Ai ndan mendimin si asnjë aktor tjetër edhe tani, në moshën 54-vjeçare, se ku e gjen veten vetëm për herë të parë në kaq vite. Ai flet për atësinë, familjen dhe përpjekjet për të dhënë shfaqje vërtet novatore.
A është Nicolas Cage aktori më i mirë që nga koha e Marlon Brando?
Nicolas Cage është aktori më i madh amerikan që punon sot, pa ndalesë. Vetëm superfansat e Cage kanw thënë gjëra të tilla të mira, sidomos kur ai fitoi Oscarin e 1996 për “Leaving Las Vegas”. Përveç kësaj, ai ishte shumë i çuditshëm, shumë qesharak nga të gjithë, thjesht i mallkuari Cage për t’u marrë kaq seriozisht.
Komeditë e tij të 1980-ës – “Peggy Sue Got Married”, “Moonstruck” dhe “Raising Arizona” – ku ai interpretoi, përkatësisht, një djalë me probleme të hundës, një bukëpjekës tw pëlqyeshëm nga telenovelat dhe një karikaturist ex-con, Cage bwri mjaft adhurues. Përveç të tjerave, në sytë e gazetares së “The Guardian”, Hadley Freeman, portreti i tij shkruhet: “Kurrë nuk kisha parë askënd të vepronte si ai më parë – i sjellshëm, gjithnjë i përzemërt, dhe kishte diçka rreth burrërisë së tij të patrembur edhe qesharake, për të arritur diçka unike dhe ndoshta edhe të lavdishme, që më goditi si frymëzues.
Nëse aktorët ishin këngë pop, Cage do të ishte një Bohemian Rapsodi. Si një 10-vjeçar i turpshëm, unë do të praktikohesha me fjalimet dhe gjestet e tij më madhështore nga Moonstruck para pasqyrës: ‘Unë nuk jam një monument i çuditshëm për drejtësinë!’ Do të bërtisja, duke ngritur krahët në qiell.
Ndihesha e emocionuar. Por, në sajë të filmave të pafund horror që ai realizon këto kohë, së bashku me të gjitha klipet e shkëputura nga filmat që gjenden në internet, që përpilojnë fyerjet e tij të famshme alla “Cage Rage” nga filma të ndryshëm (“Nicolas Cage’s Cagiest Moments!”), ai shpesh është konsideruar, nëse jo saktësisht, një fajtor kënaqësie, atëherë ta paktën një ironik. Dhe është e vështirë të diskutohet për gjenialitetin e një njeriu që e mbush CV-në me filma të tillë si ‘Season of the Witch and Ghost Rider’.”
Por qëndrimet janë zhvendosur. Që nga shfaqja e tij magnetike në Werner Herzog’s Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans in 2009, rivlerësimet janë shkruar me tituj të mëdhenj nënvizuar si: A është Nicolas Cage aktori më brilant i kohës sonë? Në vitin 2013 tek “Reddit Ask Me Anything”, Ethan Hawke konfirmoi se ai, gjithashtu, është një superfans i Cage: “Ai është i vetmi aktor që nga Marlon Brando që aktualisht ka bërë diçka të re me artin e aktrimit; suksesshëm na çoi nga një obsesion me natyralizëm në një lloj stili të prezantimit të aktrimit që unë imagjinoj se ishte popullor me rapsodët e vjetër”.
Intervista nga Hadley Freeman, gazetare e “The Guardian” për G2
Cage dhe unë u takuam në një ditë me diell në restorantin e Hotel Savoy në Londër. Ai ishte veshur formalisht, me një kostum gri dhe kravatë, por fytyra e tij është miqësore. “Ç’është ky me gjithë këtë diell? Po shpresoja për mjegullën e Londrës dhe grinë”, më thotë ai me zërin e tij të veçantë, kumbues. Këto ditë Cage jeton “mirë, një mënyrë ROMANTIKE, si në shkretëtirën, që në fakt është në Las Vegas”. Ai u zhvendos atje një dekadë më parë. E pranon në heshtje, arsyeja e ashpër e Nevadës që nuk ka asnjë taksë shtetërore, “e cila ishte e dobishme në atë kohë”.
Cage shpërtheu fuqishëm në vitet ’90 në “90s blockbusters The Rock, Face/Off and Con Air on”, ndër të tjera, bëri disa blerje të bujshme të pasurive të patundshme në të gjithë botën, duke përfshirë një kështjellë në Somerset. Kështjella është shitur, por ai ende ka një vilë pranë Glastonbury, pasi i është kërkuar të kontrollojë qytetin nga dikush që ai e përshkruan si “mësuesi filozofik”.
“Ajo mendonte se kishte diçka shumë ARTHURIANE rreth meje – pse-në, unë nuk e di – dhe shkova dhe rashë në dashuri me vendin. Qyteti i Glastonbury është sikur të ecësh në një pako letrash TAROT: nga njëra anë ke krishtërim shumë të lashtë, në anën tjetër ke dyqane librash pagane, dhe dikush që leh për Perëndinë në mes të rrugës. Është si një film i Ingmar BERGMAN dhe që unë e dua”, thotë ai. Ai ka dy unaza të mëdha në gishtat e tij: një bllok i Tanzanite nga Somerset dhe një tigër nga Las Vegas, “Kështu që unë gjithmonë kam Glastonbury dhe Las Vegas me vete”, thotë aktori duke buzëqeshur.
Cage është më i shikuari, si njeriu i zjarrtë i shkatërruar, Red, i cili niset për të marrë hak për vdekjen e të dashurës së tij (Andrea Riseborough) në duart e një udhëheqësi kultesh (Linus Roache). Por Përshtatje nuk ka. A i bën ai këta filma më të vegjël, sepse i japin atij hapësirën për të eksperimentuar me të, nëse mund të themi, stilin unik të aktrimit?
“Absolutisht. Më pëlqen të thyej forma, të provoj gjëra të ndryshme, dhe unë nuk mendoj se studiot janë të kënaqura me këtë. Por në një film të pavarur, unë mund ta bëj këtë. Gjithashtu, nëse nuk kam diku për të shkuar në mëngjes apo një punë për të bërë, kjo mund të jetë shumë vetë-shkatwrruese. Pastaj do të ulem dhe do të porosis dy shishe verë të kuqe dhe të shpërndahen. Nuk dua të jem ai person, kështu që unë duhet të punoj”, thotë ai. “Pas kësaj interviste”, thotë ai, “duhet të mësoj linjat për tre filma të ardhshëm”.
Ndoshta është kjo etikë pune që e ka mbajtur atë në mënyrë të shëndetshme. Ndryshe nga shumica e aktorëve të tjerë që kanë qenë përreth katër dekada, dhe përkundër reputacionit të tij si njeri ekstremist, nuk ka pasur kurrë skandale abuzimi me substanca ose akuza për ezaurim.
“Sigurisht që kam një etikë pune. Jam i pari që vjen dhe i fundit që largohet. Por gjithashtu mendoj se fëmijët e mi duhet të më falënderojnë për këtë. Kur je baba, nuk mund të sillesh kështu”, thotë ai. Cage ka dy djem: Weston, 27 vjeç, nga një marrëdhënie e hershme; dhe 13-vjeçarin Kal-El (emri Superman iu dha si fëmijë), nga martesa e tij e tretë me Alice Kim.
Për të gjithë gjakftohtësinë, Mandy është me të vërtetë një njeri i pikëlluar nga humbja e një njeriu të dashur të jetës së tij, dhe para se filmi të fillojë të shtënat, martesa 14-vjeçare e Cage me Kim arriti në një fund të papritur. “Ishte një tronditje për mua – definitivisht nuk e pashë që po vinte, dhe ato ndjenja duhet të shkonin diku, kështu që hynë”, thotë ai.
A arritën ai dhe Kim të ruajnë miqësinë? “Oh po, unë dua të. Ajo ishte mjaft e re kur unë u martova me të dhe nuk kam vërtet ndonjë sëmundje të keqe ndaj asaj që ndodhi. Kjo është e gjitha që unë do të them”, thotë ai, duke kërkuar vërtet të godasë. “Dhe tani është sikur, uau, unë jam 54 vjeç dhe jam vetëm- nuk e pashë që po vinte! Është shumë e zymtë”.
Shpesh thuhet se Cage nuk duket si një yll filmi, por ai në të vërtetë duket si shumë yje filmash, vetëm në epoka të ndryshme: ai ka fytyrën dhe hundën e gjatë të Max Schreck-it në “Nosferatu” të vitit 1922, ballin e lartë të Werner Krauss në 1920-ën në “The Cabinet of Dr Caligari”, dhe sytë e egër, të dëmtuar të Klaus Kinski. Këta janë shumë aktorë që Cage gjithmonë dëshironte të ishte, duke u rritur, duke i parë ata me babanë e tij të dashur, Augustus Coppola, i cili siguroi që djali i tij të rritej me klasikët. Ai përpiqet të sjellë mësimet e marra nga ato filma në filma të tij; madje edhe gjestet e dorës nga Moonstruck që unë kopjoja, ishin një referencë ndaj Metropolisit të Fritz Lang. Kjo mund të tingëllojë si qesharake, por ekziston diçka freskuese për dikë nga industria amerikane e filmit, që nuk mendon se historia e filmit do të thotë vetëm filma si Frank Capra, një La Tarantino, Jackie Chan i vjetër apo filmat në rrugë. “Është e vërtetë, unë jam një rikthim”, tund kokën Cage.
Ke frikë mos dukesh qesharak?
“Gjithçka që më intereson është transformimi, kështu që kurrë nuk e mendoj: A është kjo qesharake? Edhe pse”, buzëqesh Cage- “ndonjëherë është!”. Metodat e tij për të hyrë në karakter janë legjendare: për t’u përgatitur për “Leaving Las Vegas”, ai punësoi poetin e përhershëm po aq të dehur, Tony Dingman, të ishte “konsulenti i tij i pijes”. “Unë mendoj se Mike (Figgis, regjisori), ishte pak: Çfarë po bëjmë?, sepse papritmas, ka qenë ky poet i dehur me mua gjatë gjithë kohës”, thotë ai solemnisht.
Sidoqoftë, ata nuk e kishin parë në fillim, po si në tokë i bindte regjisorët e tij të hershëm që ta lejonin të provonte gjëra që dukeshin kaq mirë, apo të çuditshme?
“Isha me fat. Kisha njerëz që kishin shkuar së bashku me mua për udhëtim dhe, me të vërtetë, e kishin skalitur për mua”, thotë ai. Kjo ndoshta nuk është mënyra se si vetë filmat e kanë parë atë: vëllezërit Coen ishin aq të pasigurt rreth tij. Ata e bënë atë audicion për “Raising Arizona” 20 herë dhe ai u shkarkua gati nga Moonstruck kur fillimisht këmbënguli në sjelljen e referencave të Jean Cocteau. Sa për Peggy Sue Got Married, ai pranon: “Isha me fat që xhaxhai im ishte regjisori”, xhaxhai i tij ishte Francis Ford Coppola.
Nicolas Coppola u rrit në Long Beach të Kalifornisë, i biri i vëllait të Francis Ford Coppola, dhe që nga mosha e hershme, idolizoi xhaxhain e tij. “Kisha frikë prej tij dhe e doja miratimin e tij. Më pëlqen mënyra se si e jetonte jetën, gjithmonë duke dëgjuar Beatles dhe duke luajtur kitarë”, thotë ai.
Por kur Cage filloi të vepronte si adoleshent, ai shpejt e kuptoi se do të duhej të ndryshonte mbiemrin e tij për të shmangur akuzat për nepotizëm.
“Disa aktorë, emrat e të cilëve nuk do t’i përmend, do të qëndrojnë jashtë rimorkios time dhe do të thonë: “Unë e dua aromën e Nicolas në mëngjes! Mendova, nuk kam nevojë për këtë. Kështu që e ndryshova mbiemrin dhe isha i lirë”. Ndërsa ai ndryshoi mbiemrin e tij për t’u distancuar nga familja, shoku i tij i ngushtë, Charlie Sheen, i lindur Carlos Estevez, ndryshoi mbiemrin e tij për emrin e atit të tij Martin Sheen. A nuk mendonte se ishte i çuditshëm?
“Nuk e mendova, po. Kjo është diçka mahnitëse, apo jo? Charlie është aktor i madh. Ai është dikush që kam admiruar gjithmonë, por kam menduar se është interesante se ai mori mbiemrin e të atit dhe vëllai i tij Emilio mbërthyer me Estevezin. Epo, me siguri ka punuar për Charlie!”.
Dy nga tre ish-bashkëshortet e Cage gjithashtu vijnë nga familje të famshme: Patricia Arquette, me të cilën ai luajti rolin në “Scorsese’s Bringing Out the Dead”, dhe Lisa Marie Presley. “Mendoj se pati një lidhje atje, në kuptim të presionit të të pasurit një emër të famshëm. Një nga gjërat që Lisa donte nga unë, ishte se ndryshova emrin tim – ajo mendonte se ishte gjëja më cool. Por unë nuk i numëroj ato dy martesa, nuk mendoj se ato i përkasin rekordeve të mia. Martesa e vërtetë për mua ishte ajo 14 vjeçare që pata me Alice dhe fëmija që kemi bashkë”, thotë ai.
Karriera e Cage ka shkuar nga komeditë e viteve ‘80 në filmat e aktruar të viteve ’90, në horrorin e shekullit të 21-të, me klasikët e çuditshëm si “Wild at Heart” dhe “Bad Lieutenant”. Megjithatë, ajo që është konsistente është se vetë Cage është parë si një nga ekscentriket e fundit të Hollivudit. Dhe ende personalisht, ai vjen si çuditërisht i pasinqertë. Në fakt ai duket – “I mërzitshëm, apo jo?” Jo! “Jo, me të vërtetë jam”, thotë ai, dhe duket i shqetësuar saqë dua ta përqafoj.
Koha jonë është pothuajse e gjatë dhe ndërsa përgatitemi për t’u larguar, dëgjoj veten duke thënë: “Kam përdorur një nga monologët tuaj nga Moonstruck kur isha fëmijë”.
“Epo, unë do të doja ta shihja këtë!”, thotë ai, duke buzëqeshur përsëri, e duke u mbështetur përsëri në karrigen e tij. Po tani? “Po!”
Dy kamerierë po fluturojnë. Pra është filmi PR. Njerëzit nga tryezat pranë nesh po fillojnë të ngulin sytë. “Shko tutje”, thotë ai, duke ma larguar vetëdijen, sikur të ishte një fryt i thjeshtë. Dhe kështu, duke mbledhur së bashku të gjitha mësimet që kam mësuar nga Cage gjatë viteve, bëj atë.
“Unë nuk jam një monument i çuditshëm për drejtësinë!” Bërtas në mes të hotelit Savoy dhe vazhdoj të kryej të gjithë fjalimin e mallkuar. Në gjysmë të rrugës, ai bashkohet me mua.
“E solle PAS tek unë! Kjo ishte FANTASTIKE!”, thotë ai, duke duartrokitur kur përfundojmë më në fund.
I kërkoj ndjesë për aktrimin tim të tmerrshëm, por ai tund kokën. “Jo, kjo ishte e mrekullueshme. E përmbushe!”.
- Ky artikull i korrektua në 1 tetor 2018. Kal-El është emri Superman i dhënë që fëmijë, dhe jo e një planeti ku ka lindur, siç u tha fillimisht.
Përgatiti Orjona TRESA
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
