Ahmed* ka punuar për shumë vite për Këshillin Britanik në Afganistan. Ai është fshehur në Kabul me gruan dhe fëmijët e tij, të cilët janë të dy nën moshën 10 vjeç, duke pasur frikë për jetën e tij nëse talebanët vijnë për ta gjetur. Ahmed është gati të shkojë në Mbretërinë e Bashkuar sipas skemës Afgane të Zhvendosjes dhe Asistencës (ARAP), por nuk mund të hipte në një fluturim evakuimi për shkak të kushteve të rrezikshme dhe turmave në aeroportin e Kabulit.
Fluturimi i fundit i evakuimit nga Kabuli u nis më 30 gusht duke i dhënë fund një lufte 20-vjeçare.
Kështu është një ditë në jetën e tij, e thënë me fjalët e tij.
Ora 1 e mëngjesit
Nuk mund të fle për shkak të stresit dhe frikës.
Ndonjëherë zgjohem në 1:00 të mëngjesit, ndonjëherë në 12:00 të mëngjesit, ndonjëherë në 5:00 të mëngjesit. Gjatë gjithë kohës ndihem sikur po jetoj një makth. Sa herë që dëgjoj një derë të trokasë, ndihem sikur dikush po troket në derën e dhomës sime ose ndihem sikur dikush është duke më kërkuar.
Familja ime është në një situatë të tmerrshme në ditët e sotme. Situata në Kabul do të jetë më e keqe nga dita në ditë dhe nuk mund të kthehem në shtëpi sepse të afërmit tanë e dinë që ne u larguam nga qyteti ynë për në Mbretërinë e Bashkuar. Vërtet që nuk e di se çfarë të bëj. Ne nuk kemi rroba dhe as gjëra të tjera të domosdoshme. Unë kam marrë me qira dhomën, por kam frikë nëse do mund të qëndrojmë këtu, nuk mund t’i paguaj faturat.
Ora 4 e mëngjesit
Nëse fle mirë natën, atëherë zgjohem në 4:00 të mëngjesit pasi të jem falur. Ka dy dritare të vogla në dhomë, por unë nuk shoh asgjë prej tyre sepse ato janë deri në tavan. Nuk ka shtretër, vetëm 2 batanije. Dhe pa objekte të tjera, pa dhomë ndenje, pa kuzhinë.
Natën mund të dëgjoj zërat e njerëzve që flasin me zë të lartë dhe nganjëherë të shtëna me armë. Unë gjithashtu mund të dëgjoj trafikun. Ziej ujë për çaj dhe më pas përgatis diçka për mëngjes për fëmijët dhe gruan time.
Unë mezi dal. Kur e bëj, e mbuloj fytyrën. Unë shkoj natën ose herët në mëngjes për të marrë pak bukë dhe vezë për të gatuar dhe ngrënë. Jeta është kaq e tmerrshme.
Ora 9 e mëngjesit
Unë kam dy fëmijë të vegjël. Që të dy na kërkojnë t’i nxjerrim në pazar. Ata nuk e kuptojnë se çfarë po ndodh. Unë e kaloj ditën duke kërkuar këshilla nga Ministria e Mbrojtjes dhe Zyra e Zhvillimit të Jashtëm dhe Komonuelthit dhe duke kontrolluar faqet e internetit të lajmeve. Gruaja ime do të lexojë libra dhe gazeta dhe ne presim e presim e presim.
Ndihem shumë i zhgënjyer nga qeveria e MB. Jeta ime është në rrezik dhe rrezik të madh. Unë i kam kërkuar qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar të më zhvendosë mua, gruan dhe fëmijët sa më shpejt që të munden në një mënyrë të sigurt, për të mos na lënë prapa në këtë situatë kritike. Unë njoh të paktën shtatë familje të tjera në një situatë të ngjashme, të gjithë kemi të drejtë dhe jemi të miratuar për skemën ARAP. Nuk mund të jetojmë më kështu.
Çdo mëngjes, pasdite dhe natën nëna ime na telefonon dhe na pyet se si jemi, çfarë ka ndodhur dhe nëse gjithçka është në rregull. Familja ime është shumë e shqetësuar për ne. Gjatë ditës ndihem vetëm i stresuar. Mendoj për nënën, babanë, motrat dhe vëllain tim që janë akoma atje në krahinën time dhe ndonjëherë kjo më bën të qaj.
Ora 1 pasdite
Rreth drekës ne mund të gatuajmë vezë, ndonjëherë hamburgerë ose diçka të tillë. Unë dhe gruaja ime luajmë disa lojëra me fëmijët tanë, por ju i njihni fëmijët, ata duhet të dalin dhe të luajnë, por nuk munden. Ndonjëherë ata bërtasin dhe qajnë. Gjithçka ndryshoi kaq papritur dhe ndihem aq i zhgënjyer. Unë jam shumë i tmerruar, thjesht nuk mund ta shpjegoj se si ndihem.
Ora 7 pasdite
Është koha për të larë fëmijët pasi kemi ngrënë darkë. Pasi fëmijët tanë kanë fjetur, unë dhe gruaja ime zakonisht pimë një filxhan çaj dhe diskutojmë se çfarë do të ndodhë dhe çfarë do të bëjmë. Ne pyesim veten pse ndodhi e gjithë kjo. Ne kishim një jetë të lumtur me prindërit dhe familjet tona. Unë jam shumë i tronditur kur shoh situatën e vendit tim tani. Nuk mund ta besoj se kjo i ka ndodhur Afganistanit.
Natën, unë mendoj për të ardhmen dhe pse qeveria e Mbretërisë së Bashkuar na lë prapa dhe nuk na zhvendos. Më streson aq shumë sa nuk mund të fle, pastaj më kap një dhimbje koke. Filloj të mendoj shumë gjëra, nëse talibanët më kapin, do të më vrasin, por si do të më vrasin? Do më presin kokën apo do të më qëllojnë? Ne u larguam nga shtëpitë tona kështu që të gjithë e dinë që ne u thirrëm nga Ambasada Britanike. Nëse këshilla është të shkoni në një vend të tretë pa asnjë mbështetje, të arrini atje pa ndonjë vizë është si të bëni vetëvrasje.
Unë inkurajoj veten se gjithçka do të shkojë mirë inshallah [do Zoti] dhe shpresojmë që qeveria e Mbretërisë së Bashkuar të mos na lërë pas dhe të na zhvendos në MB sa më shpejt që të munden.
Ora 22:30 pasdite
Kur shkoj të fle, lutem që të zgjohem dhe të largohem nga kjo situatë e tmerrshme, për të qenë në rrugën tonë për t’u zhvendosur të sigurt në Mbretërinë e Bashkuar. Në situatën perfekte, unë e shoh familjen time gjallë, të lumtur dhe kaq të bukur, që jetojnë në paqe pa asnjë frikë dhe rrezik.
Kur mbyll sytë, mund t’i shoh fëmijët e mi duke buzëqeshur dhe duke luajtur, duke hipur në biçikleta, duke bërë detyrat e shtëpisë në shkollë dhe ne jemi së bashku të sigurt.
*emri i tij i vërtetë nuk publikohet për shkaqe sigurie.
Burimi / https://www.huffingtonpost.co.uk/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
