Një studim i botuar në Journal of Youth and Adolescence u përpoq të përsëriste kërkimet e mëparshme duke gjetur se vetëkontrolli ishte më i rëndësishëm se inteligjenca në arritjet akademike. Megjithatë, puna aktuale zbuloi se inteligjenca ishte një parashikues dukshëm më i fortë i kompetencës akademike të raportuar nga mësuesi dhe notave të raportuara nga shkolla për një hark kohor prej dy vjetësh.
Duckworth dhe Seligman (2005) kanë raportuar më parë se vetëdisiplina (e matur nëpërmjet instrumenteve të vetëkontrollit) ishte kyçe për arritjet akademike dhe inteligjencën “e tejkaluar”. Përpjekjet e përsëritjes kanë qenë të kufizuara, veçanërisht jashtë Amerikës së Veriut, duke vënë në pikëpyetje përgjithësimin e këtij zbulimi. Gjithashtu, nuk është testuar rëndësia e korrelacioneve dhe parashikuesve të tjerë të arritjeve akademike (siç janë motivimi i studentëve, inteligjenca).
Për të adresuar këtë boshllëk në literaturë, Alexander T. Vazsonyi dhe kolegët ekzaminuan nëse vetëkontrolli ishte me të vërtetë një parashikues më i fortë i performancës akademike dhe i ndryshimeve zhvillimore në performancën akademike. Ata gjithashtu testuan nëse motivimi akademik ose lidhja e perceptuar në shkollë shpjegonin më tej performancën akademike mbi dhe përtej vetëkontrollit dhe inteligjencës.
Inteligjenca është krijuar si shumë e trashëgueshme, e qëndrueshme dhe parashikuese e rezultateve arsimore, profesionale dhe shëndetësore. Ajo përfshin aftësinë e një individi për të krahasuar, për të arsyetuar me analogji dhe për të menduar logjikisht pavarësisht nga njohuritë e mëparshme. Vetëkontrolli i referohet aftësisë për të ndryshuar ose anashkaluar prirjet mbizotëruese të reagimit dhe për të rregulluar sjelljen, si dhe për të kontrolluar impulset dhe për të marrë parasysh pasojat. Vetëkontrolli shoqërohet me problemet e brendshme dhe të jashtme, suksesin akademik dhe ndërpersonal, si dhe me perspektivat dhe suksesin në karrierë.
Të dhënat janë marrë për 589 adoleshentë çekë në klasën e 6-të dhe të 7-të nga 9 shkolla që marrin pjesë në Studimin Longitudinal të Rinisë në Brno. Variablat e kontrollit përfshinin seksin, moshën, statusin socio-ekonomik (duke kombinuar të ardhurat e familjes dhe arsimin e nënës dhe babait), si dhe strukturën e familjes.
Vetëkontrolli, lidhja me shkollën, motivimi akademik dhe inteligjenca u matën duke përdorur një kombinim të vetë-raporteve të nxënësve, vlerësimeve të mësuesve, të dhënave administrative të shkollës për arritjet e nxënësve dhe performancës në Matricat Progresive Standarde të Raven, e cila është krijuar për të matur inteligjencën joverbale. Të dhënat u mblodhën në një hark kohor prej dy vitesh, dy herë në vit (përfshirë semestrin e vjeshtës dhe pranverën), duke rezultuar në gjithsej katër vlerësime.
Duke dështuar në përsëritjen e rezultateve nga Duckworth dhe Seligman, Vazsonyi dhe kolegët zbuluan se vetëkontrolli nuk parashikonte performancën akademike më fort se inteligjencën, kështu që inteligjenca ishte një parashikues dukshëm më i madh se vetëkontrolli. Ata sugjerojnë se ndryshimi në këto gjetje mund të shpjegohet nga ndryshimet në matjet e performancës akademike, si dhe fokusi në vetëkontroll, në krahasim me ombrellën më të gjerë të “vetë-disiplinës”. Një mundësi tjetër është që efektet e inteligjencës (përkundrejt vetëkontrollit) ndryshojnë sipas kulturave.
Në lidhje me ndryshimet zhvillimore në matjet e performancës akademike, studiuesit zbuluan se vetëm inteligjenca parashikonte ndryshime si në kompetencën akademike të vlerësuar nga mësuesi, ashtu edhe në notat e raportuara nga shkolla me kalimin e kohës. Megjithëse vetëkontrolli kishte një efekt më të vogël se inteligjenca, kontributi i tij ishte ende i dukshëm. Dhe duke pasur parasysh se vetëkontrolli është i lakueshëm më shumë se inteligjenca ky zbulim mund të ketë implikime të rëndësishme politike.
Burimi / https://www.psypost.org/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
