E dashur shkollë, nesër gjithçka fillon përsëri. Zilja do të bjerë dhe ata – fëmijët tanë – do të zënë të gjitha hapësirat e tua me trupat e tyre, zhurmën, energjinë, jetën e tyre. Duaji? Duaji ata më shumë se zakonisht këtë vit! Jo si prind që mbron, por si një trajner që përgatitet për jetën.
Nga Alberto Pellai, mjek, psikoterapist, studiues dhe shkrimtar italian
Ata do të vijnë tek ju me lodhjen sepse kanë mbetur palëvizur për një kohë të gjatë nga izolimi i fillimit. Ata nuk do të dinë se çfarë drejtimi duhet të marrin, garën që u duhet të bëjnë, vrullin me të cilin do të rifillojnë dhe do të hidhen përsëri në hapësirën që i pret, që është atje përballë tyre. Ajo hapësirë quhet e ardhme, dhe për dy vitet e fundit ajo ka qenë bosh nga gjithçka.
Ndihmoji ata të shohin lart. E mbajtën shumë ulur, të ngjitur në ekran dhe të ngopur me pixel pa erë, tinguj, shije, cilësi.
Kthejeni kureshtjen në qendër të jetës së tyre, nevojën për të eksploruar jetën dhe për të njohur të panjohurën, e cila duhet të jetë për ta një dimension që tërheq dhe surprizon dhe jo një hapësirë që gjeneron ankth dhe frikë. Ata gjithashtu kanë pasur shumë ankth dhe frikë.
Dhe mos ki frikë nga frika e tyre! Panë botën të ndalet, jetën të ndalet, entuziazmin të ngrijë, frymëmarrjen të ndalet. Në qytetet e tyre ata dëgjuan sirenat e ambulancave, këmbanat që tingëllonin vdekjen. Disa prej tyre kanë përjetuar vdekjen e një anëtari të familjes, i cili mbërriti papritur dhe me egërsi, pa lejuar një përshëndetje apo një kontakt. Ata nuk ishin gati. Por tani ata janë këtu dhe jeta i pret.
Vendosni kapitenët guximtarë në karrige, të cilët janë në gjendje të drejtojnë vijën e horizontit me gishtin e tyre edhe kur anija kalon stuhinë, por që janë gjithashtu të vetëdijshëm se një kapiten nuk largohet kurrë nga timoni, edhe kur vala kërcënon ta mposhtë. Sepse nëse ai di të drejtojë, të gjithë udhëtarët e tij do të dinë të qëndrojnë në anijen e tij.
Dhe pastaj mëson se si të rishikoni të shëmtuarën që ishte atje, në mënyrë që të jeni në gjendje të takoni bukurinë që do të jetë atje. Kjo gjë quhet pranim emocional dhe në ditët në vijim do të duhet shumë.
Jo, shkollë e dashur, nuk dua t’ju mësoj asgjë. Sepse ai që jep mësim je ti. Dhe unë e di mirë dhe ju jam mirënjohës për këtë! Por si prind dua t’ju them se nesër fëmijët e mi do të vijnë tek ju për të rizbuluar pasionin për jetën. Jam munduar ta mbaj gjallë muajt e fundit. Por unë e di që ju mund të jeni superlativ në këtë detyrë. Kjo është arsyeja pse është e mrekullueshme të dini se jeni kthyer.
Nesër tre nga katër fëmijët e mi do të kthehen në shkollë. Asnjëherë më parë nuk e kam ndjerë, siç ndiej këtë vit, rëndësinë e këtij fillimi.
Unë ndaj me të gjithë ju prindërit dhe me të gjithë mësuesit shpresën e një kohe që di të na nxjerrë nga errësira. Dhe ju mund të mbillni pasion në jetën tonë dhe të fëmijëve tanë.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi blogu i autorit të njohur
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
