Roberti, një i rritur në të 50-at e tij, kishte përpunuar neglizhencën dhe abuzimin e hershëm emocional që çoi në vetëvlerësimin e tij të ulët dhe një depresion të gjatë dhjetëvjeçar. Duke përdorur si udhëzues Trekëndëshin e Ndryshimit, ne kishim përpunuar tërbimin, frikën dhe neverinë e tij. Me mbështetjen time dhe guximin e tij, ai ndjeu rrugën e tij përmes çdo emocioni: duke e emërtuar atë, duke e vlerësuar, duke e ndjerë fizikisht dhe duke e lejuar të rrjedhë nëpër trupin e tij. Ndërsa vala e çdo emocioni thelbësor u ngrit më pas, Roberti përjetoi lehtësim, mjeshtëri dhe qartësi të re.
Pjesa më befasuese e këtij procesi për Robertin ishte trishtimi i thellë që u shfaq spontanisht së bashku me lehtësimin, butësinë dhe besimin në rritje. Në psikoterapi dinamike eksperimentale të përshpejtuar (AEDP), ne e quajmë këtë fenomen ‘zi për veten’. Vajtimi për veten është shërim në veprim. Duke ndjerë plotësisht emocionet thelbësore që vinin nga traumat e tij të së kaluarës, Roberti zhvilloi një kuptim të thellë të asaj se sa shumë kishte vuajtur. Me këtë njohje erdhi trishtimi i thellë për atë që ai kaloi.
Disa njerëz ngatërrojnë zinë për veten me keqardhjen për veten. Merriam-Webster e përkufizon keqardhjen për veten si “Një qëndrim i vetëkënaqur në pikëllimet ose fatkeqësitë e veta”. Kjo nuk është ajo që ka të bëjë me zinë për veten. Keqardhja për veten është në kontrast të plotë me përkufizimin e AEDP-së për zinë për veten, i cili është “pikëllimi për veten, një përvojë e dhimbshme, por çliruese e dhembshurisë për veten”.
Përpunimi i emocioneve thelbësore siç bëjmë në psikoterapi dinamike të përshpejtuar eksperimentale (AEDP) kërkon një qëndrim të dhembshur ndaj vetes. Shumë njerëz luftojnë me vetë-dhembshurinë. Kur takova për herë të parë Robertin, ai kishte përbuzje të brendshme për fëmijët e tij. Kur e stërvita që t’i afrohej vetes me dhembshuri dhe pranim radikal, ai tha gjëra të tilla si e urrej atë pjesë timen që ishte e dobët dhe fajësoj veten. Duhet të kisha mundur të shpëtoja.
E pyeta: “A do ta fajësonit ndonjëherë djalin tuaj nëse një mësues ose i afërm i rritur e keqtrajtonte?”
Ai u përgjigj me bindje, “Jo!”
“Pse jo?” pyeta unë.
“Sepse ai është i pafajshëm dhe është thjesht një fëmijë i pafuqishëm. Ai meriton të shihet, të dashurohet dhe të trajtohet me dashamirësi”.
“Pikërisht, thashë, ti e di se si të jesh një prind i mirë. A mund ta kthesh gjithë atë dashuri dhe dhembshuri nga brenda te djali i vogël që ke qenë dikur?”
Vajtimi për veten ka të bëjë jo vetëm me të kuptuarit e asaj që kemi kaluar, por edhe të ndjejmë për veten tonë. Pasojat e traumave tona janë të mëdha. Vitet e jetës mund të jenë komprometuar nga besimet e rreme se ne nuk ishim mjaft të mirë ose të denjë për t’u dashur. Besimet se të tjerët nuk mund të na pranonin për veten tonë të vërtetë, të metat dhe gjithçka, çuan në vetmi dhe një ndjenjë shkëputjeje. Marrëdhëniet e pakënaqshme ishin normë sepse na mungonte besimi te të tjerët. Shumë prej nesh nuk patën kurrë kënaqësinë të ishin në trupat tanë, duke u ndjerë vitalë dhe autentikë.
Më pëlqen të jem një terapist AEDP sepse e shoh atë si një model shërues me rezultate të parashikueshme. Pa pushim, kam parë që pacientët e mi të përpunojnë emocionet dhe të shërohen nga traumat e tyre. Ata rikuperojnë veten e tyre të vërtetë. Një pjesë kyçe e këtij procesi përfshin pranimin e humbjeve dhe zinë.
Lotët rrodhën në fytyrën e Robertit, ndërsa me njërën dorë u përpoq të mbulonte sytë. “E urrej të qaj,” tha ai. Duke ndjerë dashuri dhe admirim të thellë për këtë njeri, pëshpërita butësisht: “Trishtimi yt është i bukur. Ai vjen nga forca juaj. Kjo është dashuria juaj… për veten… dhe është mirë ta lini të vijë”.
Burimi / https://www.psychologytoday.com/
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
