Jemi një çift pa fëmijë. Nuk jam përkushtuar shumë për t’i patur, ndryshe nga miqtë që kanë bërë trajtime hormonale dhe fekondim in vitro. Bashkëshorti im dhe unë nuk kishim dëshirë të mjekonim një ngjarje për të cilën besuam se ishte e mjaftueshme për ta lënë natyrën ta bënte atë. Për më tepër, nuk e ndjeva atë frymëzimin total për mëmësinë që pashë te miqtë e mi. Mendova: nëse ai vjen, ok, përndryshe në rregull. Kurrë nuk e kam menduar seriozisht adoptimin, një proces i gjatë dhe i kushtueshëm që nuk më bindi. Tani që i kam mbushur të dyzetat, ndihem si një e huaj mes çifteve prindërore të lumtura dhe pyes veten: a e desha vërtet unë një fëmijë? Arianna
Arianna përballet me një temë shumë të gjerë dhe me dyshimet e saj për mëmësinë, dëshirën reale për fëmijë, diversitetin social dhe ndjenjën e pamjaftueshmërisë, prek një nga çështjet më problematike të shoqërisë sonë në zhvillim. Dëshira për të pasur një fëmijë është e natyrshme dhe spontane për shumë gra, por jo për të gjitha.
Anglishtja përdor termin “child-free”, që është i lirë nga fëmijët, për të treguar ata që me vetëdije zgjedhin të mos kenë fëmijë dhe “child-less”, domethënë ata që nuk kanë fëmijë për shkak të një problemi. Rasti i shoqes sonë Arianna është në mes, si shumë raste të tjera “jo nënash” si ajo, që nga njëra anë nuk e kanë ndjerë kurrë urgjencën ekstreme për t’u bërë nëna dhe nga ana tjetër ndihen si “aliene”, të papërshtatshme dhe të ndryshme, duke mos pasur fëmijë. Dhe, për arsye shumë personale, ajo nuk vendosi t’i adoptojë ata.
Një krahasim që të dhemb
Papërshtatshmëria bëhet e fortë në krahasim me miqtë që kanë fëmijë dhe që kanë gjithnjë e më pak pika kontakti me ata që nuk kanë. Dhe jo rrallë i shohin me keqardhje dhe ironi: “Nuk keni fëmijë? Më vjen keq… ”, “Kush do të të shikojë kur të jesh plak?”, “Kush e di sa kohë të lirë do të kesh!”. “Mirë që nuk kam përgjegjësi, apo jo?” Ndoshta nuk e bëjnë me keqbesim, por shumë vijnë natyrshëm për të dhënë një gjykim mbi zgjedhjen – natyrale apo të detyruar – për të mos u bërë prindër dhe të mos kenë bërë gjithçka për të pasur pasardhës.
Të jesh nënë është një nga gjërat më magjike, emocionuese dhe shpërblyese në botë, por mund të jesh i lumtur edhe në dimensione të tjera dhe bukuria e jetës është të pranosh diversitetin e nevojave, sepse ka diçka për të mësuar nga çdo zgjedhje. Le të përpiqemi të kuptojmë se ata që nuk kanë fëmijë kanë arsyet e tyre. Qoftë rastësia, frika, mungesa e nevojës instinktive, dëshira për të mos ndryshuar fatin e natyrës, zgjedhja – në liri të plotë – për të pasur prioritete të tjera në jetë.
Një zgjedhje për t’u respektuar
Edhe pa fëmijë, mund të keni një jetë të plotë dhe interesante. Shihni gazetaret Lilli Gruber, Francesca Fialdini, Cesara Buonamici, shkencëtaren Margherita Hack, prezantuesen dhe shoëgirl-in Raffaella Carrà, aktoret Marisa Laurito, Sabrina Ferilli dhe Michela Andreozzi – kjo e fundit, e cila është edhe regjisore, ka shkruar librin “Mos më pyet përsëri – #pafëmijë. Liria për të mos dashur fëmijë dhe për të mos u ndjerë në faj”. Sepse prindërimi, që do të thotë të kujdesesh për dikë dhe ta duash me përkushtim, mund të zbatohet edhe për miqtë, fëmijët e të afërmve, fëmijët e fqinjëve që adhurojnë qenin tënd.
Familja nuk është vetëm ajo tradicionale, por ajo shtrihet tek ata që na duan vërtet dhe tek ata që duam sinqerisht. Të mos kesh fëmijë është një kusht që nuk duhet fajësuar, sidomos sot kur jemi në epokën e përfshirjes, tolerancës, pranimit të zgjedhjeve të të tjerëve. Arianës mund t’i mbetet dyshimi, por do të bënte mirë të jetonte pa gurë në zemër dhe të shijonte atë që do t’i sjellë jeta. Dhe nëse doni të dhuroni dashuri, ka gjithmonë kohë dhe hapësirë për ta bërë atë: me vullnetarizmin, për shembull, mund t’u jepni kujdes dhe dashuri atyre që kanë nevojë.
Burimi / https://dilei.it/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
