Të gjithëve na ka ndodhur që të paktën një herë në jetë të arrijmë fundin. Kjo ndodh kur jemi të lodhur, pa frymë, kur kemi frikë të ndryshojmë dhe kur nuk zgjedhim ato përmbysje që na prekin personalisht, por i pësojmë. Ndodh gjithashtu kur me çdo kusht përpiqemi të bëjmë për vete atë pozitivitet toksik që na mbyll në një burg të artë. Por kjo është në rregull me ne, sepse me sa duket e gjithë kjo duket më mirë se një humnerë e errët në të cilën të biesh.
Megjithatë, është e nevojshme të arrini fundin. Sepse vetëm në këtë mënyrë mund të kthehemi për të vlerësuar jetën, për t’u gëzuar në rrezet e diellit, për të mësuar nga gabimet ose dështimet tona. Rënia nuk është dramë, nuk është faj, nuk është turp. Megjithatë, të mos e bësh kurrë atë është kufizuese.
Të mbash veten në ekuilibër, edhe kur kjo nuk ka më arsye të ekzistojë, është një përpjekje e madhe. Një sakrificë që e detyrojmë veten ta kryejmë dhe që në fund nuk gjen as fitues e as humbës. Por vetëm të mundur. Prekja e pjesës së poshtme, është e nevojshme për t’u kthyer lart. Dhe ta bësh atë është gjithmonë bukur.
Braktisja e vetes ndaj dhimbjes, zemërimit, ndjenjës së zhgënjimit dhe të gjitha atyre emocioneve intensive, të cilat sido që të na trembin, na lejojnë të mësojmë të menaxhojmë ndjenjat tona. Dhe jo për t’i mbytur më ato. Sigurisht që rruga është gjarpëruese dhe jo pa kurthe. Sepse nëse lëshimi është vërtet shumë i lehtë, kthimi në këmbë nuk është aq i lehtë.
Kjo për faktin se pas asaj errësire ka një errësirë tjetër. Dhe ndonjëherë kjo tërheq dhe magjeps. Por pikërisht në atë moment duhet të kuptojmë se, pavarësisht se ne ramë vetëm në atë tokë, ose na shtynë, duhet të gjejmë forcën dhe guximin për t’u ngritur përsëri.
Të mësohesh me këtë vend nuk është e shëndetshme, ashtu siç nuk është e shëndetshme të shtiresh sikur ndihesh mirë, të ndrydhësh emocionet, ta shndërrosh lumturinë në ekolalinë e fëmijëve dhe kështu ta zbrazësh atë nga kuptimi i saj më subjektiv dhe autentik. Pra, ndalimi i frikës është i vetmi kusht për të ecur përpara, në një mënyrë ose në një tjetër. Të prekësh fundin, të rrëzohesh, të ngrihesh dhe të ngjitesh përsëri.
Natyrisht, nuk do të jetë e lehtë të largohesh nga zona e rehatisë, qoftë ajo dritë apo errësirë, ashtu siç nuk do të jetë e lehtë të pajtohesh me gjithçka që ka qenë dhe mund të ketë qenë. Me ato emocione që i kemi fshehur brenda për një kohë të gjatë. Nuk do të jetë e lehtë edhe kur të kemi ndjenjën se nuk duam më asgjë, kur të ndalojmë së kuptuari gjithçka, kur të gjitha gjërat që dinim do të bëhen të panjohshme.
Humbja është e nevojshme për të gjetur veten. Prekja e pjesës së poshtme është thelbësore për t’u kthyer lart dhe për të rizbuluar të gjithë forcën, këmbënguljen dhe guximin që gjendet brenda nesh. Duke ecur në shpellat më të errëta, duhet të jemi në gjendje të kthehemi për të vlerësuar një rreze dielli. Për të filluar nga e para. Dhe ta bësh atë është gjithmonë bukur.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
