A është i rrituri që jeni bërë ai që dëshironit të njihnit kur ishit fëmijë? Nëse përgjigjja është jo, është koha të bëni një ndryshim në jetën tuaj
Të gjithë jemi fëmijë, përgjithmonë. Prindërit kanë frymëzuar dhe kushtëzuar personin që jemi bërë. Ata na ndikojnë edhe sot, janë brenda gjesteve tona të përditshme, ata përshkojnë vlerat në të cilat besojmë dhe madje edhe pas sjelljeve që nuk i kuptojmë, gjejmë hijen e asaj që kemi jetuar dhe përjetuar në fillim të jetës sonë, në familje. Ky bagazh që kemi me vete është një valixhe e mbyllur në të cilën e kemi të vështirë të hedhim një vështrim, preferojmë ta lëmë në një cep të harruar. Megjithatë, brenda ka të gjitha fjalët e thëna (dhe të pathëna), gjestet dhe shembujt e jetuar në familje.
Pjesa më e madhe e trashëgimisë që prindërit na mbollën është kryesisht e padukshme. Këto janë situata dhe mënyra të të qenit që askush nuk ka ndaluar kurrë t’i shpjegojë, por që ne si fëmijë i kemi parë gjithmonë. Mënyrat e të rriturve për të trajtuar jetën, punën dhe marrëdhëniet kanë mbetur në sytë tanë me të njëjtën fuqi si një fotografi nga albumi familjar. Ne thjesht nuk jemi të vetëdijshëm për këtë dhe kështu përfundojmë të bëhemi 98% kopje të prindërve tanë, edhe nëse është gjëja e fundit që duam. Çfarë hapësire po kultivoni për të qenë vërtet vetvetja?
Ndaluni në qendër të emocioneve tuaja
Philippa Perry, psikoterapiste ju fton të bëni një ushtrim. Cilat janë sjelljet që ju provokojnë në një mënyrë të ekzagjeruar? Ka emocione që thjesht nuk mund t’i mbajmë larg. Zemërim, trishtim, neveri: ne e dimë emrin e këtyre “emocioneve të vështira”, por rrallë ndalemi për t’u dhënë atyre një vend. Ajo sjellje e tjetrit që të bën të reagosh me një shpërthim të pamotivuar kur e provon për herë të parë? Vlen për fëmijët dhe burrat, por jo vetëm. Ndaluni dhe pyesni veten: nga vjen kjo ndjenjë? “Për të ndrequr lotët, duhet së pari të angazhoheni për të ndryshuar marrëdhëniet tuaja”, sugjeron autori: “Prandaj do të duhet të njihni arsyet nxitëse dhe ta përdorni këtë vetëdije për të reaguar në një mënyrë tjetër”.
Fjala kyçe, njohja. Problemi nuk është se çfarë kemi jetuar, por si kemi ripunuar përvojat tona të jetës. Kur njohim atë që ka qenë, mund të ndryshojmë dhe të lëvizim në drejtime të reja. Përndryshe rreziku do të bllokohet në modele për të cilat as nuk jemi të vetëdijshëm. Çdo fëmijë është një person me nevoja themelore në lidhje me sigurinë, të drejtën për t’u ushqyer (madje edhe emocionalisht), dëgjuar, marrë në konsideratë, vlerësuar. Mund të ndodhë që ju të keni jetuar fëmijërinë tuaj pranë prindërve emocionalisht të munguar, të cilët vetë janë viktima të analfabetizmit emocional.
Përvojat e fëmijërisë mund të na kenë bërë më të prekshëm dhe të brishtë, më pak të vetëdijshëm se ku të drejtohemi për dashuri dhe të kultivojmë një marrëdhënie të lumtur në jetën e përditshme. Të mbingarkuar nga ndjenja e detyrës gëzimi ynë, ne kemi harruar lehtësinë dhe i kemi vënë një kapak pasionit. Megjithatë ne vijmë nga atje dhe kjo nuk do të na ndalojë të jemi të lumtur. Në të vërtetë, historia jonë mund të bëhet një motor i jashtëzakonshëm ndryshimi. Çështja është… ndalo dhe (ri) fillo të shohësh të kaluarën me sytë e së tashmes.
Pas babait tuaj është djali që ishte dikur
Fëmijët nuk bëjnë atë që themi: fëmijët bëjnë atë që bëjmë ne dhe çdo prind e di shumë mirë këtë të vërtetë universale (megjithëse shpesh e mban atë në sfond). Çfarë lloj fëmijësh ishin prindërit tuaj? Çfarë lloj jete kanë jetuar ata kur ishin fëmijë? Të harxhosh kohë për të rindërtuar albumin familjar mund të jetë një ushtrim i pabesueshëm për ndërgjegjësimin e marrëdhënieve tona: ndihmoni veten me një fletore dhe mbani shënim kujtimet që ju kalojnë në mendje.
Hetoni nëse ka ndonjë anëtar të familjes ende gjallë. Xhaxhallarët, gjyshërit, miqtë e familjes mund të na ndihmojnë të kuptojmë një pamje të marrëdhënieve në të cilat nuk kemi qasje të menjëhershme. Prindërit tuaj nuk ishin thjesht fëmijë: ata ishin fëmijë, me valixhen e tyre të dëshirave, nevojave dhe ëndrrave, ndonjëherë të keqkuptuar, të lënë pas dore, pak të vlerësuar. Me këtë bagazh që ata kanë ardhur tek ju, duke u përpjekur të bëjnë më të mirën e tyre dhe ndonjëherë pa sukses.
Tani edhe ju jeni një i rritur dhe e dini: nuk është e lehtë të ecësh në ekuilibër, të pajtosh dashurinë dhe martesën, të gjesh një kompromis me ëndrrat rinore dhe të kujtosh të jesh i lumtur. Gradualisht, faktet e mëdha dhe të vogla që kanë shkruar historinë e familjes suaj, dhimbjet, mënyrën e krijimit të marrëdhënieve dhe modelin e çiftit që nga ana tjetër prindërit tuaj kanë jetuar, si fëmijë, me ata që ishin gjyshërit tuaj. Duke u humbur në topin e ngatërruar të ngjarjeve dhe fotove të vjetra ju do të gjeni një fije ku do të kapeni fort, çelësin për të kuptuar me më shumë qartësi të tashmen e asaj që jeni.
Çfarë prindi je ti?
Prindërit janë fëmijë dhe çdo fëmijë është përgjithmonë. Ne jemi mësuar të mendojmë për prindërit tanë si të rritur, pastaj të moshuar, por nga ana tjetër ata ishin fëmijë dhe ëndërrimtarë, me shpresat dhe dashuritë e tyre, zhgënjimet, për të cilat ne ndonjëherë dimë shumë pak. “Askush nuk mund ta identifikojë veten vetëm” shkruan Carlo Sini, autor dhe për tridhjetë vjet profesor i Filozofisë Teorike në Universitetin e Milanos: “Identifikimi ndodh në të vërtetë dhe mbi të gjitha përmes dhurimit të emrit. “Në emër të babait”, thotë formula e njohur”. Vetëvlerësimi kalon përmes asaj që ne jemi njohur dhe legjitimuar në zgjedhjet tona. Por siç shpjegon autori, personi i njohur prej tij kontrakton një borxh, ose më saktë dy: borxhin e mirënjohjes ndaj të kaluarës, ndaj prindërve dhe një borxh ndaj së ardhmes, sepse duke u bërë prind, ai nga ana e tij do të duhet të njohë fëmijët, t’i drejtojë ata dhe të jetë përgjegjës për ta.
Nëse jemi prindër, është koha të pyesim veten se çfarë personi po u tregojmë fëmijëve tanë. A jeni i rrituri që dëshironi të keni njohur si fëmijë? Nëse jo, mbase është koha të transformoni jetën dhe marrëdhëniet tuaja. Kërkimi i fotove të vjetra me fëmijët e tyre do të jetë një aventurë e çmuar për ta. Bërja e anekdotave, bërja e pyetjeve është një mundësi për të krijuar një lidhje më autentike dhe të thellë me gjyshërit dhe familjen. Ndonjëherë përfaqëson edhe shansin e fundit, para se koha ta mbyllë mundësinë për ta bërë këtë.
Burimi / https://www.donnamoderna.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
