ngushtë. Incesti midis vëllezërve është më e zakonshme dhe raportohet rrallë (Briggs, 1986, f.25). Dëmi i viktimës, në këtë rast, varet shumë nga mosha e viktimës, forca e përdorur, kohëzgjatja, implikimi dhe ndjenja e fajit dhe e turpit.
Ne nuk po i referohemi, eksplorimit të përbashkët të fëmijëve të të njëjtës moshë, e cila është pjesë e kureshtjes normale për të ditur se si është gjinia e kundërt dhe se si funksionojnë gjërat e që rezultojnë në lojëra normale të eksplorimit. Lojëra të tilla janë shumë të ndryshme nga abuzimi seksual që ka vepruar një vëlla i madh ose mik.
Qendra e Përdhunimit të Krizave në Adelaide vlerëson se 8.4% e abuzuesve kanë vepruar vetëm, ndërsa në 25% të rasteve ka pasur abuzim të shumëfishtë, siç është vëllai që ka abuzuar në shoqërinë e të afërmve apo miqve të tjerë. Në 2% është një motër që abuzon me një vëlla apo një motër me një motër tjetër më të vogël (Briggs, 1986). Johnson raportoi se: “Në studimin e tij të incestit, Finkelhor vuri në dukje se aktiviteti seksual midis vëllezërve është mjaft i zakonshëm dhe se rastet e përfshirjes seksuale mes vëllezërve janë pothuajse aq të shumta sa ato midis vëllait dhe motrës.Këto marrëdhënie nënkuptojnë disa shtrëngime, përfshirë rrahjet dhe format e tjera të torturës “(Johnson, 1995, f.155).
Abuzimi seksual nga ana e vëllait në drejtim të motrës nganjëherë injorohet ose trajtohet si një kuriozitet normal. Më shpesh, të rriturit mendojnë se kjo ishte një dobësi dhe, duke e imagjinuar ankesën si një akt shumë të ashpër, e ngushëllojnë viktimën e vogël. Mbulimi i abuzimit nuk mund të ndodhë në rastet kur vajza mbetet shtatzënë. Shpesh reagimi i të rriturve në këto raste është i dënueshëm ndaj viktimës, duke e konsideruar atë bashkë-përgjegjëse dhe duke e shndërruar abuzimin në një lloj dashurie. Kjo krijon probleme të mëdha praktike, njohëse dhe emocionale për vajzën, që ndihet fajtore, e vetmuar, e keqkuptuar dhe e pambështetur, dhe shpesh bind veten se ishte “dakord” dhe ishte e interesuar realisht për kryerjen e aktit seksual edhe pse pa dëshirë. Këto situata i ngjajnë shumë dinamikës sociale kundër grave të dhunuara.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
