Momijigari është një fjalë japoneze, e cila flet për traditën e admirimit të pemëve në vjeshtë. Këto ditë, kur ecni në rrugë, duhet të ndaloni dhe ta bëni këtë. Vetëm kaq, asgjë tjetër. Është shumë e thjeshtë, apo jo? Megjithatë, është një gjest i vogël që mund t’ju ndryshojë ditën. Por gjithashtu, mund të ndryshojë këndvështrimin tuaj për gjërat në jetë.
Siç e kam shkruar edhe në librin tim të fundit, Natyra është një mësuese e jashtëzakonshme, veçanërisht në dy stinët kalimtare: në vjeshtë dhe në pranverë. Në pranverë ajo na mëson vlerën e rilindjes, por edhe të durimit: duhet të presim një dimër të gjatë që të mund të shohim sërish dritën.
Në vjeshtë, megjithatë, ajo na ofron mundësinë për të kuptuar se sa e rëndësishme është të heqësh dorë.
Momijigari: vëzhgoni pemët në vjeshtë
Nëse ndaloni të vëzhgoni një pemë çdo ditë, do të zbuloni se gjethet e saj do të bëhen gjithnjë e më kafe dhe të thata. Ditë pas dite do t’i shihni ‘të vdesin’ ngadalë. Pas pak nuk do të ketë asnjë gjurmë nga gjelbërimi intensiv i verës, por gjethet janë ende të njëjta, kanë muaj që janë aty, kanë lindur nga ajo pemë, janë historia e saj…
Megjithatë, pema nuk i mban ato, por i lë të shkojnë.
Vjeshta na mëson të heqim dorë
Pema i lë gjethet të ikin sepse e di se kjo është e vetmja mënyrë për të rilindur. Nëse nuk do ta bënte, do të vdiste. Të gjithë duhet të jemi si pemët në vjeshtë. Duhet të gjejmë guximin për t’u larguar. Çfarë? Lista është e gjatë: frika, bezdia, zemërimi, dyshimet, justifikimet që nuk i kemi marrë, dështimet, ndjenjat e fajit, zhgënjimet, keqardhjet, pesha e së shkuarës.
Nuk është e lehtë ta bësh këtë, megjithatë, ashtu si me pemët, është e nevojshme. Për ne njerëzit, të lëmë të shkojë do të thotë para së gjithash të falësh të tjerët, por edhe veten.
Rëndësia e faljes
Është një proces për të cilin flas në librin tim të parë, konkretisht në kapitullin: “Fal, fal veten dhe shiko përpara”.
Të falësh është një gjest i vështirë për t’u bërë, por nuk kërkon mjete apo energji të mëdha. Mjafton një fletë letre dhe një stilolaps. Kur më erdhi në mendje kjo ide, menjëherë nxora fletoren nga çanta e shpinës. Në një fletë të bardhë vizatova një vijë vertikale: në njërën anë shkruaja FAL, dhe nga ana tjetër TË FALËSH. Në listën e parë ishin emrat e atyre që më kishin lënduar në një mënyrë apo tjetër, në tjetrën emrat e atyre që kisha lënduar. Teksa mbusha fletën, menjëherë u ndjeva mirë, sikur të kisha hequr një peshë nga zemra. Me kalimin e kohës, jam zotuar t’u kërkoj falje njerëzve që lëndova dhe t’i fal ata që më lënduan. Nuk kam mbaruar ende, por mund t’ju siguroj se funksionon. Disa mëri të vjetra, disa pikëllime që më dukeshin pjesë e imja, u zhdukën plotësisht kur vendosa të falja të tjerët ose të falja veten. E lashë atë peshë, e cila vetëm në atë moment u zbulua për atë që ishte që në fillim: një pengesë pa substancë, ende e aftë të më pengonte të ecja përpara.
Trajtuar në “Koordinatat e lumturisë time”
Të heqësh dorë do të thotë të pranosh që jeta nuk është gjithmonë e drejtë, por që ne mund ta bëjmë gjithmonë të lumtur duke falur veten për gabimet që kemi bërë dhe të tjerët për plagët që na kanë lënë.
Dhe pastaj ecni përpara, sepse nuk ka kthim prapa.
Nëse dëshironi të rilindni dhe të lulëzoni, së pari duhet të lini gjërat të shkojnë
I keni parasysh pemët në pranverë? Janë plot ngjyra, janë aromatike. Janë mrekulli e pastër, jetë e pastër.
Secili prej nesh mund të jetë i tillë. Edhe ju që lexoni. Sidoqoftë, për të arritur në atë gjendje, së pari duhet të bëni atë që bëjnë pemët në vjeshtë: të gjeni guximin për t’u larguar.
Të gjitha ato gjëra të vogla apo të mëdha që na pengojnë të jemi të lumtur, do të bien si gjethe të thata. Dhe vetëm në atë moment do të vijë rilindja që aq shumë e dëshironi.
* Gianluca Gotto, shkrimtar italian, i pasionuar pas udhëtimeve
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Blogu i Autorit
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
