Ky shkrim është ngacmuar nga një artikull i New York Times: “Dikur shkolla, shtëpia dhe puna ishin njësi të ndara. Tani jo më”.
“Në jetën normale, shkolla, shtëpia dhe puna janë njësi të ndara. Tani gjithçka është shkrirë në një vend “, thotë Dylann Gold, profesor i psikologjisë klinike në Departamentin e Psikiatrisë së Fëmijëve dhe Adoleshentëve në Spitalin e Fëmijëve Hassenfeld në N.Y.U. Langone. Në New York Times, eksperti adreson një temë që ndihet gjithnjë e më shumë nga nënat dhe baballarët: mbivendosja e rolit të mësuesit dhe prindit gjatë pandemisë. Artikulli titullohet “Djali im mendon se unë jam mësuesi i tij”: “Kur shkolla dhe shtëpia janë në të njëjtin vend – lexon mbishkrimi – është e rëndësishme të vendosni kufirin midis prindit dhe edukatorit”.
Ajo që ndodh me gazetaren Michelle Hainer është ajo që u ndodh shumë familjeve që luftojnë me mësimin në distancë: “Një mëngjes dëgjova mësuesin e djalit tim ta pyeste se si erdhi për të zgjidhur një problem matematike. Ai u përgjigj: ‘Sepse unë kam shkuar në shkollë për katër vjet’. Pas mësimit që u ula pranë tij, i shpjegova pse përgjigja e tij ishte e papërshtatshme dhe më pas i dërgova një email faljeje mësuesit. Para se koronavirusi të vinte në jetën tonë, unë nuk isha në dijeni të asaj që po ndodhte në shkollë. Por tani kufijtë janë bërë një e kaluar”.
Shkolla hyri në shtëpi, nënat dhe baballarët u bënë spektatorë të heshtur të mësimeve të fëmijëve të tyre dhe këta të fundit shpejt u mësuan me praninë e tyre të izoluar, por të vazhdueshme.
Kështu ekuilibri ka ndryshuar dhe kërkesat për ndihmë nga prindërit janë rritur: “Çdo mëngjes dëgjoj ‘Mami, a mund të më ndihmosh?'”, shkruan Hainer. Dhe Dr. Gold shpjegon: “Kur fëmijët shkojnë në shkollë duhet të kërkojnë ndihmë nga mësuesit, kjo do të thotë të ekspozoheni dhe të bëheni të pambrojtur. Por kur nënat dhe baballarët janë në dispozicion, është më lehtë t’i pyesni ata”.
Meqenëse nuk dihet se sa kohë fëmijët do t’i nënshtrohen periudhave pak a shumë të shkurtra të mësimit në distancë, është mirë të vendosni menjëherë kufij, t’i bëni ata të kuptojnë se prindërit janë atje, është e vërtetë, por ata nuk janë mësuesit dhe nuk kanë rolin e edukatorëve shkollorë.
Si t’i rregullojmë këto? Gold rekomandon, para së gjithash, të krijoni një rutinë të rreptë në të cilën koha për shkollën dhe koha për lojën ose familjen janë qartë të dallueshme. Kjo i ndihmon të vegjlit të përqendrohen më shumë në studim kur është koha ta bëjnë. Ju gjithashtu mund të krijoni një skemë vizuale (me vizatime për fëmijë më të vegjël) në të cilën tregohen të gjitha gjërat për të bërë para, gjatë dhe pas shkollës, edhe nëse zhvillohet në shtëpi.
Madeline Levine, psikologe dhe autore e librit “Gati apo Jo: Përgatitja e Fëmijëve Tanë të Lulëzojnë në një Botë të Pasigurt dhe Shpejt Ndryshuese” shprehet se mësimi në distancë dhe ndërhyrja e tij në orët që zakonisht kalojmë larg fëmijëve mund t’u japin prindërve mundësinë dhe fëmijët të mësojnë më shumë për njëri-tjetrin, duke gjeneruar lidhje dhe intimitet më të madh.
“Duke jetuar, duke punuar dhe duke shkuar në shkollë në të njëjtin vend, fëmijët mund të marrin një kuptim më të mirë të punës së vështirë të prindërve të tyre dhe mund të shohin se si ata përballen me situata stresuese, duke përfshirë afatet dhe takimet,” shton ajo.
Sipas Gold, për të siguruar që mësimi në distancë nuk shihet si një pengesë kryesore, prindërit duhet të ulin nivelin e pritjshmërive të tyre dhe të braktisin rutinën e së kaluarës: të fusin detyra të tjera, të tilla si korrigjimi i detyrave të shtëpisë në mbrëmje, për shembull, është normale, dhe është një ndryshim për t’u pranuar.
“Nënat dhe baballarët duhet të jenë realistë – përfundon ai – dhe të falin veten nëse nuk arrijnë të shënojnë të gjitha sendet në listën e gjërave për të bërë ose për të ruajtur standardet e jetës përpara pandemisë”.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Huffington Post
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
