Ka disa njerëz që kur je në pushtet, të ngrenë në qiell, duke konsumuar shoqërinë apo miqësinë e ngushtë të lejuar, edhe nga përfitimi që marrin. Ndërsa kur ti rrëzohesh, ata të kthejnë shpinën, madje edhe të shajnë më shumë. Si ta kuptojmë këtë?
Në këtë udhëtim të jetës, shpesh na ndodh të jemi të kërkueshëm për diçka që mund të na japë një ndjenjë të forcës dhe pushtetit. Ndërkohë që ecim në rrugën tonë, shpirti ynë nuk mund të mbijetojë pa ndjenjën e përkushtimit dhe dashurisë së të tjerëve. Është një udhëtim ku shpeshherë mund të ndjehemi të lumtur, të përkrahur pse jo, dhe të fuqishëm.
Kur kemi pushtet, të gjithë duan të jenë pranë nesh. Shokët, familja, dhe edhe ata që nuk i kemi njohur ende, përkrahen nga aura jonë pozitive. Ndihemi si mbretër, që drejtojmë jetën tonë me siguri dhe vetëbesim. Por, çfarë ndodh kur kjo fuqi bie, kur jemi të detyruar të përballemi me rrënimin dhe humbjen?
Kur rënkojmë nga piedestali i pushtetit, bëhemi dëshmi e ashpërsive të jetës. Njëherazi, ata që na rrethojnë ndryshojnë sjelljen e tyre. Ata që njëherë ishin miq, tani mund të na kthejnë shpinën. Ndjenjat e tradhtisë dhe mospërkushtimit shpesh bëhen të dukshme.
Sjelljet janë nga më të ndryshmet. Me kohën e mediave sociale, shfryrja bëhet edhe më masive. Ka një shfrenim dhe degradim fjalorësh. Ngjan me një gjyq popullor, pa fillim dhe fund të qartë. Njerëzit bëjnë sikur i dinë të gjitha dhe tregojnë gjithfarë rrëfenjash që dëgjojnë lart e poshtë, vetëm e vetëm të jenë të pranishëm me mendimet e tyre. Dhe ndodh që ata që të kanë lavdëruar dje, sot të shndërrohen në armiqtë e tu të përbetuar. Dhe fyerjet janë aq të shëmtuara, sa duket se del në pah një pabesi aq e madhe, saqë kupton që në veten tënde paske strehuar dhe mbështetur deri dje një gjarpër. Në këto momente, kuptojmë se jemi të mbuluar nga errësira e vetmisë dhe ndjenja e braktisjes.
Marrëdhëniet njerëzore shpesh testohen në momentet e vështira, kur jeta na hedh në sfida dhe provokon aftësitë tona për të trajtuar me mirëkuptim dhe empati njëri-tjetrin. Në këto kohë, karakterizohemi nga reagimet tona ndaj sfidave, dhe shpesh njohim vërtetësinë e marrëdhënies së një grupi apo individit nga mënyra se si ata trajtojnë ata që janë në nevojë.
Ka një thelb kryesor në të kuptuarit se si një person ose një grup reagon kur ndodhet në vështirësi. Për disa, këto momente janë shpërthime e dobësisë njerëzore, por për të tjerë, ato janë shanse të tregojnë vlerat më thelbësore të humanizmit dhe bashkëpërfilljes.
Në shumë raste, disa njerëz preferojnë të tregojnë pamjen e tyre më të mirë në kohërat e lumturisë dhe suksesit, por shpesh harrojnë se e vërteta e karakterit dhe vlerat e një personi shfaqen më shumë në momentet e vështira. Është koha kur njerëzit e duan pushtetin, por cilat janë veprimet e tyre në kohën e zbehtësisë?
Shpesh shohim një pjesë tjetër të një personi kur ata ballafaqohen me pengesa dhe vështirësi. Në vend që të jenë mbështetës, disa mund të zgjedhin të shfrytëzojnë situatën për të zbuluar gjithçka e keqe, për të shpifur dhe për të ndjekur një qëllim të dyshimtë. Kjo sjellje shpesh çon në një përkeqësim të marrëdhënies njerëzore dhe nxit një ndjenjë të thellë të tradhtisë.
Por, janë pikërisht këto çaste të errësirës së humbjes që mund të zbulojmë vërtetësinë e këtyre marrëdhënieve dhe forcën e vërtetë të vetes tonë. Në vend që të hidhemi në depresion dhe pasiguri, mund të shikojmë thellë në vetvete dhe të zbulojmë burimet e brendshme të fuqisë. Në këtë mënyrë, rrëzimi mund të kthehet në një mundësi për rritje dhe zhvillim personal.
Në fund të fundit, ajo që shpallim dhe çfarë tregojmë në rrethana të vështira shpesh përcakton karakterin tonë më shumë sesa suksesi i përkohshëm apo rrëzimi i kaluar.
“Shumë do të jenë miqtë tuaj për sa kohë të jeni të lumtur, por kur të vijë moti i keq do të jeni vetëm.” (Publius Ovidius Naso)
©Revista Psikologjia
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
