Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Sikurse ushqimi është ushqimi i trupit, edhe dashuria është ushqimi i shpirtit (Jorge Boukai).
Në kuptimin shpirtëror, dashuria për dikë që zbulojmë në këtë nivel është njohja e një shpirti që vjen për të plotësuar tonën, diçka jashtë që na mbulon ose na prish, duke sjellë në sipërfaqe vetveten tonë më të mirë.
Duke pasur përvojën e duhur, nuk është për t’u habitur që disa e përshkruajnë këtë ndjenjë si “idiomën e hyjnisë më të fshehur”, ndërsa të tjerët e përkufizojnë atë si “jehona njerëzore e dashurisë hyjnore”. Kjo dashuri që, ndonjëherë, e kemi të vështirë ta kuptojmë. Historia e mëposhtme, e frymëzuar nga Ungjijtë e Shenjtë, tregon historinë e dikujt që takon Jezusin në fund të jetës së tij.
“Mësues,” i thotë ai, “u ktheva në jetë dhe arrita në bregun ku ju takova dikur. Në rërë pashë gjurmët e mia të gdhendura dhe ngjitur pashë tuajat. U emocionova kur kujtova gjithë ato momente kur ecnit pranë meje. Gjeta rrugët e gjata që korrespondonin përsëri me momentet e mia më të vështira, por për zhgënjimin tim të madh, pashë vetëm dy gjurmë në rërë. Pse më le vetëm kur kisha më shumë nevojë për ty? ”
Zoti i buzëqeshi dhe i tha:
“Nuk e pe që në ato vende gjurmët ishin më të thella në rërë se më parë?”
“Po mësues, dhe kjo ma bëri më keq dhimbjen. Natyrisht, në ato momente mbaja një ngarkesë të madhe në shpinë. ”
“Por… nuk e kuptuat? Momentet kur ju, të dëshpëruar, vareshit nga unë, morra vendimin të të ngre në krahët e mi… ”
Nëse e shikojmë dashurinë në këtë mënyrë, si një shprehje e thellë e përkushtimit dhe dhembshurisë, është e qartë se përpjekjet tona botërore për ta futur atë në jetën tonë janë ende larg nga e dëshiruara.
Ne diskutojmë nevojën tonë për dashuri me të njëjtat kushte dhe në të njëjtën mënyrë ne flasim për nevoja të tilla si ushqimi, gjumi ose frymëmarrja. Edhe nëse e bëjmë për të dhënë përparësi në jetën tonë emocionale, krahasimi i dashurisë me nevojat tona themelore nuk çon në përfundime të këndshme.
Kur e konsiderojmë dashurinë si një funksion tjetër trupor, nuk e kuptojmë se (përsëri) po e degradojmë kuptimin e saj në një nivel fizikokimie, duke harruar se uji ose ushqimi janë elemente thelbësore në mirëmbajtjen e trupit, ndërsa dashuria – të paktën këtë që po përshkruaj. – aspiron të jetë një lëndë ushqyese më thelbësore, e krijuar për ushqimin e shpirtit. Nëse dashuria do të ishte vetëm një substancë, ajo nuk mund të tejkalonte vëllimin e një zemre njerëzore, ose një emocion i vetëm do të ishte i mjaftueshëm për ta ngopur atë.
Sidoqoftë, ne e dimë shumë mirë që nuk është kështu. Ne e dimë që nuk ndalemi së dashuruari miqtë tanë të vjetër kur një mik i ri shfaqet në jetën tonë, se nuk e braktisim një fëmijë sepse fituam një tjetër, që të mund ta duam veten në një mënyrë të shëndetshme dhe madhështore dhe në të njëjtën kohë të dashurojmë në të njëjtën – ose pothuajse të njëjtën – shkallë tjetër e një qenie njerëzore.
Ata që e trajtojnë dashurinë sikur të ishite gjëra materiale pohojnë se është e pamundur të dashurosh me të vërtetë, pa kushte, përgjithmonë, dhe bëjnë gabim, janë të gabuar. Ata janë ata që arrijnë më shpesh në rrugën e gabuar të shpirtërores, duke ngatërruar dashurinë dhe afeksionin, romancën së pari me seksin dhe më pas me ndjekjet më të imta narcistike të cilat duan vetëm të ndjehen të përplasur, të shpërndarë, të dëshiruar, të dallueshëm/të njohur ose të zgjedhur.
Dashuria e vërtetë për të cilën po përpiqem të flas këtu është mbi ndjekje të tilla të kota dhe tejkalon pengesat e kohës dhe hapësirës, duke ndërthurur/kombinuar dhe shtuar dashurinë më të mirë për veten tonë, dashurinë më të mirë për të tjerët.
Prandaj, nevoja urgjente që shprehim kur themi se jemi “të privuar nga dashuria” dhe se “ne nuk do të mund të jetojmë pa dikë që na do” është vetëm gjysma e së vërtetës (natyrisht që ka një mungesë, por nevoja e vërtetë është që të ne së pari mësojmë ta duam veten siç duhet, domethënë të lidhemi në mënyrë harmonike me thelbin tonë).
E mbuluar, plotësisht e kënaqur me lidhjen time të dashurisë, unë mund të kapërcej frikën se dikush pranë meje do të pushojë/ndalojë së dashuruari me mua ose do të më lërë. Unë lehtë mund të heq dorë nga synimet e mia më egoiste, kontrolluese dhe zotëruese, pasi tani marrëdhënia ime me të tjerët nuk është më e përqendruar në ato që mund të marr prej tyre, por në ato që duhet t’u jap.
“Rruga drejt shpirtërores” Edicionet e Operës – Jorge Boukai – Animus.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
