Përshëndetje. Jam një djalë 24 vjeç, i shqetësuar dhe i pasigurt për të ardhmen e tij në kuptimin që kam frikë të mos di se çfarë dua të bëj, interesat e mia, kënaqësitë e mia. Një ditë, pra, gjatë “eksplorimit” të dyshimeve të mia më vjen në mendje një mendim “Po sikur të isha i destinuar të bëhesha prift? Ajo që kam studiuar nuk më tërheq, nuk mund ta kuptoj se çfarë më pëlqen të bëj dhe në cilën fushë, ndoshta jam i destinuar për jetën kishtare?”
Nga atje pak ankth dhe frikë, frikë nga gjykimet e të tjerëve e kështu me radhë. Pse ky dyshim? Vite më parë isha 14 vjeç dhe isha pjesë e një grupi lokal të lëvizjes rinore katolike dhe organizonim turne verore për të gjithë adoleshentët, ishte një kohë e mirë sepse në çdo rast ishim gjithmonë mes moshatarëve, bëmë njohje të reja dhe kështu me radhë. Pas disa vitesh fillova të bëhesha një djalë altar jo me dëshirën time, më vinte turp edhe të isha i turpshëm. E bëra se sa isha në sakristi mungonte një djalë dhe më zgjodhën mua, ndoshta një shenjë fati?
Megjithatë, pak nga pak mësoj të bëj atë që duhet dhe madje filloj të më pëlqejë. Më pëlqen të shkoj në kishë, më pëlqen të bisedoj me ndihmësit e tjerë, ndoshta sepse në atë periudhë nuk kisha më një grup miqsh me të cilët të dilja dhe prandaj gjeta strehim dhe argëtim në nivel shoqëror në atë vend.
Megjithatë, më kujtohet se si më pëlqente të isha në altar pranë priftit, më lart se të gjithë të tjerët, dhe i shikoja thuajse më lart të gjithë ata që ishin ulur më poshtë, famullitarët e zakonshëm. Duket pothuajse si një vizion narcisist, egocentrik, por ndihesha superior. Dhe kjo më bën të mendoj: “Unë nuk mendoj se një prift sillet apo mendon kështu”.
Le të vijmë sot. Kohët e fundit kam filluar të bëj një aktivitet fizik të qetë, një vrap të thjeshtë ditor për të shmangur qëndrimin ulur. Unë nuk marr gjithmonë të njëjtat rrugë dhe kur bëj një të tillë, më ndodh të kaloj një kishë të vogël që herë pas here e ka derën e hapur. Nuk e di pse por sa herë kaloj aty dua gjithmonë të shikoj brenda, sikur të më tërheq diçka shpirtërore, mistike. Edhe kur shoh kisha të tjera më të mëdha, e njëjta gjë ndodh. A mund të jetë edhe kjo një shenjë?
Do të shtoj disa detaje për veten time: përveçse jam i shqetësuar, i turpshëm dhe i pasigurt, kam ndjesinë e qartë e të qenët i vetëm. Në kuptimin, më pëlqen të jem në shoqëri, të dal me miqtë, por kur jam vetëm në shtëpi gjej qetësi. Personalisht, jam i lumtur edhe kur shkoj vetëm në shtëpinë time në fshat dhe dëgjoj vetëm zhurmën e erës, tingujt e natyrës. Ose jam i lumtur që jam vetëm në shtëpi, ftoj disa miq për të pirë një kafe, për të dëgjuar muzikë para një oxhaku të ndezur dhe për të kaluar kohë në shoqëri. Nuk e di, mbase kam një komponent të veçantë shpirtëror, një personalitet shumë të zhytur në mendime që priret drejt pavarësisë, nuk di si ta përkufizoj veten.
Me pak fjalë, këto janë dyshimet që më kapin. Pse sa herë që kaloj pranë ndonjë kishe të vogël ndjej këtë lloj tërheqjeje? Ndoshta këto janë shenja të një thirrjeje të mundshme pasi ende nuk mund ta kuptoj se çfarë do të doja të bëja? Dhe a është kjo pasiguri për të ardhmen një shenjë e një thirrjeje të mundshme?
Përgjigje: Mendimi i parë që më vjen kur lexoj fjalët tuaja është se ju mund ta shihni një profesion si një arratisje nga bota.
Sugjerimi që do të doja t’ju jepja është të kuptoni më mirë veten duke marrë ndihmë. Në një kohë të mëvonshme, nëse ideja e thirrjes mbetet në mendimet tuaja si një qëllim i papërmbajtshëm, ju sugjeroj t’i drejtoheni një personi besimtar për të kuptuar nëse përkushtimi juaj është aq i thellë sa t’ju lejojë të ndiqni rrugën e priftërisë.
Dr. Maria Assunta Consalvi, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
