Mësova se njerëzit u japin peshë gjërave, fjalëve, emocioneve, që nuk janë gjithmonë të njëjtat me ato tuajat, dhe kjo ndonjëherë mund t’ju bëjë të vuani, t’ju dëmtojë, t’ju destabilizojë.
Kam mësuar të them “Të dua”, “Më mungon”, “Unë mendoj për ty”, sa herë që më pëlqen ta bëj, të gjitha herët që mendoj se është kaq e rëndësishme për ta bërë, që në krahasim me krenarinë që më frenon, është thjesht një mur i çmendur mes meje dhe dashurisë.
Dashuria…
Mrekullia më e madhe që mund të të ndodhë! Mësova të rezistoj, të mbroj gjërat në të cilat besoj, të përpiqem t’i shpëtoj, t’i arrij, t’i rikuperoj. Kam mësuar ta bëj vetëm, edhe kur e kam të gjithë botën kundër. Mësova se rrallëherë ju ndodhin mundësi të mëdha dashurie.
Është e rrallë. Dhe e humbni, nëse nuk jeni të rrallë …
Ja pra, kam mësuar se dashuria është për të rrallët.
Dhe që të gjithë mund të jemi.
Por duhet guxim.
Kaq guxim …
© Nuk lejohet riprodhimi i shkrimeve pa vendosur autorësinë e revistës "Psikologjia" dhe pa cituar burimin.
