Dashuria dhe autonomia do të thotë të jesh e/i lirë në mënyrë që t’i jepni vetes plotësisht një marrëdhënie.
Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlore, Terapiste EMDR 1
E vërteta është se vetëm një person autonom mund të pranojë dhe të heqë dorë nga një marrëdhënie e thellë dashurie. Kur jemi të lirë, i përmbahemi idesë së personit, i cili është objekti këmbëngulës i dëshirave tona, ne pothuajse jemi hipnotizuar prej tij, duke u transferuar tek ai ose tek ai burim ekskluziv i gëzimit, sepse presim diçka përmes tij.
Ky person shpreh ose ne mendojmë se shpreh atë që është konceptuar brenda nesh, imazhe të vetvetes për veten tonë që janë në fillimet e tyre dhe duan të përfundojnë, imazhet e të dashurve tanë që ishin ideal për ne dhe ne duam të plotësojmë të vërtetën e tyre te të tjerët ose imazhe të njerëzve që ishin privuar nga ne dhe kërkojmë, përmes një personi tjetër që duket si ata, kompensim.
Në fakt, një person merr vlera për ne, sepse ne mendojmë se ndarja mes nesh ka kuptim, sepse ne e “mbajmë” njëri-tjetrin në momentet e këndshme dhe të pakëndshme dhe dëshira për njëri-tjetrin na bën të përballemi me tensionet nga zhgënjimet që ne pashmangshëm i përjetojmë në një marrëdhënie që zgjat.
Dashuria është aftësia për të ndarë emocione, të lumtura dhe të trishtuara, aftësia për të provuar momente, të ndritshme dhe të errëta, që ne menaxhojmë së bashku, sepse ajo që na lidh është më e fortë se vështirësitë.
Por kur mbizotëron nevoja, ne jemi të mahnitur nga ajo që shpreh personi që na tërheq dhe ne i drejtohemi asaj për ta përshtatur.
Jemi të joshur nga nevoja jonë, të cilën e projektojmë në fytyrën e tij dhe ne varemi prej tij për t’i dhënë asaj mishin dhe kockat.
Jemi të apasionuar pas idesë që do të kërkojmë një vetvete, nga e cila shpresojmë se do të gërmohet për të kompletuar imazhin që kemi për vetveten dhe presim që tjetri të bëhet një premtim për ne, në mënyrë që ta marrim më lehtë. Nevoja për të bashkuar veten përballë një tjetri, për të gjetur Parajsën e humbur të fëmijërisë sonë, në mënyrë që të mos biem në kontakt me mungesën tonë dhe ta pranojmë atë, na bën të sakrifikojmë dëshirën dhe marrëdhënien tonë natyrisht. Ne lavdërojmë fytyrën për të na dhënë atë që na mungon.
Kërkimi për një konfirmim, pra, na bën të anashkalojmë thelbin, që është aftësia e të dyve të duam, duke e shprehur atë përmes interesit tonë më të thellë dhe jo përmes shprehjeve pompoze, të cilat tregojnë se nevoja jonë duhet të konfirmohet nga shfaqja e emocioneve tona.
Nevoja jonë për të konsoliduar atë që mbetet një meteor në psikikën tonë dhe mungesa e besimit se ne mund ta arrijmë këtë përmes proceseve të vështira dhe këmbëngulëse personale, na bën të drejtojmë një shfaqje ku interpretojnë stilet e adhurimit, të cilat na duhen për të vendosur jetën në piedestal dhe e adhurojmë përsëri dhe natyrisht sa herë që kjo pritje nuk përmbushet, shkatërrojmë piedestalin, mbi të cilin ngritëm heroin ose heroinën tonë dhe bashkë me të edhe vetë ai ose ajo.
Kur jemi të shtyrë nga nevoja, dashuria jonë varet nga kjo, kështu që hapat tanë na deformojnë dhe ne u drejtohemi njerëzve që janë gjithashtu viktima të nevojave të tyre, për të krijuar një bashkim të papajtueshëm, elementi kryesor i të cilit është përpjekja për të kënaqur nevojat tona të deficitit, të cilat natyrisht nuk plotësohen nga një person, kështu që vjen zhgënjimi, anulimi dhe ndjenja e tradhtisë për të mbyllur perden në mënyrë dramatike.
Ndihemi të lirë:
Kur e kuptojmë se nuk mund dhe nuk kemi nevojë të kontrollojmë gjithçka.
Kur e kuptojmë se askush nuk mund ta sigurojë Parajsën tonë të humbur dhe t’i lejojë vetes të heqim dorë nga ideja e saj.
Kur jemi të bindur se jemi të përsosur me papërsosmëritë tona dhe nuk kemi nevojë të gjykojmë veten për to.
Kur e kuptojmë se kemi të drejtë të bëjmë gabime, ashtu sikurse qenia njerëzore, dhe se kursi ynë nuk varet prej tyre, por nga gatishmëria e të dyve për të korrigjuar gabimet tona, jo për njëri-tjetrin por për ta bërë veten më të mirë, diçka që në një mënyrë apo në një tjetër ka ndikim në marrëdhënie.
Kur jemi të bindur se ne nuk jemi Zot dhe se në kontekstin e dashurisë mund të bëjmë disa gjëra themelore dhe jo gjithçka për njëri-tjetrin, atëherë nuk presim që tjetri të bëhet Zot, i cili gjithashtu do të na ofrojë gjithçka ose përsosmëri për të krijuar një marrëdhënie autike me veten.
Secili së bashku, është një fermentim që zhvillohet midis dy personave të papërsosur, të cilët janë të vendosur të përpiqen për një marrëdhënie me pjekuri dhe liri, duke bërë llogaritë e tyre, duke korrigjuar gabimet e tyre dhe duke ecur përpara në një rrugë që siguria e vetme që ata kanë është se ata do të jenë së bashku në të.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
