Dita e karantinës e panjohur më. Çfarëdo pune që duhej të bëhej në shtëpi, është bërë dy, mos të them edhe tre herë. Gjithçka që kishte mbetur e paprekur u hekuros me një sundimtar. U lutëm se do qëndronim për pak kohë, por në fund, siç rezulton, kjo gjithashtu ka vështirësitë e saj, veçanërisht kur duhet të qëndrojmë brenda mureve. Dhe kur punët përfundojnë nuk mbetet gjë tjetër veçse të shohësh, të lexosh, të mendosh, të shikosh ose në ekran, ose në dritare, apo në tavan.
Esmeralda Birçaj, eksperte e shëndetit mendor, Gjykata e Rrethit Vlore, Terapiste EMDR 1
Ende kemi një rrugë të gjatë për të bërë, siç duket nuk jemi as në mesin e kësaj historie. Dhe ndërsa numri i rasteve rritet në mënyrë eksponenciale jashtë vendit, ju shqetësoheni për atë që vjen tani e tutje, pasi kjo nuk është si kriza financiare lokale, ajo vlen për të gjithë botën, ajo është në të gjithë botën. Ai nuk është një armik i veshur me një uniformë dhe përkrenare, është diçka e padukshme. Dhe, edhe sikur të ishte armik, ai do të ishte një armik frikacak dhe i fshehtë, i cili ka ardhur për të mposhtur të dobëtit. Dhe jeni në një pozicion pasiv, ku nuk dini si ta shkatërroni atë ose sa do të marrë ai prej jush para se ju të keni sukses më në fund.
Që kur filloi e gjithë kjo histori, dukej se do shkonte keq. Natyrisht, askush nuk e imagjinoi që do të ishte kaq e keqe, por në çdo rast askush nuk priste që ajo të përfundonte shumë shpejt. Dhe sa më shumë ai përhapet, aq më shumë mbjellë frikën dhe instinktet e vetëruajtjes së secilit prej nesh.
Rrallëherë frika i përfundon, i mbaron jetët menjëherë, por indirekt është më e keqe se çdo koronavirus ose siç mund të quhet ndryshe cilido që do shfaqet në të ardhmen. Dhe është më keq sepse përhapet shumë më lehtë se çdo virus, dhe simptomat që shkakton në çdo organizëm janë pothuajse gjithmonë shkatërruese.
Tani e dimë se organizmat e prekshëm janë të rrezikuar nga Covid19 dhe i ndershmi nga frika. E para ishte e njohur për shkencëtarët e shëndetit, të dytën e zbuluam vetë. Le të mos e përsërisim papagallin e kanaleve për sjelljen e treguar në ditët e para sidomos, shumë prej nesh. Tashmë dihet se përveç problemeve në Shëndetin Publik dhe çdo strukturë tjetër administrative dhe ekonomike në këtë planet, ekzistojnë akoma shumë thashetheme dhe patogjene që në kohën e “shëndetit” nuk mund t’i zbulonim.
Kjo situatë historike në të cilën po jetojmë ka ardhur për të na mësuar shumë gjëra. Edhe për të tjerët por edhe për veten tonë. Ka ardhur për të na mësuar se asgjë nuk është e dhënë, mirëqenë. Këtë herë, natyra, si gjykatës, vendosi të lëshojë kafshët dhe të burgosë njeriun. Dhe sa më shumë njeriu nuk bindet, aq më shumë ajo e godet. Dhe ironia më e madhe është se nga momenti që njeriu u kufizua, pjesa tjetër e ekosistemit filloi të marrë frymë.
Interneti u mbush me foto me ujë të pastër, kafshë të egra në periferi, me re të pastra në qiell dhe delfinë në anijet e marinarëve. Tani mund të mos jetë koha, por kur të përfundojë, do të duhet të mendojmë për shumë gjëra.
Katër muaj më parë, ne shkëmbyem urimet klasike për një vit të mirë dhe madje bëmë edhe shënime që, nëse duam të mirën, duhet ta sjellim. Bëmë lutjet tona duke thënë se sa i keq ishte viti 2019 dhe të mos ta rijetonim atë. Një çerek viti më vonë, është shumë e qartë se këto lutje, kudo që u adresuan, nuk u dëgjuan. Dhe nuk u dëgjuan, sepse siç e thamë edhe më parë, kemi mësuar të duam të përvetësojmë gjithçka që nuk na duhet.
Dhe nuk është e vetmja gjë që kemi mësuar në këtë kohë të shkurtër. Mësuam shumë, thjeshtë nuk i kemi përpunuar ende. Tashmë e dimë se problemi ynë më i madh nuk është të jesh i papunë ose i varfër, pa një lidhje ose pa miq. Dhe e gjithë kjo sepse mësuam ta “peshojmë” jetën dhe zgjedhjet tona pa hotelierin e vërtetë, natyrën. Një natyrë për të cilën ne menduam se sado që ta ndotim/infektojmë, djegim dhe përgjithësisht shqetësojmë ekuilibrin e saj, ajo nuk mund të kundërveprojë. Ne menduam që ditët që po jetojnë këto ditë disa vende të huaja kanë një vend vetëm në filmat me trillimeve shkencore që i vendosim në Netflix të dielën pasdite. Dhe në mes të kësaj situate, sapo zbuluam se ndërsa jetonim në një shtëpi prej qelqi, zgjodhëm t’i hedhim gurë njëri-tjetrit.
Mësuam dhe do të vazhdojmë të mësojmë akoma për një kohë më të gjatë, vlerën e vërtetë të disa gjërave të vogla dhe të përditshme, të cilave kurrë nuk u kemi kushtuar vëmendje ose menduam se nuk na duheshin. Tani mësojmë – sidomos ata që janë vetëm – sa vlen një përqafim, një puthje, madje edhe një përkëdhelje. Tani mësojmë se sa e madhe është liria të dalësh për një shëtitje, të takosh miq, të pish ose të hash ndërsa ti tregon të rejat (lajmet) e tua. Mësojmë se pa marrë parasysh sa i drejtohemi çështjes/materialit, nuk do të jetë në gjendje të mbushë hendekun e lënë nga vetmia dhe izolimi, për çfarëdo arsye në situatën ku ndodheni…
…. të dokumentojmë, sidomos kur na rrezikon ne dhe njerëzit tanë. Të mësojmë dhe të dëgjojmë dhe jo vetëm të flasim. Dhe më e rëndësishmja të mësojmë dhe të bëjmë dhe jo vetëm të kërkojmë. “Utopi” do mendoni ju. Nëse është me të vërtetë utopi, edhe pasi të gjithë kemi jetuar dhe po jetojmë, atëherë do ta themi përsëri, shumë shpejt, nga një karantinë tjetër. Vetëm se atëherë do të jemi edhe më pak. Qëndroni të sigurt, rrini në shtëpi.(Stay Safe. Stay Home).
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
