Në mënyrë kontraintuitive, prirjet më të shkëputura nga shoqëria e introvertëve u japin atyre avantazhe të konsiderueshme sociale ndaj ekstrovertëve më të angazhuar nga jashtë.
Për të identifikuar thelbin më të brendshëm të introversionit, rezervohet sinonimi më i saktë i tij. Kjo fjalë përfshin shumë tipare të mbivendosura jo-ekstroverte, të tilla si të qenit më i ngadalshëm për t’u përgjigjur, më i përmbajtur dhe i vetmuar – si dhe më pak impulsiv, demonstrues, i gëzueshëm dhe personalisht i arritshëm. Këto cilësi të rezervuara mund të shihen se përfaqësojnë aspekte të shumta të personalitetit tipik izolues të një introverti.
Pyetja që bëhet në mënyrë paradoksale është: “Cilat ‘operacione’ të veçanta përfshihen në sjelljen e rezervuar?” Ose, thënë ndryshe, “Në çfarë mënyrash mund të veprojë pasiviteti i tyre (jo-dalës)?” Unë do t’i përgjigjem kësaj pyetjeje të ndërlikuar duke theksuar sjelljet e avancuara nga tiparet e parashikuara më sipër. Sepse duke bërë atë që u vjen natyrshëm, introvertët kanë më shumë gjasa të veprojnë – dhe të reagojnë – në mënyrë më të përshtatshme në situata sociale sesa homologët e tyre ekstrovertë.
Çfarë është më e mira në komunikimin e introvertëve?
Nga natyra dhe temperamenti, introvertët përmbahen nga artikulimi i diçkaje derisa të ndihen të sigurt se ajo që del nga goja e tyre do të pasqyrojë atë që është brenda kokës së tyre. Para se t’i lejojnë vetes të shprehin mendimet dhe ndjenjat e tyre, ata do t’i mendojnë me kujdes ato.
Është krejtësisht e mundur që ata e kanë mbi-zhvilluar këtë prirje, sepse, në të kaluarën, ata shpesh i kanë përjetuar të tjerët se i keqlexojnë ata. Dhe kjo rrethanë mund të ketë qenë veçanërisht e vërtetë për ekstrovertët, të cilët janë të prirur ta vlerësojnë rezervën kushtetuese të një introverti në mënyrë jo vetëm antisociale, por edhe të painteresuar, evazive, të paangazhuar ose gjykuese.
Por një “lexim” i tillë i introvertëve është përgjithësisht një projeksion. Është sfiduese për shumicën e ekstrovertëve të kuptojnë se çfarë e bën një introvert të shëndoshë. Në fund të fundit, ajo që drejton sjelljen relacionale të ekstrovertëve ndryshon thelbësisht nga ajo që motivon introvertët.
Për shkak se introvertët shpenzojnë më shumë kohë dhe u kushtojnë një vlerë më të madhe mendimeve dhe ideve sesa fjalëve të tyre, zakonet e tyre vokale ndryshojnë dukshëm nga ekstrovertët. Këta të fundit zakonisht ndihen të detyruar të flasin me zë të lartë për të kuptuar plotësisht mendimet e sapolindura që thëniet e tyre përpiqen të ndriçojnë. Kjo do të thotë, që për të njohur vetëm atë që po ndodh brenda tyre, atyre u kërkohet të “eksternalizojnë” atë që introvertët formulojnë nga brenda.
Për më tepër, në përpjekjen e një ekstroverti për t’u ndjerë i njohur, ata janë më të shtyrë të ndajnë veten publikisht. Në mënyrë indirekte, kjo nevojë e fuqishme ndërpersonale mund t’i shtyjë ata të ndërpresin ata që i rrethojnë – veçanërisht kur ajo që thonë të tjerët i ka ndihmuar ata të sqarojnë atë që ende nuk kanë qenë në gjendje të kuptojnë ose shprehin plotësisht.
Më të shpërqendruar dhe më pak të durueshëm se introvertët, ekstrovertët përjetojnë nxjerrjen e mendimeve të tyre menjëherë si vendimtare, kështu që ata nuk do të humbasin atë që mund t’u jetë bërë e dukshme vetëm disa sekonda më parë. Është e panevojshme të thuhet se askujt nuk i pëlqen të ndërpritet përpara se të përfundojë mendimin e tij, kështu që kjo tendencë ekstroverte mund t’i bëjë ata shumë më pak të dobishëm për të folur.
Introvertët, nga ana tjetër, janë shumë më pak të shtyrë të prishin fjalimin e tjetrit, sepse ata nuk marrin pjesë në nevojën e përhapur të ekstrovertëve për të promovuar veten. Më privatë dhe të pavarur, ata do të dëgjonin sa më shpejt që të flisnin. Një arsye pse ata janë dëgjues më të mirë është se ata nuk ndiejnë të njëjtin detyrim për të hyrë në bisedë.
Për më tepër, ekstrovertët mund të ndërpresin në mënyrë të papërshtatshme atë që e ka fjalën përpara se të kenë mundësinë të tretin në mënyrë adekuate atë që sapo u tha. Kur ajo që folësi po zbulon pasqyron atë që nuk e kanë kodifikuar ende cerebralisht, ka të ngjarë, në mënyrë joceremonike, të shtojnë “edhe mua” të tyre – dhe gjithashtu t’i shtjellojnë ato. Jo se ata duan të jenë të nxituar apo të pasjellshëm, por padyshim që ky egocentrizëm i papërmbajtshëm garanton një interpretim të tillë.
Si introvertët e mbajnë ‘këmbën larg gojës’?
Ndryshe nga ekstrovertët, introvertët rrallë përmenden si impulsivë, të nxituar ose të vrullshëm. Ata nuk flasin vetëm për hir të të folurit, por flasin kur besojnë se kanë diçka me vlerë për të thënë. Për shkak të këtij hezitimi kur ata flasin, fjalët e tyre ka të ngjarë të marrin më shumë vëmendje dhe respekt.
Fjalimi i ekstrovertëve priret të jetë kryesisht i paplanifikuar. Reagimet e tyre tipike verbale i shtyjnë ata të ndajnë mendime të paqarta që nuk janë kristalizuar ende. Kështu që ata mund të përfundojnë duke rrëfyer atë që mund të jetë e papërshtatshme ose fyese. Më pas, ata mund të dëshirojnë të mos kishin “kërcyer armën”, sepse sapo të transmetohet komunikimi i tyre i pacensuruar, nuk ka asnjë mënyrë që ta kthejnë atë. Përkundrazi, shumë më pak introvertë impulsivë nuk kanë aq shumë gjasa të fusin këmbën në gojë. Duke marrë më shumë kohë për t’u hapur, ata nuk ftojnë llojet e problemeve ndaj të cilave janë të prirur ekstrovertët.
Pra, duke supozuar se aftësitë e tyre themelore sociale janë afërsisht të barabarta me ato të ekstrovertëve, ky ndryshim kryesor shërben për të mbajtur më të sigurt komunikimin e introvertëve dhe pakëson gjasat që të keqkuptohen. Dhe meqenëse ata janë më të mundimshëm në zgjedhjen e fjalëve të tyre, ata gjithashtu kanë më pak gjasa të keqcitohen në mënyrë të sikletshme.
Introvertët janë natyrshëm më pak të zëshëm dhe pjesëmarrës; në situata sociale, ata mund të duken të pavëmendshëm. Por ajo që po ndodh në të vërtetë është se edhe ndërsa ata janë ulur në heshtje duke menduar fjalimin e tyre, ata sintonizohen sinqerisht me atë që thuhet – dhe e dëgjojnë atë me kujdes. Pra, kur ata përgjigjen, është në një mënyrë më të “edukuar”. Në dëgjimin e tyre aktiv, ata po mësojnë atë që u nevojitet në mënyrë që (kur të jenë më në fund gati për të folur) të kontribuojnë në mënyrë kuptimplotë në temën që diskutohet.
Plotësimi i kësaj vëmendjeje të lehtë për t’u humbur është aftësia e tyre vëzhguese. Kjo pasi ata janë më të vetëdijshëm për shenjat dhe të dhënat që shpesh humbasin te ekstrovertët. Duke mos pasur nevojë të fokusohen në atë që do të thonë më pas ose në përshtypjen “publike” që po bëjnë, ata kanë shumë më tepër hapësirë për të vërejtur se nga vijnë të tjerët dhe çfarë sinjalizojnë shprehjet e tyre të fytyrës dhe gjuha e trupit.
Burimi / https://www.psychologytoday.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
