Rrëfimi i një vajze në Reddit: “Vëllai im do të ketë nevojë për mbështetje me kohë të plotë përgjithmonë. Prindërit e mi më thanë se pas vdekjes së tyre unë do të duhet të kujdesem për të dhe nuk do të më duhet ta dërgoj kurrë në një shtëpi të moshuarish. Por teksa rritem, e kam kuptuar se do të doja një lloj jete tjetër”
Ka situata në jetë që mund të jenë shumë të komplikuara dhe nuk jo gjithmonë ka një zgjidhje të lehtë ose më të drejtë se të tjerat. Njëra prej tyre përfaqësohet sigurisht duke u kujdesur për një person me aftësi të kufizuara, një detyrë që kërkon shumë vëmendje dhe angazhim të vazhdueshëm. Një temë ende shumë e debatuar në të gjithë botën, përfshirë etikën, ligjet dhe kontribute praktike për të ndihmuar familjet që nuk e kanë gjithmonë të lehta për t’u marrë. Me pak fjalë, mbetet ende një rrugë e gjatë për të bërë.
Në sfond të kësaj, dëshmia prekëse e një vajze kineze anonime në Reddit u bë virale, duke shkaktuar shumë komente të ndryshme. “Vëllai im ka një aftësi të kufizuar intelektuale dhe do të ketë nevojë për mbështetje me kohë të plotë për pjesën tjetër të jetës së tij. Kur prindërit e mi e morën vesh, ata u larguan nga Kina sepse nuk është një vend që ofron shumë kujdes dhe u zhvendosën në Kanada. Unë kam lindur më vonë në Kanada. Prindërit e mi më kanë bërë gjithnjë të qartë se pas vdekjes së tyre unë do të jem përgjegjësja për vëllain tim dhe kurrë nuk do të duhet ta dërgoj në një shtëpi të moshuariash. Duhet të të gjej një burrë, nëse është e mundur të jetë i pasur, që të mund të qëndroj në shtëpi dhe të kujdesem për vëllain tim kur prindërit e mi të jenë moshuar shumë sa të mos jenë në gjendje për t’u kujdesur për të. Nisën të m’i bënin këto biseda kur isha 12 vjeç, dhe nuk e kuptova plotësisht. Kam mbaruar kolegjin dhe kam takuar të fejuarit tim aktual. Kur i thashë se duhet të kujdesesha për vëllain tim përgjithmonë, ai ishte në shok. Duke u rritur, kuptova se dua një lloj jete tjetër. Kur vëllai im nxehet është e vështirë të jem pranë tij dhe nuk do të doja që fëmijët e mi të rriteshin duke i parë të gjitha këto. Madje nuk dua të qëndroj në shtëpi duke u kujdesur për vëllain tim ndërsa burri im punon. Por në të njëjtën kohë ndjej që prindërit e mi mund të mbështeten vetëm tek unë, dhe ndjehem i përgjegjshëm. Ndonjëherë, kur mendoj përsëri në fëmijërinë time, duket sikur ata më rritën me qëllimin e vetëm për të menduar për vëllain tim“.
Një temë sigurisht aspak e lehtë dhe delikate, dhe protagonistja e historisë u përpoq t’u fliste prindërve për këtë: “U thashë se do ta çoja vëllain tim në një shtëpi të moshuarish kur ata të plakeshin, dhe ata u zemëruan shumë. Më thanë që me siguri atje do ta abuzonin. I thashë se nuk më pëlqen të kujdesem për të gjatë gjithë kohës, dhe madje ata e thirrën të dashurin tim duke menduar se ai ishte përgjegjës për mendimin tim. Ata më akuzojnë se dua të largohem nga familja. Kam dëgjuar për gjëra të tmerrshme që ndodhin në shtëpitë e të moshuarve, por unë jam e vetëdijshme që jo të gjithë janë të tillë, dhe nuk dua ta lë punën time për t’u kujdesur për të. A jam unë një person i keq?“.
Dhjetëra njerëz të tjerë janë përgjigjur në Reddit, ndonjëherë duke folur për përvojën e tyre të dhimbshme, gjithmonë duke treguar ndjeshmëri dhe mirëkuptim ndaj vajzës për situatën e vështirë, të vendosur midis një ndjenje detyre (dhe faji) dhe dëshirës për të jetuar jetën e dikujt. Në një tjetër mënyrë sesa ajo që planifikonte familja.
“Ka shumë mënyra për t’u kujdesur për njerëzit me aftësi të kufizuara intelektuale. Ka qendra ditore, shtëpi të moshuarish ku mund të vizitoni vëllain tuaj sa herë që dëshironi. Edhe ju jeni një anëtar i familjes, e ardhmja juaj gjithashtu ka rëndësi, keni bërë të drejtën gjë që i bën gjërat të qarta”.
“Motra ime jeton në një shtëpi të veçantë pleqsh, – thotë një tjetër komentuese, – dhe ne gjithmonë e shohim atë të lumtur, sigurisht më shumë sesa mund të kishte qenë me ne në shtëpi”.
Dhe përsëri: “Vëllai juaj ka nevojë për një plan kujdesi afatgjatë që nuk mund të bazohet te një person. Prindërit tuaj u zhvendosën nga Kina në Kanada sepse donin që ai të kish kujdes më të mirë. Mundohuni të kuptoni se çfarë burimesh keni për të qenë i sigurt se kjo nuk do të thotë vetëm ta çosh në një shtëpi të moshuarish, mund të nënkuptojë gjithashtu vetëm të gjesh një person për ta ndihmuar atë edhe nëse ti dhe familja jote, për shembull, rrëmbeheni nesër”.
Ana e bukur e uebit është se vajza gjithashtu gjeti këshilla:
“Kam kaluar shumë vite duke punuar në sektor – përgjigjet një përdorues – unë jetoj në SHBA kështu që nuk e di ligjin në Kanada, por mendoj se familja juaj mund të kërkoni lloje të ndryshme të ndihmës për shërbimet sociale. Provoni të gjeni në Google ata që ofrojnë shërbime sociale për njerëzit me aftësi të kufizuara në qytetin tuaj, mund të ketë organizata ose shoqata që mund t’ju mbështesin”. “Djali im është me aftësi të kufizuara intelektuale, – thotë një tjetër. – Ai jeton në një shtëpi të veçantë të moshuarish dhe nuk abuzohet. Ne e vizitojmë shpesh dhe punojmë në sinergji me qendrën. Ndonjëherë është më mirë të kesh personel të specializuar që mund të kujdeset për të prekurit nga disa forma të aftësisë së kufizuar”.
“Unë jam një mësues mbështetjeje, – thotë një person në komente – dhe kam parë situata të tjera si tuajat. Ju nuk jeni një person i keq. Ka prindër të personave me aftësi të kufizuara që mendojnë se një vëlla mund të kujdeset për ta, dhe që Shtëpitë e Kujdesit janë ferr. Asnjëra nuk është e vërtetë. Unë mendoj se vëllai juaj mund të jetë më mirë në një vendbanim të tillë sesa të jetojë me ju. Prindërit shpesh nuk mendojnë se edhe fëmijët e tyre plaken: ju mund të kujdeseni për tuajin në moshën 85 vjeç. Nuk është realiste, prandaj vazhdoni të jetoni jetën tuaj ashtu siç e keni zgjedhur, me një familje, një martesë, karrierë, etj.”
“E di që situata juaj është e vështirë dhe e rëndë, edhe unë e kam kaluar atë, – hapet zemrën një tjetër, – dhe para se të kisha fëmijë doja të kujdesesha për vëllain tim, i cili kishte nevojë për kujdes 24 orë në ditë. Unë e kuptoj se ai kishte nevojë për një nivel të kujdesit që nuk do të kisha qenë në gjendje t’i jepja. Në fillim, kur e çuam në një shtëpi pleqsh, ajo na theu zemrat. Por e dimë se kurrë nuk do të ishim në gjendje ta ndihmonim ashtu siç bëjnë në qendrën ku ai banon. Mos u ndjeni fajtor dhe informohuni. Ka shumë mundësi dhe programe për njerëzit me aftësi të kufizuara tani, ato nuk janë më shtëpitë e vjetra tradicionale të të moshuarve.”
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Today.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
