Për më shumë se 30 vjet, një kuti e vogël e verdhë u vendos në një raft në kuzhinë të prindërve të mi. Tani në shtëpinë time, ajo mund të jetë e vogël, por për mua ka rëndësi të madhe, sepse përmban dekada të historisë familjare që tregohen përmes recetave të zhveshura brenda. Kur e hap, kujtimet vijnë duke u përmbysur- ushqimi i ngrënë, ushqimi i përbashkët dhe njerëzit që lidhen me to.
Është e mbushur me letra të indeksit të verdhë, të zbehur me njolla të çokollatës, gjalpë dhe verë të kuqe, shkrimi në shkallë të ndryshme të lexueshmërisë, duke përfunduar me recetat që kam shtypur vetë kur isha duke u përpjekur të mpreh aftësitë e mia sekretare si një adoleshente. Ka ngjyrën e zezë, ngjyrë blu-marinë të gjyshes sime, pjerrësinë e babait tim, varësin e lakmisë së nënës sime. . . kur lexoj fjalët e tyre unë mund të dëgjoj zërat e tyre dhe kur krijoj recetat e tyre, është sikur të jenë në tavolinë me mua.
Për disa prej tyre kanë kaluar shumë kohë, por këto kujtime i sjellin mbrapa më shumë sesa fotografitë.
Receta më e vjetër i përket gjyshes sime, Annie, e cila kishte një dyqan mishi në Hertford dhe katër djem që e ndihmonin, pasi ajo ishte e ve në fillim të njëzetave.
Duhet të ishte në punë me kohë të plotë vetëm për t’i mbajtur ata të ushqyer, edhe pse ajo kishte salsiçe pafund.
Në ditë të larta dhe pushime, ajo bëri Hertfordshire Dough Cake: një copë e fortë e bërë nga fruta të thata për t’u ngjyer në çaj. Unë kurrë nuk e njihja, por ajo jeton në recetën e saj.
Ne akoma kemi tortë me feta dhe të butë, dhe mendoj për gjyshen time të ndjerë duke u përpjekur për të drejtuar një biznes dhe për të qeverisur bijtë e saj të bukur me një shufër hekuri.
Gjyshja ime, Joan, u martua me djalin e tretë. Recetat e saj ofrojnë bazat e pasluftës që duhet të jenë pjesë e repertorit të gjithsecilit: petulla, kuleç dhe mollë të shkërmoqura – Ushqim i rëndë, i mirë dhe i vjetër britanik.
Mbaj mend kuzhinën e saj: lavamanin e vogël me bojlerin e gazit që bëntë një zhurmë të tmerrshëm sa herë që uji i nxehtë hapej. Dhe kabineti i kuzhinës me tryezën Formica të rrokullisur, me ngjyrë blu të zbehtë me lule të zeza dhe dyert rrëshqitëse me xham. Brenda ishte një kavanoz i madh sheqeri të përzier me vanilje.
Unë ende, edhe sot i bëj petullat e saj dhe çdo herë që i ha, mendoj për të: një infermiere që ra në dashuri me një polic, i cili vdiq shumë i ri nga një tumor i trurit kur unë isha vetëm katër vjeç.
Nëna ime – vajza e saj, Jennifer – duhet të ketë marrë pronësinë e kutisë së recetës para se Joan të vdiste.
Sepse në fillim të viteve gjashtëdhjetë, recetat u bënë më të guximshme. Prindërit e mi u martuan në Qipro kur babai im, Miles, u dërgua atje si kapiten i Ushtrisë. Largësia nga Twickenham në Limasol, bëri që nëna ime të zgjeroj repertorin e saj të kuzhinës duke përfituar nga kuzhina lokale.
Letrat e kësaj epoke tregojnë se si të merreni me perime të mistershme si patëllxhanët dhe një plan të përpunuar të menysë për një meze greke, si dhe një recetë për diçka që quhet drekë Kyrenia – një përzierje e mishit të grirë me erëza dhe piper që duket shumë bashkëkohore tani, por kur e gatuante për ne fëmijët, dukej shumë ekzotike.
Megjithatë, të gjitha këto pjata do të kishin qenë jashtë përvojës së shumicës së njerëzve në Britani në ato ditë. Prindërit e mi sollën shënime të bollshme kur u kthyen në vitin 1963 në mënyrë që ata të mund të sillnin pak shtëpi të Qipros sapo të mbaronin shërbimin e tyre.
Burimi / dailymail.co.uk
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
