Herët a vonë ne të gjithë e bëjmë atë (ose pothuajse): i drejtohemi të dashurit duke përdorur një ton të ëmbël dhe të lartë, sikur të ishim duke folur me një fëmijë. Pse e bëjmë?
Vogëlush, miush i vogël… këta janë emra që shumë prej nesh i përdorin jo vetëm për fëmijët, por edhe për partnerin. Ndërsa i shqiptojmë, ne ndryshojmë tonin e zërit, i cili bëhet më i mprehtë dhe i ngadalshëm: një mënyrë e të folurit e ngjashme me gjuhën maternese, gjuha që përdorim për të folur me të vegjlit. Pse e bëjmë këtë (dhe a është normale ta bëjmë këtë)?
Bebet dhe të mësuarit. Disa studime kanë analizuar fenomenin e të folurit të foshnjës, duke analizuar arsyet dhe përfitimet e kësaj gjuhe që (pothuajse) çdokush përdor spontanisht kur flet me një të porsalindur. Sipas Patricia Kuhl, një eksperte në shkencat e gjuhës dhe të dëgjimit, të folurit e foshnjës i ndihmon fëmijët të mësojnë të komunikojnë, duke shkaktuar lirimin e neurotransmetuesve që motivojnë të mësuarit.
Si në një flluskë. Kur bëhet fjalë për të dashuruarit, të mësuarit nuk ka të bëjë fare me të: toni i zërit zbutet jo vetëm për të treguar dashuri për partnerin, por edhe për të krijuar një lloj flluske emocionale në të cilën mbyllesh dhe qëndron i izoluar nga pjesa tjetër e botës. Siç shpjegon Ramesh Kaipa me një artikull në The Conversation, përdorimi i gjuhës së personalizuar është një aspekt i rëndësishëm që dallon jo vetëm marrëdhëniet romantike, por edhe miqësitë afatgjata.
Më të lumtur. Nëse mendoni se është një zakon i kotë dhe pothuajse i bezdisshëm, dijeni se dy të tretat e të dashuruarve e përvetësojnë atë dhe duket se funksionon. “Normalisht, biseda e bebeve është tipike për çiftet që janë në fillim të lidhjes dhe përdoret para shfaqjes së fëmijëve të vërtetë”, thotë Justin Garcia, një biolog evolucionar.
Burimi / https://www.focus.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
