Përgatiti Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Unë e kuptoj këtë frazë si më poshtë:
Nuk i gjykoj njerëzit e tjerë.
Nuk i karakterizoj ata.
Nuk pres asgjë prej tyre.
I dua të tjerët, madje edhe…, homoseksualët, hebrenjtë, zezakët, Hawking-un, Richard Dawkins dhe Arturin nga Casa de papel.
“Duajeni njëri-tjetrin”… Ndoshta kjo frazë është parimi më themelor shpirtëror. Kush jam unë për të gjykuar një qenie njerëzore? Kush më vajosi çelësin e së vërtetës dhe njohurisë?
“Nëse Ani nuk do të ishte aq egoist, atëherë mund të më kishte pëlqyer.” Nëse filluam anasjelltas dhe zgjodhëm të pëlqenim Anin, atëherë mund të fillojmë ta kuptojmë atë. Falja dhe dashuria janë koncepte identike/sinonime.
Me fjalë më të thjeshta…
Si të zgjedh të dua të tjerët?
Më lejoni ta zëvendësoj fjalën “dashuri” me termin “pranim”. Vetëm kur e pranoj plotësisht dikë, mund të jem e sigurt se e dua pa kushte.
Po citoj një fragment nga himni i Dashurisë:
“… Dashuria është durimtare, është e dobishme, dashuria nuk është xheloze, dashuria nuk mburret, nuk është krenare, nuk bën shëmtime, nuk kërkon interesin e saj, nuk acarohet, nuk mendon keq për të tjerët, nuk gëzohet, nuk sheh padrejtësi, por përgëzon, kur e vërteta mbizotëron. Toleron gjithçka, beson gjithçka, shpreson gjithçka, duron gjithçka…
Pra, tani na kanë mbetur tri gjëra: besimi, shpresa dhe dashuria. Por më e madhe nga këto është dashuria”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
