Përshëndetje, jam një vajzë 23-vjeçare. I dashuri im më la pas një viti e gjysmë. Ai dhe unë kemi qenë gjithmonë dy njerëz të ndryshëm. Unë isha një ekstroverte, ai ishte pak më introvert, unë doja të bëja dy mijë gjëra, atij i pëlqente të rrinte në shtëpi. Ai ishte mësuar me një marrëdhënie në distancë më parë mua, ndaj nuk e ndjente nevojën të më shihte. Në ditët e pushimit ishte e qartë për mua të shihesha, jo për të. Kishim dy mënyra paksa të ndryshme, por e zgjidhëm duke ardhur drejt njëri-tjetrit një herë unë, dhe një herë ai.
E pranoj që kam një karakter disi të rëndë. Fatkeqësisht, kur zemërohem, bëhem pak keq, gjithmonë më duket se ankohem, por fatkeqësisht është diçka që e bëj me të gjithë dhe po përpiqem të ndryshoj veten. Unë jam një vajzë paksa shtytëse dhe këto gjëra kanë bërë që të gjithë ish-ët e mi të mos dëgjojnë ankesat e mia. Ai më la duke thënë se më do, por nuk di çfarë tjetër të ndryshojë që gjërat të shkojnë mirë. Për të, çdo diskutim do të thoshte se diçka duhej të ndryshonte. Por për mua nuk është kështu. Ai ka ndryshuar shumë për mua. Shkonim shpesh edhe sikur të mos çmendej, shkonim në kinema edhe nëse nuk e kishte bërë kurrë më parë, madje flinte dy orë të më shihte sepse kështu gëzohesha edhe unë, për të mos dëgjuar ankesat e mia, bëri shumë gjëra dhe tha se pavarësisht se i bëri të gjitha këto ndryshime, ankesat e mia ishin aty. Ai shpresonte se duke ndryshuar të gjitha këto, nuk do të kishte më argumente. Por unë mendoj se në një çift këto janë normale.
I thashë që nuk i kërkova kurrë të ndryshonte, më pëlqeu kështu dhe ai më tha se duke qenë shumë ndryshe, diçka duhej të ndryshonte në karakterin e tij sepse në të kundërt lidhja nuk do të vazhdonte. Ka edhe shumë zhgënjim që u largova me një shoqen time dhe ajo thotë se nëse fejohem nuk është mirë. E fajësoj shumë veten sepse sikur karakteri im e kishte shtyrë të lodhej.
Me gjithë ankesat e mia, unë gjithmonë kthehesha tek ai, sepse ai nuk është i pari që më braktis, gjithmonë jam kthyer dhe jam përpjekur të ndryshoj veten, por nuk kam mundur të ndryshoj rrënjësisht si ai.
Nuk e di, a mund të më ndihmoni, a mendoni se është faji im? Si duhet të ndryshoj veten time dhe të mos ankohem? Njëmijë faleminderit!
Përgjigje: Përshëndetje! Duke lexuar fjalët tuaja, përshtypja është se ju vazhdimisht kërkoni konfirmimin e pranisë së partnerit, konfirmimin se është i dashur dhe se kujdeset për të; përshtypja është se ju vazhdimisht keni nevojë të ndieni se jeni e rëndësishme për partnerin tuaj.
Zakonisht në bazë të këtyre pretendimeve ka një vlerësim dhe dashuri të ulët për veten, gjë që na bën të kërkojmë vazhdimisht konfirmim nga jashtë, nga të tjerët. Megjithatë këto konfirmime nuk do të mjaftojnë kurrë, derisa ju të mësoni t’i jepni vetes, derisa të mësoni të ndiheni mirë edhe pa e pasur gjithmonë të dashurin afër. Është e rëndësishme që prania e tjetrit të jetë një vlerë e shtuar e jetës sonë dhe jo një nevojë thelbësore për të ecur përpara.
Respektimi i distancave dhe nevoja që të dy të keni gjithashtu hapësirat e tyre është thelbësore dhe është shumë e rëndësishme të mos presim që tjetri të jetë dhe të sillet ashtu siç presim dhe siç do të donim ne, sepse në këtë mënyrë përfundojmë duke kufizuar lirinë personale të tjetrit dhe marrëdhënia mes dashurisë kthehet në një kafaz, me përpjekjen e vazhdueshme për ta bërë tjetrin të lumtur, duke harruar veten.
Thënë këtë, me siguri fillimi i një kursi terapie mund t’ju ndihmojë të kuptoni se nga lindin vështirësitë tuaja, në mënyrë që më pas të mësoni të bëni ndryshe dhe mbi të gjitha të mësoni të ndiheni e denjë për dashuri dhe një person me vlerë.
Dr. Claudia Cioffi, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
