“Ja ku është. Krejtësisht jashtë. Është aty. I vogël. I trashë. I pistë. Tommaso lindi. Britma e tij përshkon heshtjen e pritjes që pushton të gjithë spektatorët e asaj ngjarjeje. Mjeku e ngre fëmijën dhe e kontrollon. Ndërkohë mamia e pastron butësisht dhe më pas ia dorëzon Paolos ndërsa Chiara po mjekohet. Paolo gjen djalin e vet në duart e tij. Është ai, Tommaso. Është i tij. Është nga Chiara. I përket të dyve. Është aty.
Alberto Pellai, mjek, ekspert në parandalimin e zhvillimit moshor, psikoterapeut që punon si studiues pranë Departamentit të Shëndetit Publik në Universitetet e Studimeve Milano
Ai ka frikë ta lëndojë. Mamia e ndihmon që ta mbajë në pozicionin e duhur, me njërën dorë pas kokës së foshnjës, për ta mbështetur. Nëse jo, ajo i thotë se nuk po e mban mirë. “Tre kilogramë e 270 gramë” ka njoftuar pediatri pasi e ka vendosur në peshore. Por për Paolo ato duken si tridhjetë kilogramë. Ai ka frikë mos i bie. E mban, e lëviz, e rregullon me vete. Por nuk ka siguri për gjestet. Ai nuk di ku t’i vendosë duart. Ato duar që i duken të mëdha në trupin e një fëmije kaq të vogël.
Zemra rreh shumë shpejt dhe Paolo qan. Chiara e shikon, pa thënë asnjë fjalë. Paolo. Kush qan. “Kjo është mrekullia e parë e Tomasit”, mendon ai. Ndërkohë, e kap një ndjenjë paqeje dhe qetësie brenda vetes. Dhimbja që ndjente tani është e mbështjellë me një mjegull që e ngatërron me mijëra gjëra të tjera: paqen që trupi i saj ia kthen, kënaqësinë e arritjes në fund të një rruge që nganjëherë dukej shumë e gjatë. Por, mbi të gjitha, gëzimi për të ditur se Thomas është tani me ta. Dhe është i gjallë, i shëndetshëm, bërë nga gjithçka, nga duart, këmbët, kokën, flokët, madje edhe thonjtë. Madje ka edhe të tilla.
Janë pikërisht thonjtë e fëmijës ajo që Paolo po vëzhgon i përlotur. Zoti im, është jashtëzakonisht i përsosur. Si është e mundur që ne mund të lindim me një vëmendje kaq të saktë ndaj çdo detaji? Sa i fuqishëm është trupi i një gruaje, e cila di të bëjë një mrekulli të tillë brenda vetes me saktësinë absolute të një inxhinieri jete?
Paolo është i humbur nga admirimi për djalin e tij. Ka gëzim dhe habi. Gjithashtu frika, ankthi, perceptimi për të mos qenë adekuat për rolin që e pret. Mendoni për të gjitha këto, pa menduar vërtet për të. Ato po ndodhin në mendjen e tij. Dhe gjithçka ndodh duke mbajtur atë fëmijë në duart tuaja. Është një gjest parësor që e mbush me një lumturi shumë të pastër, thelbësore”.
Burimi blogu i autorit
*Marrë nga “Jeta ndodh. Një libër që hedh dritë mbi emocionet mashkullore”. Si lindin baballarët.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
