Elisabetta Rita Pasqualetto, psikologe dhe psikoterapiste klinike, profesoreshë në Universitetin Pontifical Auxilium dhe eksperte për këtë temë në Universitetin Kore të Enna
Elisabetta Rita Pasqualetto, psikologe dhe psikoterapiste klinike, profesoreshë në Universitetin Pontifical Auxilium dhe eksperte për këtë temë në Universitetin Kore të Enna thotë për Fanpage.it: “Ne mund ta mposhtim frikën të gjithë së bashku, ne kryejmë shumë veprime të vogla të përgjegjshme dhe bashkëpunojmë me institucionet”.
“Dhe nëse mbyllet gjithçka përsëri?”, “Po shqetësohem për një bllokim tjetër”, “Kam frikë, nëse na mbyllin përsëri do të çmendem”. Gjithnjë e më shpesh, ditët e fundit, kemi dëgjuar këto fjalë të thëna, veçanërisht me ardhjen e valës së dytë të koronavirusit. Kësaj i shtohet frika nga infektimi dhe frika nga një ndalese të përgjithshme, ose një bllokim të dytë me shkaqe që do të peshojnë më tej jo vetëm në aspektin ekonomik por edhe në shëndetin mendor të njerëzve që shtojnë stresin, sulmet e panikut dhe frikën. Është e qartë të kesh frikë përballë një rreziku të ri të epidemisë: ankthi për veten dhe familjen, duke kërkuar siguri, monitorim të vazhdueshëm të informacionit, i cili është i shpeshtë këto ditë. Fanpage.it bisedoi me Dr. Elisabetta Rita Pasqualetto, psikologe klinike, psikoterapiste, profesore në Universitetin Pontifical Auxilium dhe eksperte mbi këtë temë në Universitetin Kore të Enna.
Doktoresha, ekziston një frikë nga Koronavirus?
“Po flasim për diçka të padukshme, e cila duket se vjen nga kontinente të largëta. Gripi klasik mezi na prek. Një virus që vjen nga larg, nga ana tjetër, ne nuk mund ta dimë. Hyn paniku. Dhe në vend që të jemi në gjendje të zbatojmë praktika të mira, ja çfarë mund të zbuloni, me një thjeshtësi çarmatosëse, të keni frikë nga vetë frika. Flitet shumë për ankthin e paqartë, në krahasim me ankthin e përgjithësuar, sepse jemi pezull. Flasim për vetminë, flasim për depresionin. Kjo na bën të dridhemi kur dëgjojmë për të, por në të njëjtën kohë asgjë nuk po bëhet. ASP territoriale dhe as rajoni nuk po bëjnë asgjë për të ndihmuar aspektin psikologjik të shëndetit të qytetarëve. Në Itali numri i vetëvrasjeve në vit arrin në rreth 4 mijë. Në këtë fazë të veçantë ka të dhëna interesante nga Observatori i Vetëvrasjeve Covid-19 i ngritur nga Fondacioni BRF, i cili raportoi 62 vetëvrasje në lidhje me Covid-19 vetëm nga fillimi i marsit deri në qershor, të tjerët, 37 vetëvrasje me shkaqe të panjohura. Një studim tjetër i kryer nga universitetet e Oksfordit dhe Padovës hetoi efektet psikologjike të virusit tek të rinjtë. Vetëvrasja është në thelb pasojë e një faze të ndryshuar mendore, por deri vitin e kaluar vetëvrasjet ishin zvogëluar”.
A e kanë nënvlerësuar institucionet problemin psikologjik të njerëzve?
“Është një shtet që duhet të na ndihmojë dhe mbështesë, por në fakt ne jemi vetëm, vetëm me ankthin tonë, vetëm me zinë tonë, vetëm me ekonominë tonë, e vetmja gjë që dëgjojmë është” Përgjegjësia juaj. Ne duhet ta ndihmojmë njëri-tjetrin, duhet të jemi të bashkuar. “Mirë, por pastaj? Unë vajtoj vuajtjen time, vajtoj vetminë time? Të gjithë presim që, në çdo moment, të ketë një urdhëresë të re, të ketë një rregullore të re ose nga ministria ose rajoni ose kryetarët e bashkive tona. Ky shqetësim i paqartë nuk po na lejon të përjetojmë plotësisht situatën tonë. Është e vërtetë që uniteti është forcë aq shumë sa parulla që është përdorur në fazën e parë ishte “Gjithçka do të jetë mirë.” Por nëse dikush mendon për këtë, është diçka që jep shpresë, por sot nuk kemi nevojë për shpresë, kemi nevojë për fakte dhe njerëzit duhet të sigurohen me rregulla, sjellje të përshtatshme. Sipas mendimit tim, duke përdorur “Le të bëjmë gjithçka siç duhet” në vend të kësaj, kjo na çon drejt një ndërgjegjeje të “këtu dhe tani”: ajo që duhet të bëj, në këtë moment ajo që nevojitet, ajo që më duhet, më lejon të jem i kthjellët. Sa i përket depresionit, për fat të keq, askush nuk merret me aspektet psikologjike. Të gjitha këto zi, ku njerëzit nuk shkuan në varrimin e të dashurve të tyre, si po e menaxhojnë atë? Plagët e zisë … megjithatë nuk flasim për të. Është e vërtetë që ne duhet ta shërojmë sëmundjen, por aspekti psikologjik është i braktisur, çrregullimet psikiatrike janë braktisur, ekipi i psikologëve nuk janë aty dhe as nuk mendohen”.
Si ta përballojmë këtë pandemi psikologjikisht?
“Vuajtja duhet të përdoret si burim. Vuajtja duhet të kapërcehet, dhe nëse arrijmë ta kalojmë atë sigurisht bëhet burim, vetëm kjo nuk është e mundur.” Le të bëjmë gjithçka siç duhet “është këshilla që mund t’ua jap të gjithëve, secilit prej nesh, në mënyrë që të përballemi më mirë me këtë fazë të dytë të bllokimit, e cila ende sot nuk po na lejon ta kuptojmë atë dhe për këtë arsye jemi pezulluar me të vërtetë si në një paqartësi. Është thelbësore që të përballemi me praninë e virusit me shumë vëmendje, ashpërsi dhe maturi, pa nënvlerësuar, por në të njëjtën kohë pa katastrofuar dhe dorëzuar panikun. Paniku na shtyn të bëjmë zgjedhje të nxituara, të shqetësohemi për gjërat e gabuara dhe të injorojmë veprime të thjeshta, dukshëm të parëndësishme, por shumë efektive mbrojtëse. Duhet të mbrojmë qartësinë e mendimit tonë. Të zvogëlojmë ekspozimin e tepërt ndaj informacionit të pakontrolluar. Frika mund të kapërcehet nga të gjithë së bashku, ne kryejmë shumë veprime të vogla të përgjegjshme dhe bashkëpunojmë me institucionet. Aspekti i rëndësishëm, nga pikëpamja psikologjike, është të kërkosh ndihmë dhe të mos kesh turp për vështirësinë emocionale, mos ki turp të thuash kam frikë, mos ki turp të kërkosh ndihmë, por bëje duke shkuar tek ekspertët, sepse përndryshe ekziston rreziku që vuajtja me të vërtetë të marrë përsipër dhe pastaj çrregullimet psikologjike të tilla si depresioni dhe gjendjet e ankthit të rriten gjithnjë e më shumë”.
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi fanpage.it
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
