Pavarësisht nëse e kuptoni apo jo, paraardhësit dhe familjet tona formojnë një pjesë të madhe të asaj që bëhemi. Ju nuk do të ishit këtu tani pa familjen ose kujdestarët që ju ndihmuan të mbijetoni; të jesh gjallë do të thotë të jesh në një marrëdhënie me të tjerët.
Ndërvarësia emocionale brenda familjeve dhe komuniteteve nuk është në thelb e gabuar; njerëzit, në fund të fundit, evoluan duke promovuar bashkëpunimin e nevojshëm për familjet për të mbrojtur anëtarët e tyre. Megjithatë, problemet lindin kur jemi aq të ndërvarur sa humbasim veten në marrëdhëniet tona. Edhe pse të qenit pranë atyre që kujdesemi ndihet shumë mirë në kohë të qeta, ka një anë problematike:
- Ne luftojmë më së shumti për të qenë vetvetja kur mbrapshtjet nga familjet, kultura, shoqëria dhe të tjerët janë shumë të forta.
- Ne mund ta humbasim veten ndërsa jemi në marrëdhënie me të tjerët duke u përshtatur, duke u dorëzuar dhe duke kërkuar nga të tjerët për përgjigje.
- Ne gjithashtu mund të bëhemi alergjikë ndaj tërheqjes për bashkim duke u rebeluar, konfliktuar ose distancuar. Kur lidhemi vetëm me të tjerët duke e humbur veten në ndjenjën e rehatisë që ata ofrojnë, ne bëhemi një jo-vetë. Duke besuar se do të jemi të plotë dhe të plotë ndërkohë që pranohemi nga familja, dashnori dhe miqtë tanë, ndërkohë që do të humbasim individualitetin tonë.
- Nëse anojmë ose largohemi nga marrëdhëniet për të menaxhuar ankthin tonë për të qëndruar më vete, do të jemi më reagues dhe më të ndjeshëm ndaj të tjerëve. Sa më pak të kemi një vetvete në marrëdhëniet tona, aq më të prirur jemi ndaj konfliktit, distancës, reaktivitetit dhe ndërprerjes. Vetë gjërat që bëjmë për të menaxhuar ankthin tonë për marrëdhëniet në jetën tonë mund të jenë të njëjtat gjëra që krijojnë më shumë kaos në marrëdhëniet tona.
Përgatiti K.I / Burimi www.psychologytoday.com
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
