Në fokus

April 7, 2020 | 8:11

Si do të jetë jeta pas Koronavirusit? 10 mësime të vyera

Ndërsa e gjithë bota gjendet në emergjencë, një prift i dioqezës së Bordosë pyetet mbi atë se çfarë do të ndodhë “më pas” kur bota të rikthehet në normalitet. Me kë do të ngjajë në jetën tonë?

3Gjithçka ka ndaluar …

Kjo botë e lëshuar si top zjarri në garën e saj të çmendur, kjo botë të cilën të gjithë e dinim se po shkatërrohej, por për të cilën askush nuk e gjeti butonin për “ndalimin e emergjencës”, kjo makinë gjigande u ndal papritmas. Për shkak të një krijese të vogël, një virus i vogël i padukshëm për syrin e zhveshur … një gjë e vogël! Çfarë ironie! Dhe kështu, jemi të detyruar të ndalojmë së lëvizuri dhe të mos bëjmë asgjë. Por çfarë do të ndodhë më pas? Kur do të kthehet bota në rrugën e saj? Po kur, pasi të fitojë bisha? Si do të duket jeta jonë më pas?

Pastaj? 

Duke kujtuar atë që kemi përjetuar në këtë shkelje të gjatë, do të vendosim të ndalojmë punën në një ditë në javë, sepse do të kemi rizbuluar sesa të këndshme është të ndalemi; një ditë të gjatë për të shijuar kohën që kalon dhe të tjerët përreth nesh. Dhe ne do ta quajmë të gjithë “të Dielën”.

Pas?

Duke kujtuar atë që kemi përjetuar në këtë izolim të gjatë, do të vendosim të ndalojmë punën në një ditë në javë, sepse do të kemi rizbuluar se sa e këndshme është të ndalemi; një ditë të gjatë për të shijuar kohën që kalon dhe të tjerët përreth nesh. Dhe ne do ta quajmë të gjithë “e diela”.

Pastaj?

Ata që jetojnë nën një çati, do të kalojnë së paku tre mbrëmje në javë së bashku: duke luajtur, duke biseduar, duke u kujdesur për njëri-tjetrin dhe duke telefonuar babin, i cili jeton vetëm në anën tjetër të qytetit, ose kushërinjtë që janë larg. Dhe ne do ta quajmë të gjithë këtë “familje”.

Pastaj?

Do të shkruajmë në Kushtetutë se askush nuk mund të blejë gjithçka, që duhet të bëhet dallimi midis nevojës dhe tekave, midis dëshirës dhe lakmisë; se një pemë ka nevojë për kohë që të rritet, dhe se dhënia e kohës është një gjë e mirë. Që njeriu nuk ka qenë dhe nuk do të jetë kurrë i gjithëfuqishëm, dhe se ky kufi – kjo brishtësi e gdhendur në thellësi të qenies së tij – është një bekim, pasi është kushti i mundësisë për të gjithë dashurinë. Dhe ne do ta quajmë të gjithë këtë “mençuri”.

Pastaj? 

Do të duartrokasim çdo ditë jo vetëm mjekët dhe infermierët në detyrë deri në orën 20:00, por edhe mbledhësit e mbeturinave që punojnë në orën 06:00, punëtorët e hekurudhave në 07:00, furrtarët në 08:00, postat në 09:00, mësuesit në 10:00, politikanët në 11:00 e kështu me radhë. Them politikanët gjithashtu, sepse në këtë rrugëtim të gjatë në shkretëtirë do të kemi rizbuluar sensin e shërbimit të Shtetit, të përkushtimit ndaj të Mirës së Përbashkët. Do t’i duartrokasim të gjitha këto gjëra dhe ata që, në një mënyrë ose në një tjetër, janë në shërbim të të tjerëve. Dhe do ta quajmë të gjithë këtë “mirënjohje”. 

Pastaj? 

Do të vendosim të mos bëhemi të paduruar në radhë, dhe të përfitojmë nga koha për të biseduar me njerëz që, ashtu si ne, presin radhën e tyre. Sepse do të kemi rizbuluar që koha nuk na përket neve, se kushdo që na e dha atë nuk na bëri të paguajmë asgjë dhe se jo, absolutisht jo, koha nuk është para. Koha është një dhuratë për t’u marrë, dhe çdo minutë është një dhuratë për t’u kursyer. Dhe ne do ta quajmë të gjithë këtë “durim”.

Pastaj? 

Mund të vendosim të transformojmë të gjitah grupet në ëhatsApp, të krijuar mes të afërmve gjatë kësaj sprove të gjatë me grupe të vërteta, me darka të ndara, marrëdhënie të reja, ndihma reciproke për të bërë shpenzimet ose për t’i çuar fëmijët në shkollë. Dhe gjithë këtë do ta quajmë “vëllazëri”.

Pastaj? 

Do të qeshim duke menduar çfarë kaluam, kur ishim skllevër të një makinerie financiare që kishim krijuar vetë – ai kurth despotik që gris jetën e njeriut dhe plaçkit planetin. Më pas do ta vendosim njeriun në qendër të gjithçkaje, sepse asnjë jetë nuk meriton të sakrifikohet në emër të një sistemi, çfarëdo qoftë ai. Dhe ne do ta quajmë të gjithë këtë “drejtësi”.

Pastaj? 

Do të kujtojmë se ky virus u përhap mes nesh pa dallim race, kulture, pasurie apo kulti. Thjesht sepse të gjithë i përkasim specieve njerëzore. Thjesht sepse jemi të gjithë njerëzorë. Dhe nga kjo do të kemi mësuar se nëse mund të transmetojmë më të keqen, mund të transmetojmë edhe më të mirën. Thjesht sepse jemi njerëzorë. Dhe ne do ta quajmë të gjithë këtë “njerëzim”.

Pastaj? 

Në shtëpitë, në familjet tona, do të ketë disa karrige bosh dhe ne do të qajmë për ata që nuk do t’i shohim kurrë më “pas”. Ajo që përjetuam do të jetë e dhimbshme dhe intensive sado të kemi zbuluar lidhjen midis nesh, një bashkim më i fortë se distanca gjeografike. Do të dimë që kjo lidhje, e artikuluar rregullisht në hapësirë dhe kohë, gjithashtu shkon përtej vdekjes. Ne do ta quajmë këtë lidhje midis nesh, e cila bashkon njërën anë të ekzistencës me një tjetër, “Zot”.

Pastaj? 

Më pas do të jetë ndryshe, por për ta jetuar këtë “pas” duhet të kaloni të tashmen. Duhet ta pranojmë këtë vdekje tjetër që ndodh tek ne, një vdekje në disa mënyra më e vështirë se ajo fizike: nuk ka ringjallje pa pasion, nuk ka jetë që nuk kalon përmes vdekjes, nuk ka paqe të vërtetë nëse jo përtej urrejtjes, dhe as gëzim që nuk ka kaluar përmes trishtimit. Dhe për ta thënë këtë, këtë shndërrim të ngadaltë brenda nesh, që ndodh në zemër të provës, këtë ngjizje të gjatë të vetvetes, për ta thënë këtë nuk ka fjalë.

*Ky shkrim është publikuar nga Ati Pierre Alain Lejeune në blogun e tij. Riprodhuar nën kujdesin e Giovanni Marcotullio për faqen aleteia.org.

Përgatiti Orjona Tresa 

© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.

MARKETINGU:
Agjente Marketingu:
Erinda Topi: 0688019400
E-mail: [email protected]

© Revista Psikologjia. Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.

To Top