Shtrihem në plazh dhe shoh trupin tim. Shoh ndryshimet. Shoh shenja vijash në bark, siç i shoh ato edhe në gjoks. Ndonjëherë ndryshimet mund të jenë të vështira për t’u pranuar, ndonjëherë edhe unë ndihem keq. Por më pas … shoh përtej trupit tim.
E shihni djalin duke vrapuar atje poshtë?
Ky është Liam.
Fëmija që krijova, foshnja që ishte në barkun tim. Foshnja për të cilën gjoksi im prodhoi me magji qumësht në mënyrë që të mbijetonte përmes meje.
Sa e habitshme është kjo?
Ndonjëherë ju duhet të shikoni edhe foton më të madhe, ashtu si kjo.
Pra, mbani mend t’i tregoni vetes sa të mahnitshëm jeni dhe sa krenarë duhet të ndiheni.
Të gjitha kemi bërë një punë fantastike.
Burimi Rrjet
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
