Përshëndetje! Jam një vajzë 24-vjeçare dhe jam fejuar prej një viti me një djalë 25 vjeçar që punon jashtë vendit, ka rreth 3 vjet që është larg. Marrëdhënia jonë ishte e mrekullueshme, plot emocione të mëdha. Deklaroj se edhe ne jemi grindur herë pas here, por për xhelozi të parëndësishme, por asgjë më shumë.
Me të kam pasur praktikisht të gjitha eksperiencat e para (përveç seksit, sepse duke qenë e fejuar para tij, sigurisht që ka ndodhur) ka qenë djali i parë që kam prezantuar me familjen, të afërmit. Ai ishte i pari që fjeti në shtratin tim të madh, me të cilin ndava kaq shumë gjëra që nuk i kisha bërë kurrë më parë.
Ai zgjodhi të më linte 3 javë më parë, zgjedhje e bërë, papritur, nuk e prisja. Më mori në telefon në heshtje dhe pas disa sekondash më tha se duhet të isha e qetë (përsa i përket shqetësimit tim, sepse ndoshta mendoja se ai meritonte më shumë, jo nuk isha kurrë, por ndonjëherë nuk më pëlqente, por është jo për të) dhe më la. Ai më la dhe unë u gjenda sikur të kisha rënë nga retë. Në ditët në vijim u përpoqa ta bëja të ndryshonte mendje, të përpiqesha të arrinte një kompromis… dhe ndoshta mund të ndryshoja atë anë të karakterit tim që ishte paksa e pasigurt për veten time. Ai nuk donte të dinte asgjë. Javën e fundit, një ditë, filloi të më shante, sepse para tij kisha takuar një djalë dhe ideja se mund të bëja disa gjëra, atij i kishte shkaktuar lëndim, dhe filloi të më ofendonte.
Duke më quajtur dështake, më pyeti nëse donim të bënim seks, por jo ndjenja pas ndarjes. Sigurisht që nuk pranova. Dhe tani e gjej veten të vdekur psikologjikisht. Pavarësisht gjithçkaje, gjithmonë mendoj për të. Për atë që mund të vazhdojmë të jemi. Si mund të harroj gjithçka që ishte?
Përgjigje: Tre javë janë shumë pak për të qetësuar vuajtjet e një dashurie të mbaruar. Një ndarje si kjo është një pikëllim që kërkon kohë për t’u përpunuar. Nuk është e nevojshme të harrosh atë që ishte e bukur, por t’i lëmë kohës mundësinë për ta bërë atë të pranojë se ajo që ishte atje nuk është më.
Të dhemb shumë, është e vërtetë, por dhimbja ka funksionin e vet, kërkon të ndalosh dhe të kujdesesh për veten. Çfarë mendon se do t’ju duhet nëse në vend të tij do të ishte një mik i dashur? Për t’u dashuruar, dëgjuar, përkëdhelur, apo jo? Epo, atëherë duaje, dëgjoje dhe përkëdhele veten, ke nevojë për atë se po vuani. Dhimbja është dhimbje, nuk mund të shmanget, por mund të lehtësohet me dhembshuri.
Dhe lëreni kohën të bëjë të vetën. Nëse në këtë rrugëtim drejt shtjellimit të zisë suaj ndjeni nevojën për mbështetje psikologjike, kërkojeni atë!
*Dr. Manuela Leonessa, psikologe
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
