Humbja e një personi, e një fytyre të dashur është një nga gjërat më të këqija që mund të ndodhë në jetën e një njeriu. Në fakt, do ta mbajë përgjithmonë brenda tij, ai që qëndron pas. Në fakt, nuk do të harrohet kurrë.
MND.Esmeralda BIRÇAJ
Psikologe/Terapiste EMDR Albania
Ku shkon njeriu që largohet nga këtu?
Të thonë se vdiq. Dhe ti pyet, kur do të kthehet?
Ai/ajo nuk do të kthehet. Iku. Dhe kjo “iku”, kjo finale, e zeza e vdekjes, e pamundur ta kuptoni. Ju nuk mund ta pranoni që vdiq, nuk mund ta pranoni që nuk do ta shihni më, që nuk do t’i dëgjoni më zërin, që nuk do t’i ndani gjërat me të. Sosje…! Bosh…!
Lot që rrokullisen në fytyrë dhe ngrin brenda teje. Ti refuzon!
Thonë se ata nuk janë këtu. E megjithatë ata gënjejnë. Nëse jo, si e dëgjoni të qeshurën e tij/të saj? Si i’a dëgjon zërin? Si e ndjen përqafimin, si e nuhat aromën e tij/të saj?
E gjithë loja e kujtesës. Gjithçka në mendje, gjithçka në zemër. Kujtimet, momentet tuaja, dashuria juaj.
Ai/ajo nuk vdiq. Dashuria nuk largohet. Nuk harrohet pavarësisht se sa vite kalojnë. E ndatë e dhatë, e morët. Dhe tani, të gjitha një foto në një mermer të ftohtë. Ajo ju dëshmon se kush është aty poshtë.
Vetëm se ti nuk do ta besosh. Ku shkon njeriu kur largohet nga këtu? Ku shkon shpirti kur trupi takon errësirën?
Metafizika do t’ju tregojë shqetësimet tuaja. Do t’i quani njerëzorë. Mbyll sytë dhe pret që aura të të prekë. Diku, aty rreth jush është, nuk ka asnjë mënyrë. Ti nuk e pranon!
Nuk e sheh, por dashuria juaj nuk kthehet. Shkon diku edhe nëse nuk e shihni se ku. Diku…, diku!
Humbjet janë një gjë e vështirë. Vështirë për t’u pranuar, vështirë për t’u pajtuar. Dhe është kjo dashuri që nuk mbaron, që i ndërlikon gjërat. Ju dashuroni edhe kur ka mbaruar. Ju e doni edhe nëse nuk e shihni dhe nuk e prekni…, mos e dëgjoni me të vërtetë atë tjetrin.
Ti e do kujtesën, e do kujtimin. Jo, nuk e harron! Asnjë i dashur që iku nuk u harrua kurrë. Dhe nëse harrohej, nuk dashurohej.
I mbyll sytë dhe e pret atë. Në një ëndërr, në iluzion, por e pret. Ai/ajo do të vijë, ai/ajo do t’ju shfaqet. Do t’ju kujtojë se si është të jesh pranë tij/ saj. Do t’ju kërkojë në mënyrën e tij/saj të mos e harroni.
Jo se keni bërë, natyrisht, por ju e dini, janë vështirësitë e ditës dhe jeta që vazhdon që ju bën të harroni ku dhe ku…
Ajo do t’ju flasë, do t’ju qeshë dhe do të mbusheni me lot. Askush tjetër nuk do ta dëgjojë, askush nuk do ta shohë atë.
Vetëm ti. Dhe do të qash. Në heshtje dhe me dhimbje, pa ndalesë. Me ankesën e…
Sepse në atë kohë do të kuptoni se sa shumë të mungon, sa i paplotësuar është hendeku që la pas.
Dhe, në momentin e mungesës më të madhe, do ta doni më shumë. Dhe do ta kuptoni që nuk do ta harroni kurrë, pavarësisht se sa vite kalojnë…
Sepse ata që i deshëm dhe “na lanë”, nuk i harron kurrë.
Sepse të gjithë fytyrat e dashura që ju “lanë”, mbetën përgjithmonë të gjallë në zemrën tuaj dhe kjo do t’i bëjë ata të jetojnë përgjithmonë në mendimet tuaja. Këta njerëz nuk ju lënë kurrë, sepse ata thjeshtë jetojnë brenda jush.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
