Përshëndetje, e kuptoj që kjo është një pyetje e vështirë, por përgjigja është akoma më e vështirë për t’u gjetur më vete dhe prandaj ju kërkoj këshilla. Unë kam prindër fantastikë, të cilët dhanë gjithçka mundën për ne fëmijët. Ata u ndanë kur ishim fëmijë në një mënyrë miqësore, civile dhe të matur, aq sa jo vetëm nuk e vuajtëm kurrë, por vazhduam të ishim një familje e bashkuar plot dashuri/mbështetje/respekt. Shumë nga miqtë e mi, që ndoshta kanë prindër të martuar prej 25 vitesh dhe kanë një marrëdhënie të tmerrshme brenda familjes, e shohin dinamikën në familjen time me zili dhe habi.
Sigurisht, prindërit e mi nuk janë perfekt. Ata kanë defektet e tyre si çdo qenie njerëzore, por kanë qenë dhe janë prindër të pranishëm, të përgjegjshëm, të ekuilibruar, të dashur, të rreptë për gjërat e rëndësishme, bujarë dhe gjithmonë të besueshëm. Kështu që nuk kam shumë për t’u ankuar. Megjithatë, kohët e fundit, ndërsa përfundova udhëtimin tim të rritjes dhe iu afrova më shumë të jetuarit vetëm (më në fund!), kuptova se prindërit e mi nuk janë të lumtur. Ata ndihen të vetmuar, të mërzitur nga rutina, në vështirësi në këtë kalim drejt një moshe më të pjekur.
Ata janë të dy njerëz kompleks dhe të sofistikuar, me një sfond të jashtëzakonshëm kulturor, dhe që për këtë arsye luftojnë për të parë bukurinë e gjërave më të përditshme dhe të zakonshme. Nëna ime (e cila ka qenë gjithmonë një grua e bukur) e ka të vështirë të pranojë plakjen dhe “përkeqësimin” fizik, vetminë dhe që kur vëllai im i madh është larguar nga shtëpia ajo vuan nga sindroma e folesë së zbrazët. Babai im vuan shumë nga vetmia dhe urren që standardi i tij i jetesës nuk e lejon të shijojë çdo hobi të mundshëm dhe të imagjinueshëm. Tashmë janë të dy 60 vjeç dhe besoj se një nga arsyet pse e ndiejnë jetën e tyre “bosh” është se ne fëmijët nuk kemi arritur ende për arsye ekonomike (i dimë të gjitha rrogat në këtë vend) të arrijmë ato faza siç edhe njerëzit e moshës sonë një herë e një kohë: apartament/shtëpi, martesë, nipër e mbesa.
E gjithë kjo më shkakton shumë dhimbje. Si vajzë (dhe person) gjithmonë e kam gjetur të vështirë për t’u pranuar koncepti “lumturia e të dashurit tuaj nuk varet nga ju”. Nëna ime gjithmonë më thoshte se arsyeja pse ndihem kështu është se jam thellësisht empatike nga natyra dhe luftoj për ta bërë veten time prioritet. Unë me të vërtetë nuk mund të mos e bëj trurin tim se si t’i bëj prindërit e mi (dhe të gjithë familjen) të lumtur dhe kjo më bën të ndihem fajtore.
Si mund t’i ndihmoj ata? Si t’i bëjmë të kuptojnë se kanë ende 20/30 vjet përpara dhe se nuk kanë vdekur ende? Si t’i bëjmë ata të kuptojnë se çelësi i lumturisë së tyre është brenda tyre?
Përgjigje: Është shumë dashamirëse dhe e ndjeshme që kujdeseni për mirëqenien dhe lumturinë e prindërve tuaj. Kjo është një sfidë komplekse, por ka disa hapa që mund të ndiqni për të mbështetur prindërit tuaj në këtë periudhë të jetës së tyre. Këtu janë disa sugjerime:
Komunikimi është çelësi i parë. Bisedoni hapur me prindërit tuaj rreth ndjenjave dhe shqetësimeve tuaja. Shprehuni me dashuri dhe respekt, duke treguar se kujdeseni për gjendjen e tyre emocionale. Pyetini ata se si ndihen dhe nëse kanë ndonjë ëndërr apo synim që ende dëshirojnë të realizojnë.
Nxitini ata të eksplorojnë pasione të reja. Inkurajoni prindërit tuaj të marrin pjesë në aktivitete të reja dhe hobi që mund t’i sjellë gëzim dhe një ndjenjë të re energjie. Mund të jenë kursime, aktivitete kulturore, ose edhe një kurs hobi sipas interesave të tyre.
Krijoni mundësi për lidhje sociale. Ndihmojini ata të lidhen me njerëz të tjerë në komunitetin e tyre. Mund të shkojnë në aktivitete të grupit, klubet lokale, ose të angazhohen në aktivitete vullnetare. Lidhjet sociale janë shumë të rëndësishme për mirëqenien emocionale.
Dhurojini mbështetje emocionale. Jepuni kohë për të dëgjuar dhe për të ndarë momente pozitive së bashku me ta. Kujdesuni që ata të ndihen të vlerësuar dhe të kuptuar nga familja.
Ndihmojini prindërit të planifikojnë për të ardhmen. Diskutoni rreth synimeve të tyre për të ardhmen dhe ndihmojini ata të bëjnë plane konkrete për të arritur këto synime.
Mund të jetë një rrezatim i jetës së tyre, një udhëtim i re, apo një projekt i vogël personal.
Furnizojini ata me burime dhe informacion. Mund t’ju ndihmojë të gjeni burime dhe informacion që i ndihmojnë ata të kuptojnë se nuk është aspak vonë për të krijuar dhe realizuar synime të reja në jetë.
Kujdesi dhe mbështetja juaj janë hapat fillestarë drejt ndihmës së prindërve tuaj për të parë jetën në një dritë më pozitive. Gjithashtu, mos harroni se çdo njeri ka rrugën e tyre të lumturisë, dhe ndonjëherë ajo varet nga perspektiva dhe pranimi i asaj çka është, duke shfrytëzuar momentet aktuale në vend se të fokusoheni shumë te të ardhurat e mundshme ose synime të tjera të “parashikuara”.
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
