Me çdo lamtumirë mëson. Mëson se dashuria nuk mbështetet te dikush dhe shoqëria nuk është siguri.
Filloni të mësoni se puthjet nuk janë kontrata dhe dhuratat nuk janë premtime. ~ Jorge Louis Borges ~
Shpesh dëgjojmë për plagën e braktisjes, e cilësuar si një nga më të këqijat, e vështirë për t’u shëruar, e pamundur për disa për t’u kapërcyer. Por nëse do t’i shikonim gjërat nga një këndvështrim i përmbysur, a nuk mund të ishte braktisja një dhuratë?
Braktisja si dhuratë
Problemi nuk është braktisja në vetvete, por mënyra se si ne reagojmë ndaj saj. Braktisja, kur pranojmë ta jetojmë atë në maksimum dhe e lejojmë veten të destabilizohemi nga forca e saj dërrmuese, është një hap që mund të fshijë të vjetrën për t’i hapur rrugë risive që më parë ishin të paimagjinueshme. Është si një udhëtim aventuresk, që të bën të humbasësh kufijtë, ata që i njeh kur largohesh, por jo kur kthehesh, që të bën të humbasësh rrugën përgjithmonë duke të bërë të vësh në dyshim çdo gjë. Sigurisht, ka braktisje e braktisje dhe t’i cilësosh të gjitha njësoj është një nënvlerësim, por a jemi të sigurt që ato janë gjithmonë negative?
Braktisja të bën të humbasësh kush e di ku dhe kur zbulon se nuk e di kush je, ku po shkon dhe se ndoshta gjithçka që ke bërë deri në atë moment nuk është më e nevojshme, më në fund ndihesh i humbur.
Aldo Carotenuto, një psikanalist, shkrimtar dhe profesor universitar italian, tha për braktisjen se ishte një nga situatat më të bukura në jetë, të cilën çdo njeri duhet ta përjetojë të paktën një herë. Sepse përmes përvojave të tilla si ajo e braktisjes, bota juaj e vogël ndryshon, nuk është më ajo që ishte më parë. Një transformim që është i frikshëm dhe i dhimbshëm dhe që shkakton një proces të thellë metamorfoze. Po sikur disa lloje vuajtjesh të ishin vërtet një dhuratë e çmuar? Asnjëherë si në momentet e çorientimit total nuk ndihemi të lidhur me pjesë të pashkelura të vetes, duke zbuluar veten ndryshe nga zakonisht.
Rrofshin ata që më braktisin! Më kthen pas vetes. ~ Henri de Montherlant ~
Për çfarë është braktisja?
Ne priremi të perceptojmë dhimbjen, trishtimin, vetminë dhe gjithçka që nuk i përket sferës “diellore”, si diçka negative, për t’u eliminuar ose nga e cila duhet të largohemi sa më shpejt për t’u kthyer në gjendjen e lumturisë. Sikur të ishim bimë që pretendojnë se kanë lule gjatë gjithë vitit, duke i quajtur të shëmtuara dhe të këqija fazat e tërheqjes. Por a është një jetë e lumtur një jetë plot me diell? Dhe a është një jetë e plotë? Ka një ndryshim të madh midis atyre që janë të lumtur dhe atyre që janë të kënaqur me lumturinë e lirë. Dhe ka gjithashtu një ndryshim të madh midis llojeve të ndryshme të vuajtjes.
Më mirë të braktisesh nga njëzet të dashuruar, sesa të shtrihesh në një shtrat pa dashuri. Më mirë një bukë e lagur me lot se buka e thatë e pa kripë. ~ Dorothy Parker ~
Një jetë e plotë nënkupton humbje, hutim, braktisje, emocione destabilizuese dhe se largimi nga e gjithë kjo është e tmerrshme, sepse duke siguruar njëfarë stabiliteti, na privon nga liria dhe autenticiteti. Natyrisht, nëse mbetemi të lidhur me të kaluarën, braktisja në afat të gjatë mund të kthehet në një kafaz. Varet nga ne që të sigurohemi që kjo të mos ndodhë, që të mos bëhet një justifikim, por një arsye për të qëndruar pa lëvizur.
Braktisja na detyron të “braktisim” siguritë e forta mbi të cilat ndërtojmë jetën tonë të brishtë, nën iluzionin se kemi kontroll mbi to. Na detyron të shikojmë brenda me një thellësi të pazakontë. Na bën të zbulojmë se gjithçka ndryshon vazhdimisht. Kur zbulojmë humbjen tonë në humbje, a nuk marrim një dhuratë të çmuar? Natyrisht, ndodh edhe që çmimi për t’u paguar është shumë i lartë sepse jeta nuk është gjithmonë e drejtë, megjithëse drejtësia është një koncept thjesht njerëzor.
A është braktisja gjithmonë negative?
Braktisja na bën në mënyrë të pashmangshme të humbasim pjesë nga vetja jonë dhe kjo është e padrejtë. Por kush nuk humbet kurrë, a nuk e humb mundësinë për të parë përtej vetvetes? Për më tepër, të besosh se mund ta eliminosh braktisjen nga ekzistenca është një pretendim iluziv dhe egoist. Shpesh lexojmë për braktisjen në një aspekt negativ, por nuk mund të mos pyesim veten nëse njerëzit që kanë përjetuar këtë përvojë, para të tjerëve, nuk kanë në të vërtetë një shans më të mirë për të zbuluar dhuratën e saj. Sigurisht që sfida kërkon më shumë përpjekje, por nga ana tjetër, çdo rrugëtim zbulimi kërkon njëfarë vështirësie. Vuajtja është e nevojshme dhe nganjëherë, falë saj, hapen horizonte të reja.
Është çmenduri të urresh të gjithë trëndafilat sepse të shpoi një gjemb, të braktisësh të gjitha ëndrrat sepse njëra prej tyre nuk u realizua, të heqësh dorë nga të gjitha përpjekjet sepse njëra dështoi.~ Antoine de Saint-Exupéry ~
Burimi / https://www.eticamente.net/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
