Rreth një muaj më parë u njoha me një mashkull përmes një rrjeti social. Sapo filluam t’i shkruanim njëri-tjetrit, kuptuam se ekzistonte një harmoni e fortë edhe para se të takoheshim. Problemi i vetëm ishte se ai ishte i fejuar, edhe nëse ishte një histori e bazuar vetëm në dashuri. Ai është shumë i lidhur me këtë person sepse thotë se e do shumë, i ka qenë afër në momente të vështira dhe kanë pasur një marrëdhënie të bazuar në vlerësim dhe besim. Fakti është se ne u pamë nja dy herë dhe pas kësaj ai vendosi të marrë demin nga brirët dhe ta lërë.
Menjëherë më theksoi se nuk e la për mua, por sepse i tregova se kishte ende mundësi të ishte i lumtur dhe të ndihej i kompletuar.
E theksoj këtë sepse mendoj se është e rëndësishme.
Tani po vazhdojmë të shihemi, por e di që ai, sepse më tha, e ka të vështira të lërë, dhe jo sepse nuk do një histori serioze dhe thjesht do të argëtohet, por sepse e sheh këtë ndarje si një dështim.
Ai tha se nuk ka interes të kthehet, por se ndihet fajtor, pjesërisht edhe për rrethanat në të cilat mori vendimin e tij. Ai thotë se ndjen ndjesi të reja me mua që me gjithë trazirat e brendshme (edhe për shkak të gjërave të tjera që kanë ndodhur kohët e fundit) ai ende dëshiron të më njohë se nuk dëshiron të më humbasë dhe dëshiron që unë ta ndihmoj.
Problemi është se unë jam ende duke marrë një rrisk të madh dhe herë pas here dorëzohem pas pasigurive të mia.
Problemi është se nuk di si ta trajtoj këtë. Kur jemi bashkë e shoh shumë të vëmendshëm dhe të zhytur në mendime dhe duhet të them që nuk i mungon vëmendja (për shembull, para disa ditësh sapo u ktheva në shtëpi, edhe pse kishte njerëz dhe u largova për një moment, ai u kthye për të më përshëndetur “si duhet” dhe kur i tregova se e kuptoja gjendjen e tij shpirtërore, por që ne të dy duhej të jetonim në të, ai u bë shumë më i pranishëm.
Nuk mendoj se po më përdor apo po më gënjen, por kam ndjesinë e të qenit në harresë, gjithmonë në mëshirën e ndjenjave të tij (të cilat pa e fshehur) i përcaktoi si konfliktuale.
E di që nuk bënin më seks me ish-in dhe se kishte respekt, dashuri vëllazërore (fjalë e përdorur prej tij) dhe vlerësim. Por nuk di si ta menaxhoj këtë fazë të dijes dhe mbi të gjitha si ta ndihmoj që ta lë të shkojë dhe të mos ketë frikë.
Përgjigje nga Dr. Carla Maria Brunialti Psikologe, Psikoterapeute, Seksologe
E dashur, fundi i një marrëdhënieje përfaqëson në të gjitha aspektet një “zi”: një lidhje që mbahej e shtrenjtë ka vdekur, në të cilën ai besonte.
Por mungojnë zakonet, sjelljet, “historia” që u ndërtua bashkë me kalimin e kohës; nga këtu “ndjenjat e përziera”.
Çdo zie i duhet një kohë (disa muaj) që të “tretet” ose – në aspektin teknik – të përpunohet.
“.. një ide se çfarë të presësh.” Është vërtet e pamundur të parashikosh të ardhmen… “të kuptuarit e rrugës së duhur për të ndjekur”: nëse ai kujdeset për të dhe është i gatshëm të marrë rrezikun, prisni kohën për të vajtuar; në një rast tjetër do të jetë në dorën tuaj të vendosni, në fund të fundit ka të bëjë me jetën tuaj, apo jo?
Përgatiti O.T / Burimi educare.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
