Sa herë që kam pasur përpara një gotë ujë që nuk ishte as e mbushur, as bosh, mendoja se do ta karakterizoja. A është gjysmë bosh?
Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlore, Terapiste EMDR 1
Kam dalë me dy përfundime. Së pari, nëse është nën mes, e shoh gjysmë të zbrazët, edhe nëse është mbi mesin e gotës gjysmë të plotë. Së dyti, nuk ka rëndësi shenja që do vendosja në gotë. Sidoqoftë, edhe nëse e shihja ndryshe, gjysma e saj do të ishte përsëri. E vetmja gjë që ka rëndësi është që ta zbrazim gotën dhe ta rimbushim. Çështja është të ndalojmë etjen. Përderisa je i etur, gota do të mbushet.
Duajini njerëzit që mbajnë gota të mbushura në duar. Ata që, për të shuar etjen, duhet të pinë tërë gotën, deri në pikën e fundit, dhe ta lënë të boshatiset. Ata që nuk i lënë gotat e tyre gjysëm nga frika se mos nuk mund t’i rimbushin. Ata që, nëse do të duhej, do të gërmonin tokën me duart e tyre për të gjetur ujë dhe të rimbushnin gotën. Ata ku e vetmja arsye për të pirë gjysëm gote ujë është sepse ata duan ta ndajnë atë me dikë tjetër. Ata që buzëqeshin lumturisht sa herë që zbrazin gotën e tyre. Ata që, edhe kur e dinë se po pinë gotën e tyre të fundit, bërtasin për një fund të bardhë.
Duajini ata që u thonë mirëmëngjes me zemër dhe jo me mendje. Ata që, nëse jeta do të ishte ruletë, do t’i vinin bast të gjitha paratë e tyre ditën tjetër, sepse gjithmonë do e ndiejnë se do të jetë më e mira. Ata që ju joshin nga gëzimi, jo nga trishtimi. Ata që thonë nuk ka gjë, jo ata që thonë nuk më intereson. Ata që kërcejnë në shi, pa u shqetësuar nëse lagen. Ata që ëndërrojnë pa pasur nevojë të mbyllin sytë. Ata që, kur duan diçka, insistojnë se bëhet. Ata që, kur buzëqeshin, u shkëlqejnë sytë. Ata që ecin mbrapa vetëm për të marrë forume. Ata që bëjnë vizatime në rërë dhe, kur vala i prish, buzëqeshin sepse shohin që forma nuk prishet por vetëm ndryshon.
Duajini ata që buzëqeshin pak më shumë. Ata që bëhen miq me diellin dhe ndriçojnë ditët tuaja. Ata që besojnë se bota mund të bëhet më e mirë. Ata që e dinë që jeta është një premierë, pa prova dhe japin maksimumin e tyre çdo ditë. Ata që kur i pyesin nëse janë të lumtur do të përgjigjen ‘po’, pa hezitim. Ata që nuk e konsiderojnë shëndetin si të dhënë, por një dhuratë të çmuar, pa garanci dhe mundësinë e kthimit. Ata që bëjnë kurthe ëndrrash për të burgosur makthet. Ata që hapin krahët për t’ju përqafuar.
Jetëgjatësia është 80 vjet. Supozojmë se personi mesatar fle 8 orë në ditë, domethënë 1/3 e çdo dite. Pra, në 80 vitet e tij të jetesës, 26 prej tyre janë duke fjetur dhe 54 të tjerët janë duke qëndruar. Për 40 vjet ai duhet të punojë teorikisht rreth 8 orë në ditë, 1/3 tjetër, që përkthehet në 13 vjet punë. Kështu që ne kalojmë mesatarisht 39 vjet të jetës sonë duke punuar dhe duke fjetur. Jo shumë, jo pak, por gati gjysma e jetës sonë.
Koha e mbetur nuk është e pakufishme, por jo e papërfillshme. Për disa është e frikshme. Për disa të tjerë thjesht e rëndësishme. Të tjerë e shijojnë, e respektojnë, i buzëqeshin, mbyllin sytë dhe përfitojnë prej saj. Këta të duam!
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
