Do të jetë një Pashkë ndryshe, por më shumë e vuajtur dhe më e vërtetë. Fjalët e një katekeze na ndihmojnë ta kuptojmë.
Si ndjehem këtë Pashkë? Ja ashtu, ndoshta si të gjithë. E lodhur, pak nostalgjike, jo e plotë. Ndoshta me kalimin e ditëve dhe me kohëzgjatjen e urgjencës dhe karantinës, është rritur pak trishtimi në zemër, jo vetëm për atë që ndodh në Itali, por edhe për pamundësinë e marrjes së sakramenteve dhe përjetimit të festimeve në kishë në Javën e Shenjtë. Për më tepër, vuaj se nuk jam me tezen time Silvana, e cila po kalon fazën e fundit të sëmundjes, dhe kam frikë se ajo do të vdesë këtë periudhë kur funeralet as nuk mund të mbahen. Më ngushëllon siguria që Zoti jep në këto momente të vështira ndaj atyre që humbin jetën në pamundësinë e rrethimit nga të dashurit dhe pa ritet e funeralit. Dhe tashmë, shumë fryte i pashë përmes kryqit të tezes time, e cila është gjithashtu perëndeshë e pagëzimit. Ajo ka vite që lufton kundër kancerit dhe unë kurrë nuk kam dëgjuar që ajo të ankohet apo mallkojë jetën e saj, por përkundrazi e di se ajo ofron dhimbjen që vuan nga Zoti për konvertimin e familjes së saj.
Si gjithmonë “bëj Martën”
Më duket se nuk mund të hyj vërtet në Misterin e këtyre ditëve, dhe më vjen keq. Edhe në aspektin më pak të rëndësishëm por jo të tepërt, siç është organizimi i shtëpisë. Jam vite dritë pas, për fat të keq edhe përkundër faktit që e kisha vendosur vetë të rregulloja shtëpinë, pastrimin e famshëm për Pashkë, dhe të gjeja me kohë pajisjet e nevojshme për të sistemuar bukur tryezën. Ndoshta si gjithmonë “bëj Martën”, dhe e lë veten të gënjehem nga skemat, idhujt, gjërat, sikur lumturia ime të varej nga ajo. Më erdhën në mend fjalët e thëna dje në Missa, në Coena Domini nga Don Giulio, prifti që celebroi dasmën time. Po ndaj me ju disa fragmente nga predikimi i tij, duke më uruar që të jenë balsam për të gjithë ju.
Një Pashkë e ngjashme me dishepujt e Jezusit!
Ndoshta sot, për herë të parë po përjetojmë Pashkët tre ditore, vdekje pasioni dhe ringjalljen e Krishtit, me një humor pak të ngjashëm me atë të dishepujve. Sepse jemi mësuar t’i afrohemi festës së Pashkëve me një gëzim të madh me të drejtë, por ajo që jetuan dishepujt ishin një Pashkë nga frika, sepse ata e dinin se po përgatitej arrestimi i Krishtit, Ai vetë kishte folur për të. Atëherë të gjithë u mbërthyen, u trembën dhe nuk e përjetuan ngazëllimin që ne kemi përjetuar shumë herë gjatë vigjiljes së Pashkëve. (…) Kjo më bëri të mendoj për atmosferën në të cilën do t’i jetojmë Pashkët këtë vit, jo me ngazëllimin që do të donim, dhe jo për këtë nuk do të ketë më pak Pashkë. (…) Kemi një gjendje shpirtërore të ngjashme me atë të përjetuar nga dishepujt (…) dhe pastaj Zoti na thërret dhe me siguri do të na lejojë ta festojmë këtë Pashkë në një mënyrë më të brendshme, brenda nesh. Sepse shumë herë mendojmë se lumturia jonë është e lidhur me gjëra që janë jashtë nesh, në realitet nuk është kështu.
Të kremtosh Pashkën është të ndjesh se Zoti ju do!
Drama jonë është ndarja nga Zoti, kjo është drama jonë, domethënë aty ku ndihemi të vdekur, ky është dënimi ynë. (…) në faktet e vështira të jetës sonë (…) na duket se Zoti nuk është aty. Na duket se Zoti na ka braktisur, na ka harruar dhe është ajo që na shkatërron përbrenda. Sepse nëse nuk shihemi vazhdimisht nga Zoti, ndjehemi të humbur, ndjehemi të vetmuar.
Ndoshta edhe këtë herë, e gjithë kjo sëmundje, gjithë këto vdekje, ose probleme të tjera, (…) jo vetëm që na dëmtojnë vetvetiu, por na bëjnë të ndihemi keq, duke menduar se Zoti na ka harruar. (…) Atëherë Krishti thotë: unë vij për të shëruar këtë plagë për ty. Kush e di se sa fakte në historinë tonë sjellin një pikëpyetje aty pranë, e cila thotë: “po ku ishte Zoti në atë moment?” dhe sa më shumë pikëpyetje të kemi, aq më shumë ndjehemi larg nga Zoti. Atëherë në këtë Pashkë (…) Zoti nga njëra anë ngrihet si një Perëndi dhe nga ana tjetër ulet si shërbëtor për të na treguar se madhështia e tij është në shërbimin tonë.
Është thelbësore ta lejojmë veten të dashurohemi nga Zoti veçanërisht në këtë kohë, mbase kjo kohë do të na çojë drejt gjetjes së një marrëdhënieje të thellë me Zotin.
(…) Kjo është Pashka: të ndjeni në thellësi të shpirtit tuaj se Zoti është Ati juaj, që Zoti ju do, që ju jeni gjithçka për Zotin, edhe nëse keni gabuar.
Nuk do të jetë më pak Pashkë sepse jemi të mbyllur në shtëpi dhe larg të afërmve dhe miqve, nuk do të jetë më pak Pashkë sepse nuk do të bëjmë kryqin nëpër rrugët e lagjes sonte me priftin e famullisë, apo sepse nesër në mbrëmje nuk do ta ndajmë vigjiljen me komunitetin famullitar. Do të jetë një Pashkë ndryshe, mbase më e gjallë, sigurisht më e vuajtur. Por nëse e lë veten të duhesh nga Krishti, edhe në të qenit gabuar, shkëputur, ndonjëherë i shqetësuar dhe i distancuar prej Tij, do të ndiesh në zemër se je i vlefshëm për Gjakun e tij!
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi: aleteia.org
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
