Shumë njerëz punojnë shumë për stabilitet. Ata kërkojnë një punë të qëndrueshme dhe një makinë të besueshme. Megjithatë, ata ende fokusohen në atë që u mungon. Ata janë vazhdimisht të pakënaqur, sikur mund të kishin pasur më shumë.
Ata përballen me dilemën e përjetshme për të zgjedhur të luftojnë për jetën që duan ose të qëndrojnë me të sigurtën dhe të qëndrueshmen. Është vajtimi i vazhdueshëm i “kjo nuk është ajo që kam ëndërruar”. Ata mund ta nisin çdo ditë me një hap të lehtë, por zhgënjimi vjen deri në fund të ditës.
Dallimi midis pranimit dhe dorëheqjes
Nëse duam një qëndrim më të mirë, së pari duhet t’i bëjmë vetes një pyetje të rëndësishme: cili është ndryshimi midis pranimit dhe dorëheqjes? Mund të duken të ngjashme në fillim, por janë po aq të ndryshëm sa vaji dhe uji.
Pranimi është hapi i parë për të ndryshuar. Ka të bëjë me vendosjen e atij shënuesi ku jemi në të vërtetë në hartë, pavarësisht nëse na pëlqen apo jo.
Pranimi është gjithashtu hapi i parë drejt përshtatjes kur nuk keni asnjë mënyrë për të ndryshuar situatën tuaj. Në këtë kuptim, ka të bëjë me njohjen e së kaluarës sonë.
Për shembull, për dikë që humbi një këmbë në një aksident, pranimi është një hap i madh drejt ri-përshtatjes dhe ndryshimeve që do të duhet të bëjnë në jetën e tyre. Ai gjithashtu përfaqëson një hap të madh kur bëhet fjalë për të pranuar se e kaluara juaj është pjesë e juaja.
Dorëheqja, nga ana tjetër, përfshin zhgënjim dhe mungesë shprese. Ky zhgënjim zakonisht kthehet në paaftësi për të lëvizur. Ndihemi sikur nuk ka asnjë mënyrë të mundshme për të ndryshuar jetën tonë, kështu që duhet të jetojmë me të – edhe nëse e urrejmë.
Dhe kështu ne mund të gjejmë një mijë mundësi për të dalë nga një situatë e keqe, por asnjëra prej tyre nuk duket e përsosur. Ne i dorëzohemi fatit tonë. Ne pothuajse duam të vuajmë, vetëm që të ankohemi.
Ndoshta kur të arrijmë kufirin e vuajtjes sonë, do të pranojmë një nga opsionet e mundshme edhe pse nuk është ideale. Sigurisht, për personin që ka humbur këmbën, alternativa e tij ideale do të ishte rikthimi i saj. Fatkeqësisht, ky nuk është një opsion.
Kur të gjitha mundësitë ideale janë ezauruar, opsioni më i mirë bëhet i qartë: ndryshimi i qëndrimit. Ne duhet të rivlerësojmë opsionet tona, duke e ditur se asnjëra nuk është e përsosur. Nëse një opsion na largon dhimbjen, ia vlen ta shqyrtojmë, edhe nëse nuk duket i përsosur.
Nëse jemi të rraskapitur dhe nuk kemi motivim, nuk do të shohim rrugë të mundshme për të ndjekur. Ndryshimi kërkon përpjekje dhe ne kemi nevojë për motivim të përditshëm për ta bërë të mundur këtë përpjekje.
Mos u fokusoni në atë që nuk ekziston
Unë njoh njerëz të panumërt që kanë ecur në një rrugë të papritur dhe janë të lumtur. Ata kënaqen me situatën e tyre, pranojnë ndryshime të përkohshme dhe injorojnë gjërat negative që thonë njerëzit. Dhe gjithsesi, këto komente shpesh vijnë nga njerëz që thjesht pëlqejnë të gjykojnë të tjerët.
Nuk ka punë, shtëpi apo marrëdhënie që janë të padenjë në vetvete. Janë qëndrimet dhe veprimet tona që i bëjnë ata të tillë. Në kërkimin tonë për përsosmëri, ne shohim gjithçka që kemi si më pak se. Ne bëhemi të hidhur.
Për fat të mirë, disa prej nesh e kanë mësuar rëndësinë e marrjes së një minutë shtesë për të përgatitur një filxhan kafe të këndshme në mëngjes. Të jetosh në të tashmen duke ndërtuar një të ardhme.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
