Shkruaj këtu sepse është e vetmja gjë që ndjej se mund të bëj. Ndihem shumë shpesh i trishtuar, këtë periudhë shumë më tepër se zakonisht. Mendoj se gjithçka filloi kur isha vetëm një vajzë e shkollës së mesme, kur shokët e mi të klasës më ngacmonin për fizikun tim, mendoj se ishte një nga periudhat më të këqija dhe më të tmerrshme të jetës sime. Me shkollën e mesme gjërat shkuan pak më mirë, askush nuk më njihte dhe nuk mund të gjykohesha, por gjithsesi këtë ndjenjë inferioriteti e mbaja gjithmonë brenda meje, gjithnjë e më pak ndaj të gjithëve, vetëvlerësimi im ka rënë gjithmonë.
Në realitet nuk e di as nëse e kam pasur ndonjëherë. Më pas mbarova shkollën, fillova punë dhe u ndjeva mjaft mirë duhet të them, dola, u argëtova. Pesë muaj më parë takova një person me të cilin isha shumë mirë, ai ishte gjithçka për mua, gjithçka. I besoja vërtet atij, isha shumë e kënaqur me të, me ulje-ngritje, megjithatë ndjeja se gjithmonë mund të shkonte më mirë ngadalë. Për fat të keq e mashtrova veten shumë shpejt, pas dy muajsh u ndamë, pa ndonjë arsye të caktuar, ai vetëm më tha se ishim shumë ndryshe dhe nuk mund të vazhdonim.
Tashmë kanë kaluar dy muaj dhe unë ende ndihem keq për këtë dhe nuk duhet, e di që nuk do të ndodhë më, por unë ende shpresoj për rikthimin e tij. Do të doja të dija se çfarë bën, nëse është mirë apo jo. Pavarësisht gjithçkaje, as nuk mund ta urrej atë. Jam duke u përpjekur të njoh njerëz të tjerë, por thjesht nuk mund ta fshij atë. Ndoshta edhe po e ekzagjeroj, sepse kam vetëm dy muaj që jam vetëm, por thjesht nuk ndihem mirë.
Përgjigje: Keni çdo të drejtë të ndiheni keq. Çfarë rëndësie ka që ishin vetëm dy muaj, nëse në ata dy muaj ke përjetuar emocione që nuk i ke përjetuar kurrë në gjithë jetën tënde, ke gjetur dikë të cilit mund t’i besoje dhe të ishe e lirë me të, ndoshta një pjesë e jotja mendoi se ai kishte të drejtë, që siç e thua dhe ti vetë, e ke mashtruar veten sepse pastaj ai u largua pa arsye.
Është normale tani të ndihesh keq për këtë dhe gjithashtu të marrësh pak kohë për të përballuar këtë dhimbje dhe për të reflektuar mbi të. A ndodh për shkak të mungesës së këtij personi, dëshirës për ta rikthyer apo prej zhgënjimit se i kishit besuar dikujt që më pas u largua, nga frika se mos gjeni më dikë me të cilin të ndiheni mirë?
Do t’ju ftoja të filloni një udhëtim psikologjik, jo vetëm për të analizuar këto nevoja që qëndrojnë në themel të vuajtjeve tuaja, por edhe për të kuptuar më mirë veten dhe për të punuar në vetëvlerësimin tuaj. Një kurs i këshillimit psikologjik mund t’ju japë vërtet mjetet për të përballuar më mirë jetën tuaj dhe për të vepruar me më shumë vetëdije, pa qenë në mëshirën e vazhdueshme të emocioneve tuaja.
Dr. Valeria Passavanti, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
