Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Përvoja terapeutike aludon në një kalim drejt vdekjes, vdekjen si një metaforë për një proces transformimi. Një metamorfozë, përmes së cilës subjekti ristrukturon personalitetin e tij bazuar në një dinamikë të re intrapsikike. Me fjalë të tjera, pacienti fillon një cikël të ri që, duke përpunuar mbrojtjen që ka zhvilluar, mund të gëzojë një përmbushje më të madhe në jetën e tij. Ky proces është i ngjashëm me joshjen erotike që, shumë herë, perceptohet si një kërcënim destabilizimi dhe provokon reagime mbrojtëse, kështu që joshja e shpirtit, disponimi për ndryshim mund të shkaktojë ankth dhe rezistencë në Ego.
Frika e shkatërrimit të vetëdijes “së vjetër” më në fund ndalon evolucionin e këtij procesi. Sepse nënndërgjegjeshëm çdo pacient e di se procesi i shërimit kërkon shpërbërjen e organizimit të brendshëm, të strukturave mbrojtëse mbi të cilat bazohet edhe ekuilibri i tij i pasigurt.
Ky proces shpërbërjeje, me perspektivën e një rikompozimi të panjohur, është shumë i frikshëm sepse diçka duhet të vdesë dhe bashkë me të një pjesë e jona. Detyrimi i përsëritjes që kufizon individin në ciklin karmik të gabimeve, regresioneve, “fatit të keq”, përfundimisht bëhet një metodë për të konfirmuar ekzistencën dhe identitetin e tij. Një metodë që e ndihmon atë të qëndrojë besnik ndaj fantazmës së tij, duke marrë në këmbim një të mirë: një iluzion dashurie, pranimi, plotësie. Ne nuk i lëmë lehtësisht iluzionet tona të humbasin.
Tranzicioni dhe vdekja janë në nivelin e parë në procesin analitik. Ekziston një afinitet i thellë midis procesit ritual që është analiza brenda seancës dhe përjetimit të vdekjes siç përshkruhet nga literatura fetare e të gjitha kohërave.
Zbritja autentike në “mbretërinë e të vdekurve”, që është zhytja në të pandërgjegjshmen, e pashmangshme në një proces analitik, rrezikon të gjykojë përfundimisht unitetin tashmë të paqëndrueshëm, në dukje të individit, i cili domosdoshmërisht vjen në përballje me të panjohurën që pret brenda tij, me hijen. Më pas fillon konflikti me këtë anë të vetes, aq të vështirë për t’u pranuar, një konflikt që mund të çorientojë ndërgjegjen dhe ta dobësojë atë, t’ia “errësojë dritën”, siç thoshte Jung.
Ky kalim në të panjohurën mund të jetë aq i errët sa terapisti të bëhet mbështetja e vetme për pacientin. Dëshira për të dalë nga dhimbja, për t’u rritur, për të bashkëjetuar me universin e tij të brendshëm dhe më në fund për të pasur një marrëdhënie me veten e tij të re, i përket shpresave të tij kur nis rrugëtimi i shërimit. E njëjta shpresë dhe e njëjta dëshirë përshkojnë jetën e analistit. Dëshira për të ndihmuar një njerëzim të vuajtur, që përpiqet të shpjegojë mënyrën e pashpjegueshme se si e ndjen ekzistencën e tij në botë, është sfondi mbi të cilin janë pikturuar kaq shumë histori të ndryshme.
Udhëtimi terapeutik është një mënyrë për t’u marrë me veten, si nga ana e pacientit ashtu edhe nga ana e terapistit. Në këtë përballje të vetvetes mbyllet edhe sekreti i morisë së njerëzve që vuajnë, që gabojnë, por që shpresojnë vazhdimisht se do të arrijnë të kuptojnë kuintesencën misterioze të rrugëtimit edhe më të madh të jetës në tokë.
Bibliography: Myths & Legends of Seduction.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
