Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor
Si do ta përkufizonit toksicitetin? Ndoshta si diçka e pashëndetshme, e padobishme, e dëmshme dhe tinëzare. Dhe është, me të vërtetë, tinëzare, sepse nganjëherë nuk mund ta dallojmë. Tingëllon mirë, por përfundon duke ngrënë jetën/shpirtin tonë. Ai merr formën e njerëzve afër nesh dhe si ferri/djalli na vë në dyshim edhe nëse karta jonë e identitetit shkruan në të vërtetë emrin tonë.
Ata prej nesh që i shpëtojnë vdekjes së sigurt do të rriten papritur. Diçka si shtrati i Perkusionistit. Vetëm se këtu ai do t’ju ftojë në shtratin e tij, dhe nëse jeni mjaft i gjatë, ai do t’ju pres në masën e tij.
Bombat toksike bien në dy mënyra. Ose ata ju lëndojnë menjëherë dhe ju shkoni drejtpërdrejt te mjeku ose ato tingëllojnë si armë zanore që prodhojnë mikrovalë dhe ju kontrollojnë në heshtje. Tani imagjinoni këto dy raste te njerëzit. Njëri ju ofendon ose ju gjykon hapur, ndërsa tjetri ju sfidon me qetësi dhe edukatë.
Sheh ndonjë ndryshim? Nëse po, mendo përsëri. Njëri të godet, ndërsa tjetri hedh në cep helm miu te çaji yt. Për gjithë këtë manipulim aktiv ose pasiv, ne kalojmë ca kohë duke menduar se ata na duan. Derisa të vijë momenti kur vetë trupi ynë i refuzon. Duam të hidhemi larg.
Ju lutem, mbani mend rregullin universal se “çfarë kam brenda meje, atë mund të jap”. Helmi nuk është i juaji, është i tyre. Me kontratë. Ata e shpërndajnë atë në mënyrë të pavetëdijshme sepse nuk mund të durojnë të mos ndajnë pak nga kalbja. Dhe ne e bëmë atë. Mos ta nxjerrim bishtin jashtë. Por nuk ka rëndësi. Pjesë e rrugës është nisja por edhe zjarret që marrim. Vetëm diku në fund, qëllimi nuk mund të jetë “po” përveç vetë përpikërisë. Të mos humbasim këmbë ose dorë në fejesë.
Mjafton një ndalesë në luftë. Mjafton një ndalim i ciklit vicioz të sëmurëve të toksicitetit. E shihni, çfarë jepni, merrni. Kur të ndaloni së pyeturi veten, nuk do të lejoni që të sfidoheni. Do të kënaqeni me këndvështrimin dhe do ta përdorni si ushqim për të menduar. Kur të ndaloni të gjykoni veten, nuk do t’i jepni hapësirë askujt për ta bërë këtë. Kur të mësoni të shëroni plagët tuaja, askush nuk do të jetë në gjendje të hapë lehtë të reja për ju. Edhe ju shkuat gjithashtu në luftë, të mos harrojmë!
Lajmi i madh është se përmes toksicitetit ne perceptojmë shëndetin, qetësinë, rrjedhën, të vërtetën dhe integritetin. Përmes tij, shfaqen thesaret e lakmuara. Jetoni të gjitha aspektet e jetës dhe vëzhgoni veten ku dhe me kë ndiheni të lirë, ndjeheni vetja. Pa motive gjoja me qëllim të mirë. Asnjë këshillë për trajtim. Pa thashetheme. Asnjë kritikë. Asnjë vajtim. Pa mjerim. Pa viktima. Pa dhunë. Dhe dhuna është çdo energji armiqësore ndaj nesh. Një ligësi është e barabartë me një trekëmbësh.
Ekziston një thënie që thotë: “Dhimbja është e pashmangshme, vuajtja është opsionale”. Jeta do vigjilencë. Dhe sepse për ndonjë arsye ekziston e kundërta në gjithçka, le të jemi të guximshëm të njohim të gjitha anët tona. Vetëm atëherë do të zgjedhim atë që është e dobishme për ne dhe çfarë na ndihmon vërtetë. A! Dhe të mos harrojmë pikënisjen. Brenda nesh…
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
