Si një koreano-amerikane, ka disa mënyra që përshtatem me “popullin tim”. Në përgjithësi, koreanëve të lindur në Amerikë u jepet e njëjta komplete fillestare: një emër që është i pamundur të shqiptohet, thumbimi i njohur i gjestit të syve të pjerrët, perceptimi i lodhur se ne jemi njëkohësisht seksualë dhe të nënshtruar, dhe, le të themi, marrëdhënie komplekse me prindërit tanë emigrantë.
Por, shumë koreano-amerikanë kanë pasur komoditetin e komunitetit për të përballuar sulmet ndaj identitetit tonë. Retorika dhe dhuna e shtuar anti-aziatike e dy viteve të fundit vetëm sa i ka çimentuar ato lidhje. Për mua – një koreano-amerikane, pa asnjë mik korean – ka qenë një përvojë tepër e vetmuar. Si një koreano-amerikane dhe nënë e fëmijëve të mi gjysmë koreanë, pikëpamja ime është shumë e ndryshme. Është një e vërtetë e vështirë të shohësh se rruga jote e prindërimit ndryshon nga ajo e miqve të tu të bardhë kur aziatikët fajësohen për një pandemi ose vriten për shkak të një forme po aq virulente dhe tinëzare racizmi. Nuk mund të hedh poshtë dallimet racore dhe të pres që fëmijët e mi dhe unë të trajtohemi në të njëjtën mënyrë për sa kohë që ne kërkojmë mirë ose përshtatemi mjaftueshëm. Dëshira për të kërkuar më në fund miqësi të racës sime nuk është për të pakësuar marrëdhëniet e mia të thella dhe të përjetshme me miqtë e mi të bardhë. Unë nuk dyshoj në sinqeritetin e tyre kur thonë: “Më vjen shumë keq për atë që po ndjen dhe unë jam këtu për të dëgjuar”. Por sa tërheqëse ka qenë arritja në premtimin dhe rehatinë e të dëgjuarit një ditë: “Unë e di saktësisht se si ndihesh dhe ne do ta kalojmë këtë së bashku”.
Në mungesë të këtyre lidhjeve të jetës reale, unë jam drejtuar për të gjetur “njerëzit e mi” në internet. Unë ndjek koreanët në Instagram dhe Twitter, i magjepsur nga komedia e Karen Chee dhe i prekur nga R.O. Shkrimi i Kwon. Shikoj tutorialet e grimit të Jen Chae të bëra shprehimisht për ne me monolide dhe përpiqem të kopjoj recetat e shijshme të shefit të kuzhinës Chris Cho si hotteok, petullat koreane. Këta zëvendësues virtualë dhe të panjohur në mediat sociale kanë dhënë ngushëllim pas çdo titulli të tmerrshëm në komunitetin aziatik. Nuk kam ende një plan loje se si të diplomohem nga “miqtë” koreanë në Twitter për të takuar miq koreanë në jetën reale. Nuk e di saktësisht se ku janë. Por shpresoj t’i gjej. Shpresoj se ata po e pranojnë nocionin e sikletshëm të përpjekjes për të bërë miq në këtë moshë, këtë fazë dhe me këto specifika. Shpresoj që të më shohin sinqerisht, si dikë që ende po e gjen dhe po e fal veten. Dhe shpresoj që ata të pranojnë me dashamirësi të gjitha gjërat dhe gjithë kohën që iu desh që disa prej nesh të arrinim më në fund këtu.
Përgatiti K.I / Burimi www.huffpost.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
