Në fakt është një pyetje që duhet t’ia bëjmë vetes ne të rriturit. Teorikisht, është detyra e të rriturit të ndihmojë të parriturin nëpërmjet edukimit, të ndërtojë një sistem vlerash, që e drejton drejt të mirës, respektit ndaj vetes, jetës dhe tjetrit.
Ilira Gjika, Mjeke Pediatre
Është detyra jonë, që edhe kur rrëzohen e bëhen “pis”, t’i nxitim të mos mbeten “pis”. Por mesa duket, ne të rriturit nuk dimë të ofrojmë ndonjë gjë me vlerë, përveç parave dhe etiketimeve. Është gjëja më e lehtë të zemërohesh, edhe pse mund të jetë shumë e drejtë, por nuk është më e mira. Më e mira është të “vrasim” mendjen për zgjidhje.
Por mesa duket, ne kemi frikë të “vrasim” mendjen tonë, sepse siç e thotë dhe fjala, ne e perceptojmë të menduarin “vrasje” dhe ky akt të tremb shumë.
Mesa duket, ne nuk kemi frikë kur shajmë, por kur mendojmë, sepse na duket e njëjtë me vrasjen. Sjellja e të rinjve të sotëm lë shumë për të dëshiruar, por është e njëjta mënyrë të sjelluri si e të rriturve pranë tyre.
Po të dëgjojmë fjalorin, që përdorim ne të rriturit e moshës së dytë dhe të tretë (femra-meshkuj) në kafene, bilardo apo në rrugë, sidomos kur nuk na shkon ndonjë gjë për shtat, nuk pyesim, me kë jemi dhe ku jemi. Të njëjtën gjë bëjnë edhe të rinjtë, sillen e flasin si të rriturit.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
