Fjala mister mbizotëron në mendimet e mia… Ka njerëz që më bëjnë të hapem dhe të tjerë që më bëjnë të qëndroj i mbyllur. Çfarë ndodh? Mendoj se është pjesërisht ajo që ndodh dhe pjesërisht jam unë që vendos nëse do të hapem apo jo me njerëz të caktuar në varësi të momentit.
A jemi gjithmonë të rrethuar nga frika e dorëzimit, e vuajtjes, e humbjes së ekuilibrit dhe gjithçkaje që kemi arritur duke ndërtuar identitetin tonë?
Unë jam i interesuar për kiminë me personin tjetër, ndoshta sepse këtu qëndron misteri. Për shembull, më bën përshtypje fakti që tani mund ta shikojmë një person dhe ta refuzojmë atë, ndërsa një moment tjetër për habinë tonë të madhe mund të ndryshojmë pikëpamjen tonë dhe ta duam atë.
Kjo lidhet me identitetin e supozuar. Dhe ky është paradoksi i lidhjes së dashurisë: unë jam vazhdimisht një person tjetër dhe tjetri…, është gjithashtu një tjetër. Sugjerimi është që ta pranojmë këtë zbaticë dhe rrjedhë të marrëdhënies ashtu siç është, pa pritur asgjë tjetër dhe pa kërkuar që të ndihemi gjithmonë njësoj. Të lejojmë me kënaqësi rrjedhjen e emocioneve dhe sigurisht të pranojmë që edhe personi tjetër mund të ketë të njëjtën sjellje. Për t’i dhënë vetes leje të përjetojmë misterin e marrëdhënieve.
Gjithmonë kur një marrëdhënie është reale, ajo lind dhe rilind orë pas ore…
Mendoj se kjo dinamikë e reales ka të bëjë edhe me personalitetin. I referohem “Jam në marrëdhënie” dhe “Jam” i çdokujt.
Personaliteti është një mjet për të arritur në ekzistencë. Duke e tretur atë, arrijmë në konceptimin e thelbit tonë. Personaliteti identifikohet me një pjesë të qenies sonë, së cilës i është caktuar vlera e së tërës. Është e rëndësishme të bëhemi të vetëdijshëm se ne jemi qenia dhe jo vetëm qëndrimi me të cilin identifikohemi. Mendja, në një farë mënyre, ka aftësinë të na përcaktojë sikur të jemi në një mënyrë ose në një tjetër, nuk mund të ekzistojmë ndryshe. Ky është mekanizmi që na pengon të jemi të tërë.
Ne e marrim të mirëqenë se ne jemi egoja që ka ndërtuar mendja jonë dhe nuk arrijmë të vërejmë se kjo ego është diçka që është formuar në të kaluarën, që i ka rrënjët atje dhe besnikëria ndaj saj është për shkak të gjërave që kanë ndodhur atëherë, ngjarjeve dhe kujtimeve pak a shumë të falsifikuara, të cilat ne i ruajmë dhe përpiqemi t’i ruajmë ose fshehim. Prandaj ne nuk mund të jemi plotësisht të pranishëm sepse jemi të lidhur me gjërat e së shkuarës që ishin vendimtare për krijimin e identitetit tonë.
Pjesë pas pjesë egoja është një rezistencë ndaj pranisë së pakushtëzuar.
Natyra jonë e vërtetë qëndron jashtë kufijve të ngushtë të egos sonë të ndërtuar dhe nuk mund të mbyllet brenda tyre. Ne duhet të jemi të përgatitur të tërhiqemi nga personaliteti ynë, për ta lënë atë të dobësohet. Le ta falënderojmë që na ndihmoi të mbijetojmë deri më sot dhe të pranojmë që nuk na shërben më.
Jemi mësuar të jetojmë në të. Ne nuk e dimë se si është të lëvizësh pa frenën e identitetit. Na frikëson dhe është e vështirë të futemi në pjesët e errëta të qenies sonë dhe të heqim dorë nga identiteti ynë i vjetër i njohur. Dhënia dhe marrja e dashurisë bëhet një detyrë shumë e mundimshme nëse nuk jam i vendosur të heq dorë nga struktura ime e vjetër. Nuk po them që nëse marrim një vendim për të hequr dorë nga identiteti ynë i vjetër, do të lidhemi menjëherë me qenien tonë. Nëse do të ishte kaq e lehtë të gjithë do ta bënin sepse të gjithë jemi në kërkim të dashurisë…
Fragment nga libri “Të shohësh në dashuri” i Jorge Bucai.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
