Të qenit vetëm mund të jetë një zgjedhje, një mënyrë jetese që i përshtatet karakterit dhe zakoneve tuaja dhe ata që e jetojnë në këtë kuptim, janë të qetë, të kënaqur dhe nuk kanë nevojë për asgjë tjetër. Ai është në gjendje të kuptojë dhe plotësojë nevojën e tij për shoqëri, dhe kur dëgjohet, thërret miqtë e tij, del me ta, ndan një pjesë të jetës së tij në shoqëri.
Ka njerëz që e jetojnë keq këtë gjendje, madje pa vetëdije, duke u kthyer nga një histori e trazuar dhe që ende lë gjurmë dhimbjesh e vuajtjesh. Njerëzit që pa e ditur vuajnë nga vetmia nuk e pranojnë por jetojnë përjetësisht në ankth dhe dëshirën për të pasur dikë pranë.
Ata mashtrojnë veten se janë mirë, por në realitet nuk është kështu. Kështu që kalojnë vite duke gënjyer veten pa adresuar vërtet gjendjen dhe prioritetet e tyre.
Për ta bëhet gjithnjë e më e vështirë të hyjnë në kontakt me të tjerët, sepse janë mbyllur në një iriq dhe kanë krijuar një armaturë që nuk mund të gërvishtet lehtë.
Por ata vuajnë, vuajnë jashtëzakonisht pa arritur kurrë në fund të shkakut të vërtetë të vuajtjes së tyre. Pastaj ka nga ata që vuajnë nga vetmia sepse janë kthyer nga një dashuri e thyer. Këta lloj njerëzish janë të ndryshëm nga të vetmuarit e pavetëdijshëm, sepse deri përpara se të takonin personin e gabuar ata jetonin të qetë dhe të plotë, më pas erdhi partneri që i përfshiu dhe që krijoi tek ata një varësi emocionale nga e cila nuk mund të shkëputeshin.
Kur një partner është emocionalisht shkatërrues dhe dominues në çift, krijon gjithmonë një lidhje të turbullt prej së cilës është e vështirë të ndahesh dhe të shpëtosh prej saj, sepse me magjepsjen e saj krijon ndjenjën e derivimit sikur e gjithë bota rrotullohet rreth tij dhe vetëm falë tij.
Kjo ndjenjë varësie krijohet duke u bërë i rëndësishëm dhe themelor për tjetrin, e vetmja qendër dhe referencë e vëmendjes dhe dashurisë së tyre, në mënyrë që ky i fundit të ketë vetëdijen se partneri dominues nuk mund të ekzistojë i vetëm, në pikat e dobëta të viktimës, të cilat janë pasiguria, frika, dyshimet, ankthet dhe së fundi, por jo më pak e rëndësishme, bindja që u krijua gjatë periudhës së çiftit që tani nuk mund të jetojë pa të dashurin.
Megjithatë, në raste të tilla bëhet fjalë për një dashuri të sëmurë, e cila nuk dashuron realisht, e cila nuk është një stimul dhe burim rritjeje për çiftin, por tenton të shpërbëjë vlerësimin dhe konsideratën e partnerit më të dobët, duke e lënë atë vetëm dhe me frikën për të mos gjetur plus një dashuri kaq të madhe dhe të gjithëpranishme.
Për të kapërcyer frikëra të tilla, para së gjithash është e nevojshme të kuptohet se ku lind nevoja për tjetrin dhe çfarë rrethanë e krijoi atë.
Është një udhëtim i brendshëm që zakonisht bëhet me ndihmën e një profesionisti që di t’i tregojë partnerit të braktisur se mund të jetohet edhe pa objektin e dashurisë dhe vetëm.
Në të vërtetë, kërkimi i bukurisë së të qenit beqar është pikërisht ai i dashurisë për njëri-tjetrin deri në atë pikë sa të mjaftojnë dhe ta bëjnë veten të domosdoshëm. Kjo kërkon gjithashtu të kesh një dozë të mirë vetëvlerësimi, dhe vetëvlerësim pozitiv, pa të cilin nuk do të ishte e mundur të ndërtohet një qetësi e brendshme dhe një plotësi e vetvetes.
Pasi të kuptoni shkaqet që krijojnë varësinë emocionale, mund të merrni rrugën e çlirimit të tyre për të rizbuluar veten dhe gëzimin e të jetuarit.
Frika e të qëndruarit vetëm nuk do të ketë më mbizotërimin në emocionet e ditës, por do të bëhet një kujtim që është gjithashtu një burim i rritjes së brendshme dhe një rritje e potencialit për vetëvendosje të emocioneve.
Gjithçka qëndron në të besuarit se, të gjithë dimë të jetojmë mirë edhe vetëm, dhe dimë ta duam dhe ta konsiderojmë veten në mënyrën e duhur, në mënyrë të drejtë dhe të ekuilibruar në mënyrë të përkryer me nevojën për t’u shoqëruar, kur kemi nevojë ose kur dëshirojmë.
*Marilena Cremaschini, eksperte në grafologji, kriminologe, konsulente, trajnere
Përgatiti Orjona Tresa / Burimi Blogu i autores
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
