Një nga mendimet që krijon shqetësimin më të madh te njerëzit që po përpunojnë fazën e ndarjes dhe që përpiqen të lënë pas një marrëdhënie toksike është frika se mos mund ta harrojnë atë person. Frika lind nga fakti që ne ndjejmë se ai person është ende i pranishëm, edhe nëse ai nuk është më në jetën tonë. Kjo frikë ka të bëjë me pasigurinë, sepse nuk e dimë nëse kjo situatë do të ndryshojë herët a vonë dhe nëse kujtesa do të zbehet përgjithmonë.
Gjatë këtij procesi, një ndikim i madh emocional prodhohet kur papritur të gjitha momentet e mira të kaluara me atë person kthehen tek ne. Ndjenja e nostalgjisë përzihet me atë të zemërimit dhe këto disponime të përhershme përfaqësojnë një burim vuajtjeje të vazhdueshme.
Në këto raste është e natyrshme të pyesim veten: “Pse kujtimet e lidhura me dikë që më bëri të vuaj kaq shumë dhe nga i cili duhet të distancohem vazhdojnë të duken kaq të bukura dhe të krijojnë kaq shumë shqetësim? Ndoshta kjo është dashuria e jetës sime dhe nuk duhet ta lë të ikë pavarësisht gjithçkaje?”.
Fakti është, po, ne vazhdojmë ta duam atë person . Dhe kjo është gjëja që na lëndon më shumë kur përpiqemi të distancohemi nga dikush për të mirën tonë dhe të ruajmë dashurinë për veten tonë. Por si mund të vazhdojmë të duam dikë që na ka lënduar kaq shumë? Kjo është pyetja që vazhdimisht gumëzhinë në kokën tonë.
Ju nuk do ta harroni atë, madje do të vazhdoni ta doni
E vërteta është kjo: mundet. Ne mund të vazhdojmë të duam dikë që nuk na meriton. Ju mund të vazhdoni ta mbani mend atë person me dashuri dhe të keni kujtime të ëmbla të lidhura me të. Edhe nëse miqtë tuaj ju thonë “Si mund të mos e urreni atë pas gjithçkaje që ju ka bërë?”, “Por si ndodh që, me gjithçka që ai ju ka vënë, nuk e shikoni atë me sy të ndryshëm?”, mundeni. Sepse, edhe nëse këto pyetje janë logjike për mendjen, ato janë shumë më pak të qarta për zemrën.
Sigurisht që ne mund të vazhdojmë të duam një person që na ka bërë të vuajmë. Është logjika e zemrës. Pasioni dhe emocionet e bukura që përjetuam mbeten aty dhe sjellin me vete kujtime të bukura. Mos harroni se kur përpiqemi të distancohemi nga dikush, ai na lëndon dhe na shkakton dhimbje. Sepse koka jonë nuk mund ta kuptojë këtë paradoks absurd.
Por është një paradoks që ekziston, dhe është njerëzor. Është e kotë të zhgënjejmë veten duke u përpjekur të bindim zemrën që të mos ndjejë emocione, kur ky është funksioni i saj. Zemra do të shkojë gjithmonë përtej asaj që e urdhëron koka. Ndoshta do të mendoni se ka koka të afta për të vendosur kufij në zemër, që kanë ndërtuar rreth saj një kështjellë me mure të trasha çeliku, të cilat ia zbusin rrahjen deri sa të bëhet e padukshme. Por gjithashtu mendoni se çdo fortesë apo mur nuk është gjë tjetër veçse një masë mbrojtëse, e cila na distancon nga ajo që ndjejmë realisht.
Ndjeshmëria do të jetë aleati ynë gjatë rrugës
Pranimi i kësaj të vërtete është shumë i lodhshëm, por do t’ju kursejë një sasi të madhe përpjekjesh të humbura. Tani, fakti që zemra është e vështirë të komandohet nuk do të thotë se ne nuk mund ta përdorim kokën, sepse vetëm arsyeja e shëndoshë do të na ndihmojë të mbajmë të paprekur dashurinë për veten . Të mos jesh në gjendje të harrojmë dikë që (pa marrë parasysh sa dëm na kanë bërë) ka qenë i rëndësishëm në jetën tonë, nuk do të thotë se ai person duhet të mbetet pranë nesh.
Të kujtosh është njerëzore dhe e natyrshme, por po ashtu është të vazhdosh të ndërtosh jetën tënde. Bërja e kësaj në dritën e kësaj përvoje të re do të na ndihmojë gjithashtu të mbrohemi. Bëj çfarë të duash, regjistrohu në atë kurs që gjithmonë ke dashur të bësh, por nuk ke pasur kohë për të, pikturuar, kërcyer, kompozuar këngë, shkruar, ndërtuar, krijuar, dashuruar të dashurit e tu… Duaje veten!
Përgjegjësia dhe dashuria për veten
Duajeni veten, kujdesuni për veten, konsiderojeni vetëdashurinë tuaj një angazhim për t’u respektuar. Reflektoni për gjërat që keni mësuar përmes kësaj marrëdhënieje. Fajësimi i tjetrit për dëmin që keni marrë do t’ju ndihmojë vetëm momentalisht, por jo në planin afatgjatë. Përkundrazi, duke ditur se keni mundur të toleroni shumë gjëra nga “dashuria” ose për shkak të atij pasioni që ju verboi, do t’ju ndihmojë të merrni edhe pjesën tuaj të përgjegjësisë.
Mendoni për këtë, jini të sinqertë me veten tuaj. Pyete veten: “Çfarë kufijsh kam kapërcyer në marrëdhënien time me dashurinë për veten?”. Merrni kohë për t’u përgjigjur me qetësi. “Çfarë kufijsh di që nuk jam më i gatshëm të kaloj në asnjë lidhje?”. Filloni nga kjo përvojë për të rindërtuar veten dhe mos u nxitoni nëse nuk mund të harroni. Mendoni se është e pamundur të harrojmë një person që kemi dashur, por që mund të ndërtojmë kujtime të reja falë përvojave të reja që do të vijnë dhe që do të ushqejnë dashurinë që meritojmë.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
